Het doet toch wel wat met een mens. Ik en Koen kunnen heel veel praten en onze gedachten eens wat ordenen. Het worden weeral spannende tijden. De kindjes wisselen elkaar af om in de camion te zitten en dan kijken de andere twee naar de DVD. Als we moeten gaan tanken kan ik en Karen nog eens gezellig bijkletsen en hebben we onze handen vol met de honden. Maar dat is een leutige afleiding. 's Avonds slapen we in een hotel waar honden zijn toegelaten en we vallen heel vlug in slaap.
Ook de volgende dag verloopt vrij rustig en we genieten van het landschap dat aan het veranderen is. We zien de eerste "longhorns" Dus we zijn in Texas. Dan moeten we nog uren rijden en dat zijn hele lange uren. In Texas zelf rijden Koen en ik al voorop om een carpetcleaner te bestellen. Dat is het voordeel dat bijna alle winkels alle dagen open zijn. We gaan ook al naar de walmart om de eerste noodzakelijke dingen te halen en dan gaan we naar onze nieuwe thuis. Ook Karen en Loren zijn er tesamen met ons. En dan is het tijd om het huis te verkennen (dat we nog niet gezien hebben en dat we nog geen week geleden wisten). In het huis zelf is het verschrikkellijk en de stank van stinkdieren komt ons tegemoet. We lopen efkens door het huis vooral omdat de kindjes alles willen zien. En dan gaan we toch wel een beetje ontmoedigd naar een hotelleke in Friona. Waar we heel vlug onder de dekens liggen.
And than we can go. It's emotional very hard. We built so much in that community. In the car me and Koen talk a lot while the boys watching their DVD. And every stop on a gasstation the boys change and than they gonna sit in the truck. And they play with the dogs. And than I can talk with Karen. Karen found a hotel where dogs allowed and we felt asleep very fast.
the next day is the trip going on the same way. It's very calm. And than we see the first longhornes. We are in Texas. Yeeeeeeeaaaaaah. The last 4 hours during very long. In Texas me and Koen going forward we going to the walmart for rent a carpetcleaner (That's very easy here in Amerika that the stores are open, In Belgium there are no stores open on a Sunday. In the walmart we buying the most necessaire things.
When we arrive to the house, Karen and Loren arrive on the same time.
We gonna take a look in the house and the smell of skunks is very strong. The house that we never saw is a big house but we have to clean very hard. It's a dissapointed visit and after eating in a restaurant we going to the hotel in Friona and we lay very fast horizontal.
zondag 23 mei 2010
De verhuis - The moving.
Het is vrijdagmorgen. Tim en Stef moeten de laatste dag naar school in Logansport en ik ga de juffrouwen missen. Dieter is al drie dagen niet meer geweest. Heel spijtig dat ik geen afscheid kunnen nemen heb, maar over en weer rijden naar Logansport is er nu echt te veel aan. Dave Fourgay gaat de kindjes naar school brengen en gaat ook Dieter voor de laatste keer bijhouden. Want we moeten nog heeeeel veel doen. Koen regelt alles met de auto want die is ook verkocht vervolgens gaat hij de verhuiscamion halen en in onze andere auto andere olie laten doen want we hebben een lange trip voor de boeg en ik moet echt nog heel veel doen en ik begin te denken dat ik nooit gedaan krijg. We moeten beginnen met het laden van de camion. Maar gelukkig krijgen we hulp van de familie Pasmans, de familie Fourgay, de familie Hylton, de familie Hurst en de familie Strasser. Zonder hen hadden we het nooit gedaan gekregen.
Ik ga de kindjes voor de laatste keer oppikken in school en ik haat dat gevoel, dat is nu twee keer afscheid moeten nemen van een school waar ik heel graag naartoe ging.
De kindjes zijn door het dolle heen en springen op en van de camion. Het is moeilijk om ze in bed te steken (luchtmatrassen op de grond). Maar ze gaan hun slaap meer dan nodig hebben.
Het is een woelige nacht, we gaan de midwest missen.
Zatermorgen zijn we heel vroeg uit bed. En kunnen we ons klaarmaken om te vertrekken.
