eten met de akkerbouwers

Zondag 13 april



Vanmorgen moeten we eerst naar de mis. We gaan nog eens terug naar de Methodistische kerk in Clymers. Het is maar dat de mensen ons goed zouden kennen. Weer hetzelfde aantal mensen en ook weer een bord hoeveel er vorige week is opgehaald. Ik heb spijtig genoeg geen stilo bij dat ik het kan opschrijven. Maar het is in dezelfde orde dan vorige week. Nu mogen de kindjes tijdens de mis naar de kelder van de kerk. Daar kunnen ze spelen. Tijdens de preek heeft de dominee het over keuzes maken en begint zijn levensverloop te vertellen. Hij vertelt ook dat hij al enkele jaren zijn zoon niet meer gezien heeft en dat hij deze week eindelijk een mailke van hem heeft gekregen. En die dominee krijgt tranen in zijn ogen. Die vrouw die ons vorige week heel hartelijk begroet heeft is een hele tijd aan het lachen naar ons en steekt tijdens de mis haar duim op naar ons. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen. Na de mis wordt er nog wat gebabbeld, wel heel hartelijk. De mensen hebben veel vragen. Wie we zijn, vanwaar we komen en waarom.
Wij blijven nog wat babbelen met de dominee en zijn vrouw en we mogen zelfs bij hen blijven eten. Maar dat kunnen we nu echt niet doen. Om 6 uur komt mijn volk en het is nu 12.30. We moeten ons gaan haasten.
Terwijl de kindjes slapen leg ik de laatste hand aan mijn maaltijd. Ik ben best wel zenuwachtig. Koen om 5 uur in volle paniek "Wij hebben geen ijs en zonder ijs kan je geen amerikaan drinken geven." Dus hij maar bellen naar Karen om een zak ijs mee te brengen. Die brengt ook een kan met een ijsschep mee en die zegt dat dat ijs ook al in de glazen moet. Dat laat ik volledig aan haar over. Alles is op tijd klaar, de tomattes crevettes staat op de tafels en de aperitiefkes zijn uitgeschonken.
Om 6.20 zijn ze allemaal gearriveerd. Koen had ze al ontvangen en ik ga nu eens kijken en wat blijkt niemand staat met een glas in zijn hand. Ze durven dat niet nemen. Ze drinken normaal geen alcohol bij mensen die ze niet kennen. Ik heb dan moeten zeggen dat wij uit Belgie komen dat ik de gewoontes van Amerika totaal niet ken, maar dat ze bij ons kunnen drinken of niet. Dat ze er volledig vrij in zijn. Ik ging toen rond met de drankjes en niet een heeft er geweigerd. Dat was de eerste cultuurschok.
Dan verschieten ze heel hard dat de tafel volledig gedekt is en dat er zelfs al eten op staat (tomattes crevettes). Nu gaat Koen met de wijn rond maar nu weigert er ook geen enkele. Ze beginnen het al te kennen. Dan de soep. Die is duidelijk niet bevallen want ik denk dat de helft hun bord niet heeft leeg gegeten. Dan moest ik mij haasten om het hoofdgerecht te serveren want er was al iemand die recht stond. Die dacht dat het gedaan was. En dan had ik nog het dessert. Ik had voor iedereen een schotelke gemaakt met tiramissu, met een mignonetje en dan had ik hier in de winkel mini Belgische shoekes gevonden. Heel lekker. En dan nog koffie natuurlijk. Een slaapmutsje durfde ik echt niet meer te serveren.
Om 9.00 hadden die allemaal gedaan met eten. En dan heeft de Koen nog een speecheke gedaan, anders waren ze al weg geweest. En om 9.45 zijn de eerste vertrokken. Een vrouw zei zelfs zo lang heb ik nog nooit weggebleven. Maar de laatsten hebben het toch uitgehouden tot 11.30. Een van de vrouwen neemt mij een beetje apart en zei dat het echt heel goed was en dat ze genoten heeft maar dat ik ook plastieke borden en plastieke bekertjes kan kopen. Dan moet ik dat toch niet allemaal afwassen. Dat was pas een cultuurschok. En die meende dat zo hard. Maar we hebben een geweldige, gezellige avond gehad. Ook de kindjes want een van de akkerbouwers had hun dochtertje bij van 6 jaar. En die hebben heel veel leut gehad.
Al een geluk dat we het ijs hadden want dat is echt goed verminderd. Ik had ook 3 flessen spuitwater gekocht. Die vind je hier ook bijna niet. Maar daar is bijna niets van gedronken. De meesten kenden het zelfs niet.
Als kado heb ik bloemen gekregen, een afwasset en twee gebakken taarten.
Het was een geslaagde avond. Ze hebben toch gezegd dat het voor herhaling vatbaar is.