Karen en Loren en hun honden rijden ook mee. Ze zijn echt geweldig. Zij gaan met de camion rijden en wij met ons gezinneke met een stampvolle auto. We hebben een tocht van bijna 1200 mijlen voor de boeg. Dus vandaag willen we 600 mijlen rijden en dan morgen de rest. De DVD player is in gereedheid gebracht en de DVD's zijn klaar, dus we kunnen vertrekken.
Ondertussen is de huurder van ons huis al gearriveerd en staat de garage al terug vol met haar spullen. Dan is het juist halfnegen. Nog een gebuur komt de laatste keer goeiedag zijn en dan vertrekken we naar het land van de cowboys en het land van Bush.
Fridaymorning. Tim and Stef have to go for the last time to school in Logansport. Dave Fourgay gonna bring them and gonna keep an eye on Dieter. Dieter didn't go anymore to his school this last week. Because I had no time for driving for- and backwards. So I couldn't say goodbye anymore. I'm sorry Mrs Tocco. We have to do a lot. Koen must bring away the white car. Must pick up the movingtruck and must change the oil of our van. Because we have a long trip in front of us.
We must packing the truck with our stuff but luckely we have help from the families Pasmans, Hyltons, Fourgays, Strassers and The Hursts. Thanks again friends.
I pick up the boys for the last time in school and I hate it. This is the second time that I have to say good bye from a school that I very liked. But the last years happend to much what was not our foult. And we have to go forward. It's hard to put the children in bed (airmatrasses) but they gonna need their sleep. It's a hard night and we gonna miss the MidWest.
Saturdaymorning it's very early. We doing the last things and than we can go. Karen and Loren they gonna join us with their dogs. They gonna ride the moving truck and we with our family ride the van. The DVD-player is installed and they have a lot of DVD'S. The trip is 1200 miles.
It's 8.30 and the new renter moved her stuff in the garage already. And than it's time. We going to the land of the cowboys and the land of Busch.
Ik ga de kindjes voor de laatste keer oppikken in school en ik haat dat gevoel, dat is nu twee keer afscheid moeten nemen van een school waar ik heel graag naartoe ging.
De kindjes zijn door het dolle heen en springen op en van de camion. Het is moeilijk om ze in bed te steken (luchtmatrassen op de grond). Maar ze gaan hun slaap meer dan nodig hebben.
Het is een woelige nacht, we gaan de midwest missen.
Zatermorgen zijn we heel vroeg uit bed. En kunnen we ons klaarmaken om te vertrekken.
Karen en Loren en hun honden rijden ook mee. Ze zijn echt geweldig. Zij gaan met de camion rijden en wij met ons gezinneke met een stampvolle auto. We hebben een tocht van bijna 1200 mijlen voor de boeg. Dus vandaag willen we 600 mijlen rijden en dan morgen de rest. De DVD player is in gereedheid gebracht en de DVD's zijn klaar, dus we kunnen vertrekken.
Ondertussen is de huurder van ons huis al gearriveerd en staat de garage al terug vol met haar spullen. Dan is het juist halfnegen. Nog een gebuur komt de laatste keer goeiedag zijn en dan vertrekken we naar het land van de cowboys en het land van Bush.
Fridaymorning. Tim and Stef have to go for the last time to school in Logansport. Dave Fourgay gonna bring them and gonna keep an eye on Dieter. Dieter didn't go anymore to his school this last week. Because I had no time for driving for- and backwards. So I couldn't say goodbye anymore. I'm sorry Mrs Tocco. We have to do a lot. Koen must bring away the white car. Must pick up the movingtruck and must change the oil of our van. Because we have a long trip in front of us.
We must packing the truck with our stuff but luckely we have help from the families Pasmans, Hyltons, Fourgays, Strassers and The Hursts. Thanks again friends.
I pick up the boys for the last time in school and I hate it. This is the second time that I have to say good bye from a school that I very liked. But the last years happend to much what was not our foult. And we have to go forward. It's hard to put the children in bed (airmatrasses) but they gonna need their sleep. It's a hard night and we gonna miss the MidWest.
Saturdaymorning it's very early. We doing the last things and than we can go. Karen and Loren they gonna join us with their dogs. They gonna ride the moving truck and we with our family ride the van. The DVD-player is installed and they have a lot of DVD'S. The trip is 1200 miles.
It's 8.30 and the new renter moved her stuff in the garage already. And than it's time. We going to the land of the cowboys and the land of Busch.
zaterdag 15 mei 2010
Laatste twee weken in Camden.
Die nacht toen we getekend hebben konden we toch niet goed slapen. Gewoon het gedacht dat we weer een verkeerde beslissing genomen hadden is best wel vermoeiend. Maar we hadden niet veel tijd om na te denken. We moesten dringend in aktie schieten.
Koen moest alles regelen met de bank hier in Indiana, afspraken maken met de akkers die we hier pachten. Zoals de lening, het zaaigoed. En dan ook alles regelen aan de andere kant van Amerika. Koeien, voeder, enz. Hier kon nog niets konkreet geregeld worden. Maar we moesten toch al weten waar we ons aan konden verwachten.
Ook moest ons huis verkocht of verhuurd worden, dus ook nog een makelaar vinden. En nog eens bellen naar die partner waar we mee gekomen zijn. Maar daar werden we niet veel wijzer van. En dan zijn er de geburen die nu stoppen om een praatje te maken want het nieuws ging heel snel. Maandag getekend en dinsdag middag hing er al een bordje om ons huis te verhuren of te verkopen.
Ik moest vooral school in orde brengen en dozen gaan bijeen zoeken om alles in te pakken. En daar hoort natuurlijk de nodige uitleg bij. Als je in een winkel alle weken komt en dan naar bananendozen gaat vragen is het normaal dat ook zij uitleg krijgen.
Op school was er ook nog een paar dagen iets te doen waar de ouders bij mochten zijn. Ik had dat ook beloofd dus dat kwam er ook nog eens tussen. Maar het uiteindelijke inpakken ging niet echt vooruit. Gelijk de juffrouw van Tim het zei we negeren het probleem.
Zaterdag ben ik een hele dag weg naar de YMCA om een aerobicklas. Was misschien niet verantwoord maar ik had mij daar al lang voor ingeschreven. Niet dat ik op die dag er echt met mijn gedachten bij was.
We kunnen spijtig genoeg niet meer aan iedereen goeiedag zeggen want er zijn zowieso al te veel traantjes gevloeid en veel te weinig tijd. Enkele vrouwen hebben voor mij een afscheidsfeestje georganiseerd. En dat was gewoon weg fantastisch. Daar heb ik echt van genoten. Het was op de middag bij iemand met een heel mooi huis.
We hebben ook een huurder gevonden en die komt in het huis op zaterdag dus we moeten wel weg zijn. Koen is ook een verhuiswagen aan het regelen en onze kleine auto moet ook nog verkocht worden. Koen is ook aan het bellen om een huis in de buurt van de boerderij want er staat geen huis op de boerderij. Maar twee dagen voor we vertrekken hebben we dan toch een huis gevonden. Weer een probleem minder.
De kindjes zijn door het dolle heen en helpen mij volop met het inpakken waar we toch uiteindelijk goed met bezig zijn. Dat wil zeggen, ik vul de dozen goed op en Tim, Stef en Dieter kijken nadien nog eens goed wat er nu allemaal in zit.
De kindjes hun ritme is volledig verstoord maar ze kijken er wel naar uit. Maar ik ben daar toch wel weer bang voor want Tim heeft in zijn bed geplasd en dat was al verschillende jaren geleden.
The night that we signed, we didn't sleep very well. thinking all the time that we made a wrong decission again. But we had no much time to think about it. We have to come in action. There is a lot of work to do.
koen had to talk with the bankers in Indiana and the farmers about our fields. He need also information about banks and cows and feed in Friona. Just listening. Our house is an other problem. We have to find a renter or a buyer. So Koen must go to a real estater also. But Monday we signed and Tuesday morning there was a sign "for rent".
A lot of neighbours stopped by because the news spreaded very fast. And we must give an explonation.
I had to arrange school and I must pick up a lot of bananaboxen. And everywhere was that together with a lot of tears and hugs. So thank you.
There was in school something to do for the parents. So I promised that. And also Saturday I had to go to the YMCA for an aerobicday. I had no time but I liked it.
A few women organised a goodbye party for me in a beautifull house and that I really appreciated it.
We can not say anymore to everyone goodbye and that is sad.
We find a renter for our house so that's a problem less. And we found a house for ourselve 4 miles from the farm. I didn't see the house yet.
Koen organised also a movingtruck and our little car he sold.
To the church we couldn't go anymore. And that's sad also. So we couldn't say goodbye.
The children are very exciting and they helping me with packing in the boxes. I worry about Tim because he pied in his bed. And he didn't do that for several years. They ritme is totally gone.
Koen moest alles regelen met de bank hier in Indiana, afspraken maken met de akkers die we hier pachten. Zoals de lening, het zaaigoed. En dan ook alles regelen aan de andere kant van Amerika. Koeien, voeder, enz. Hier kon nog niets konkreet geregeld worden. Maar we moesten toch al weten waar we ons aan konden verwachten.
Ook moest ons huis verkocht of verhuurd worden, dus ook nog een makelaar vinden. En nog eens bellen naar die partner waar we mee gekomen zijn. Maar daar werden we niet veel wijzer van. En dan zijn er de geburen die nu stoppen om een praatje te maken want het nieuws ging heel snel. Maandag getekend en dinsdag middag hing er al een bordje om ons huis te verhuren of te verkopen.
Ik moest vooral school in orde brengen en dozen gaan bijeen zoeken om alles in te pakken. En daar hoort natuurlijk de nodige uitleg bij. Als je in een winkel alle weken komt en dan naar bananendozen gaat vragen is het normaal dat ook zij uitleg krijgen.
Op school was er ook nog een paar dagen iets te doen waar de ouders bij mochten zijn. Ik had dat ook beloofd dus dat kwam er ook nog eens tussen. Maar het uiteindelijke inpakken ging niet echt vooruit. Gelijk de juffrouw van Tim het zei we negeren het probleem.
Zaterdag ben ik een hele dag weg naar de YMCA om een aerobicklas. Was misschien niet verantwoord maar ik had mij daar al lang voor ingeschreven. Niet dat ik op die dag er echt met mijn gedachten bij was.
We kunnen spijtig genoeg niet meer aan iedereen goeiedag zeggen want er zijn zowieso al te veel traantjes gevloeid en veel te weinig tijd. Enkele vrouwen hebben voor mij een afscheidsfeestje georganiseerd. En dat was gewoon weg fantastisch. Daar heb ik echt van genoten. Het was op de middag bij iemand met een heel mooi huis.
We hebben ook een huurder gevonden en die komt in het huis op zaterdag dus we moeten wel weg zijn. Koen is ook een verhuiswagen aan het regelen en onze kleine auto moet ook nog verkocht worden. Koen is ook aan het bellen om een huis in de buurt van de boerderij want er staat geen huis op de boerderij. Maar twee dagen voor we vertrekken hebben we dan toch een huis gevonden. Weer een probleem minder.
De kindjes zijn door het dolle heen en helpen mij volop met het inpakken waar we toch uiteindelijk goed met bezig zijn. Dat wil zeggen, ik vul de dozen goed op en Tim, Stef en Dieter kijken nadien nog eens goed wat er nu allemaal in zit.
De kindjes hun ritme is volledig verstoord maar ze kijken er wel naar uit. Maar ik ben daar toch wel weer bang voor want Tim heeft in zijn bed geplasd en dat was al verschillende jaren geleden.
The night that we signed, we didn't sleep very well. thinking all the time that we made a wrong decission again. But we had no much time to think about it. We have to come in action. There is a lot of work to do.
koen had to talk with the bankers in Indiana and the farmers about our fields. He need also information about banks and cows and feed in Friona. Just listening. Our house is an other problem. We have to find a renter or a buyer. So Koen must go to a real estater also. But Monday we signed and Tuesday morning there was a sign "for rent".
A lot of neighbours stopped by because the news spreaded very fast. And we must give an explonation.
I had to arrange school and I must pick up a lot of bananaboxen. And everywhere was that together with a lot of tears and hugs. So thank you.
There was in school something to do for the parents. So I promised that. And also Saturday I had to go to the YMCA for an aerobicday. I had no time but I liked it.
A few women organised a goodbye party for me in a beautifull house and that I really appreciated it.
We can not say anymore to everyone goodbye and that is sad.
We find a renter for our house so that's a problem less. And we found a house for ourselve 4 miles from the farm. I didn't see the house yet.
Koen organised also a movingtruck and our little car he sold.
To the church we couldn't go anymore. And that's sad also. So we couldn't say goodbye.
The children are very exciting and they helping me with packing in the boxes. I worry about Tim because he pied in his bed. And he didn't do that for several years. They ritme is totally gone.
Februari 2010 - February 2010
Het is een bewogen jaar geweest.
Wij zijn twee jaar geleden naar Indiana verhuisd vanuit Belgie om hier samen met een partner een nieuw melkveebedrijf op te starten. Die partner heeft reeds een 70 tal bedrijven gebouwd telkens met hetzelfde concept.
Nu dit concept blijkt toch niet zo te lukken zoals ze ons beloofd hadden en daardoor hebben we sinds vorig jaar al besloten om iets te gaan zoeken dat bij ons past. Een eigen melkveebedrijf. Dat was een hele harde beslissing omdat we dan wisten dat we moesten verhuizen en we hadden zoveel energie gestoken om de gebuurte en de mensen en de gemeenschap te kennen. En we hebben hier wel al veel vrienden.
Maar niets aan te doen we moeten vooruit.
We hebben de laatste twee jaar wel kunnen genieten om te boeren op een van de beste plaatsen in de wereld, de midwest. We hebben heel veel ervaring opgedaan ivm maisteelt en de soyabonenteelt. Ook het drogen van graan kent niet veel geheimen meer voor ons.
Het laatste jaar heeft vooral Koen Amerika ronggereisd om te zoeken naar een plaatsje dat bij ons past. Hij heeft meer dan 100 bedrijven bezocht in 25 verschillende staten. Hij heeft heel veel met mensen en bankiers gepaat. We hebben heel veel mensen leren kennen wat altijd heel handig is.
Ik kon niet veel mee omdat de kindjes naar school moesten en naar hun sportaktiviteiten moesten. Maar uiteindelijk denken we dat we ons plaatsje gevonden hebben in Friona, Texas.
Op maandag 22 februari hebben we de papieren getekend. En we denken er eerst nog over om eind van maart te verhuizen maar daar komen we op terug.
We gaan verhuizen op zaterdag 6 maart. We willen vooruit. Camden is verleden tijd. We moeten ons focussen op Friona.
Dit worden dan wel twee hectische weken en zeker niet alleen qua planning maar emotioneel is het zeer zwaar.
It was a heavy year.
Two years ago we came to Camden for start up an whole new dairy together with a partner. That partner built more than 70 dairies already, all with the same concept.
Now we now that that concept didn't work. So we dicided last year that we had to do for us by ourself. That was a very hard decision because we did so much in the community for knowing people. And we made a lot of friends. But we had to go forwards.
So Koen started last year with looking for a dairyplace that fit with us. So he visited more than 100 dairies in more than 25 states. He talked with a lot of peoples and with bankers also. He met a lot of people and that's always interesting.
I couldn't go with him all the time because I had to watch for the children. And bring them to school and the sportactivities.
Finally we found our spot. It is in Friona, Texas. On Monday, February the 22 we signed the papers and than we thought we gonna move end of March. But we made an other decision. We have to go forwards. We gonna move March the 6. So Camden is history and we have to look forwards to Friona.
Those weeks will be very hectic and espacially emotionel.
Wij zijn twee jaar geleden naar Indiana verhuisd vanuit Belgie om hier samen met een partner een nieuw melkveebedrijf op te starten. Die partner heeft reeds een 70 tal bedrijven gebouwd telkens met hetzelfde concept.
Nu dit concept blijkt toch niet zo te lukken zoals ze ons beloofd hadden en daardoor hebben we sinds vorig jaar al besloten om iets te gaan zoeken dat bij ons past. Een eigen melkveebedrijf. Dat was een hele harde beslissing omdat we dan wisten dat we moesten verhuizen en we hadden zoveel energie gestoken om de gebuurte en de mensen en de gemeenschap te kennen. En we hebben hier wel al veel vrienden.
Maar niets aan te doen we moeten vooruit.
We hebben de laatste twee jaar wel kunnen genieten om te boeren op een van de beste plaatsen in de wereld, de midwest. We hebben heel veel ervaring opgedaan ivm maisteelt en de soyabonenteelt. Ook het drogen van graan kent niet veel geheimen meer voor ons.
Het laatste jaar heeft vooral Koen Amerika ronggereisd om te zoeken naar een plaatsje dat bij ons past. Hij heeft meer dan 100 bedrijven bezocht in 25 verschillende staten. Hij heeft heel veel met mensen en bankiers gepaat. We hebben heel veel mensen leren kennen wat altijd heel handig is.
Ik kon niet veel mee omdat de kindjes naar school moesten en naar hun sportaktiviteiten moesten. Maar uiteindelijk denken we dat we ons plaatsje gevonden hebben in Friona, Texas.
Op maandag 22 februari hebben we de papieren getekend. En we denken er eerst nog over om eind van maart te verhuizen maar daar komen we op terug.
We gaan verhuizen op zaterdag 6 maart. We willen vooruit. Camden is verleden tijd. We moeten ons focussen op Friona.
Dit worden dan wel twee hectische weken en zeker niet alleen qua planning maar emotioneel is het zeer zwaar.
It was a heavy year.
Two years ago we came to Camden for start up an whole new dairy together with a partner. That partner built more than 70 dairies already, all with the same concept.
Now we now that that concept didn't work. So we dicided last year that we had to do for us by ourself. That was a very hard decision because we did so much in the community for knowing people. And we made a lot of friends. But we had to go forwards.
So Koen started last year with looking for a dairyplace that fit with us. So he visited more than 100 dairies in more than 25 states. He talked with a lot of peoples and with bankers also. He met a lot of people and that's always interesting.
I couldn't go with him all the time because I had to watch for the children. And bring them to school and the sportactivities.
Finally we found our spot. It is in Friona, Texas. On Monday, February the 22 we signed the papers and than we thought we gonna move end of March. But we made an other decision. We have to go forwards. We gonna move March the 6. So Camden is history and we have to look forwards to Friona.
Those weeks will be very hectic and espacially emotionel.
woensdag 23 september 2009
Twee vergaderingen
Zaterdag 21 maart tot vrijdag 27 maart
Eerst ga ik naar de meeting over de vasten maar het is een hele saaie meeting. Maar ik hou mij dan maar bezig met naar de mensen te kijken. En dat is ook de moeite. Na de meeting moet ik naar een begrafenis van een gebuur.
De begrafenis is in een mortuarium maar de priester van zijn kerk komt wel prediken. En weer is de kist nog open en komt zijn hoofd er boven steken. Ik kan niet laten om er altijd maar naar te kijken. Allerlei gedachten schieten er door mijn hoofd. Maar die kan ik echt niet hardop uitsprken.
Zondag 22 maart verjaart Karen en ik heb haar beloofd dat ik voor het eten zal zorgen. Als zij maar zorgt voor het vlees op de grill. Dan ben ik er toch zeker van dat we goeie groenten hebben. Dus maak ik maar koude petetjes klaar en de gewone groenten van in Belgie. De tomaatjes met een vingraitte en gewoon sla en wortelen. En als dessert had ik rijstpap en chocomousse en tiramissu gemaakt. Loren had heel goed vlees bovengehaald (dat vind ik nog altijd een probleem om vlees te bakken in de pan, ik heb altijd te veel sap en dan is dat niet heet genoeg) en we hebben allemaal veel te veel gegeten. We blijven heel lang plakken want morgen is er geen school. En het is heel leutig.
Het is springvacation. Maar het begint toch wel al wat warmer te worden, de lente is er.
Maandagavond is er een vergaderin van Farmers Indiana Bureau en we rijden er naartoe met mark en katie justice en Karen en Loren Hylton. Voor mijn jongens heb ik een babysit gevraagd.
De vergadering is om 6 uur maar het is in Indianapolis dus dan moeten we toch om halfvijf wegzijn. Er is ook eten voorzien. Het fameuze bbq vlees, kaasblokjes, bonen, en een aardappel in de schil en een taartje. De amerikanen doen dat allemaal op een bordje ook het taartje. Ik kan dat niet en dan schuif ik maar twee keer in. Met mijn plastieken bordje.
Op de tafel liggen er wel chocoladepaaseikes en die smaken mij wel. En het zijn echte goei. Waar ze die gevonden hebben dat weet ik niet.
Het onderwerp van de vergadering is beweging in de landbouw. Dat is natuurlijk ruim en zo kunnen drie speakers genoeg babbelen.
We komen heel laat thuis en Katie en Mark blijven plakken en leren onze jenever kennen. En dat valt goed in de smaak.
De dag nadien is het bij de Justicen thuis ook weer een vergadering over marktcijfers van de mais en van de bonen. Dat is eerst eten en dan gaan de mannen een videoconferentie doen en de vrouwen blijven klappen. Als eten is er op onze plastieken bordjes hotdogs, chips, sla en bbq vlees. Mijn kindjes eten alleen chips. Voor de kindjes is dit wel heel leutig er zijn verschillende kinderen van hun leeftijd. En we kunnen lang blijven want morgen is het geen school.
En ze kunnen tv kijken wat natuurlijk ook een hoogtepunt is. Het is 11 uur dat we thuis komen en de kindjes slapen al in de auto.
Van de banken horen we niets meer en nu weten we eigenlijk niet goed wat we moeten doen. Er beginnen allerlei geruchten de ronde te doen over Van Bakel, over de melkveehouderij, over de banken. Want de melkprijs is historisch laag.
Eerst ga ik naar de meeting over de vasten maar het is een hele saaie meeting. Maar ik hou mij dan maar bezig met naar de mensen te kijken. En dat is ook de moeite. Na de meeting moet ik naar een begrafenis van een gebuur.
De begrafenis is in een mortuarium maar de priester van zijn kerk komt wel prediken. En weer is de kist nog open en komt zijn hoofd er boven steken. Ik kan niet laten om er altijd maar naar te kijken. Allerlei gedachten schieten er door mijn hoofd. Maar die kan ik echt niet hardop uitsprken.
Zondag 22 maart verjaart Karen en ik heb haar beloofd dat ik voor het eten zal zorgen. Als zij maar zorgt voor het vlees op de grill. Dan ben ik er toch zeker van dat we goeie groenten hebben. Dus maak ik maar koude petetjes klaar en de gewone groenten van in Belgie. De tomaatjes met een vingraitte en gewoon sla en wortelen. En als dessert had ik rijstpap en chocomousse en tiramissu gemaakt. Loren had heel goed vlees bovengehaald (dat vind ik nog altijd een probleem om vlees te bakken in de pan, ik heb altijd te veel sap en dan is dat niet heet genoeg) en we hebben allemaal veel te veel gegeten. We blijven heel lang plakken want morgen is er geen school. En het is heel leutig.
Het is springvacation. Maar het begint toch wel al wat warmer te worden, de lente is er.
Maandagavond is er een vergaderin van Farmers Indiana Bureau en we rijden er naartoe met mark en katie justice en Karen en Loren Hylton. Voor mijn jongens heb ik een babysit gevraagd.
De vergadering is om 6 uur maar het is in Indianapolis dus dan moeten we toch om halfvijf wegzijn. Er is ook eten voorzien. Het fameuze bbq vlees, kaasblokjes, bonen, en een aardappel in de schil en een taartje. De amerikanen doen dat allemaal op een bordje ook het taartje. Ik kan dat niet en dan schuif ik maar twee keer in. Met mijn plastieken bordje.
Op de tafel liggen er wel chocoladepaaseikes en die smaken mij wel. En het zijn echte goei. Waar ze die gevonden hebben dat weet ik niet.
Het onderwerp van de vergadering is beweging in de landbouw. Dat is natuurlijk ruim en zo kunnen drie speakers genoeg babbelen.
We komen heel laat thuis en Katie en Mark blijven plakken en leren onze jenever kennen. En dat valt goed in de smaak.
De dag nadien is het bij de Justicen thuis ook weer een vergadering over marktcijfers van de mais en van de bonen. Dat is eerst eten en dan gaan de mannen een videoconferentie doen en de vrouwen blijven klappen. Als eten is er op onze plastieken bordjes hotdogs, chips, sla en bbq vlees. Mijn kindjes eten alleen chips. Voor de kindjes is dit wel heel leutig er zijn verschillende kinderen van hun leeftijd. En we kunnen lang blijven want morgen is het geen school.
En ze kunnen tv kijken wat natuurlijk ook een hoogtepunt is. Het is 11 uur dat we thuis komen en de kindjes slapen al in de auto.
Van de banken horen we niets meer en nu weten we eigenlijk niet goed wat we moeten doen. Er beginnen allerlei geruchten de ronde te doen over Van Bakel, over de melkveehouderij, over de banken. Want de melkprijs is historisch laag.
theoretisch examen
Zaterdag 14 maart tot vrijdag 20 maart
Zaterdag ga ik met enkele vrouwen naar de vastenbijeenkomst van de kerk. Alle vrouwen van alle kerken van Logansport zijn er op uitgenodigd. En er zijn er 112. We kunnen kiezen tussen verschillende donuts. Maar ik heb al gegeten thuis dan vind ik veiliger. Een goed zelfgemaakt boterhammeke met choco daar kan niets tegenop.
Op de meeting komt er iemand spreken over gezin en huwelijk. Een heel zwaar onderwerp om er 's morgens om acht uur naar te luisteren.
Om halftien is het gedaan en dan ga ik naar de volgende bijeenkomst, de mops en dat is dan weer in een andere kerk. De kindjes blijven ondertussen bij Koen.
Op zondag is het na de mis chili. Ik had mij een goeie maaltijd verwacht want de tafel is mooi gezet en zo. Maar chilli is dus blijkbaar dikke soep met veel bonen erin. We krijgen er juist een beetje crackers bij en dat noemen ze een volwaardige maal. Oh ja chips is er natuurlijk ook. De kindjes zijn blij.
Na de kerk gaan we een bedrijf bezoeken met 600 koeien dat het op het ogenblik niet zo gemakkellijk heeft met de slechte melkprijzen.
En omdat we eigenlijk niets horen van de banken beginnen we stilaan met het idee te spelen om ergens anders een bedrijf te gaan zoeken. Maar we zien wel.
Dat bedrijf ligt nog geen uur ten westen van ons. En het is een bedrijf van nog geen vijf jaar oud. Alles heel mooi en netjes maar de stal is spijtig genoeg niet gelijk vol. De eigenaar komt efkens een goeiedag zeggen maar moet dan terug weg. Maar we mogen gerust rondkijken. Tim, Stef en Dieter spelen in de voedergang en op het einde van de stal liggen er roosters waar de koeien niet over kunnen. En juist door zulke ene rooster zakt Dieter met zijn een beentje in en natuurlijk staat de beirput gelijk vol. Dan heb ik hem maar gaan afspuiten in de melkstal en gelukkig lagen er reservekleren in de auto.
Want we hadden ze beloofd dat we naar de mc donnalds gingen en dan ben ik toch blij dat we er al niet stinkend moeten binnen gaan.
De maisprijs gaat heel langzaam omhoog. En Myron gaat zijn silo leeg halen. Myron heeft mais bij ons gedroogd en bewaard. En die mais heeft hij dus nu verkocht. Wij wachten nog om onze mais die we gestockeerd hebben te verkopen op advies van gebuur boeren in de buurt.
Koen is ondertussen maar steeds aan het bellen naar de banken maar steeds krijgt hij het antwoord "we werken eraan". Elk telefoontje zinkt de moed ons in de schoenen. Sommige banken zeggen dat als we een gewaarborgde lening kunnen krijgen van de staat, zoiets gelijk het lif, dan zouden ze mee in het projekt stappen.
Dus dan proberen we maar alles en dan gaan we praten met het fsa. Via het fsa kantoor worden ook onze subsidiepapieren ingevuld. Na verschillende keren gebeld te hebben naar het fsa, omdat ze de vraag altijd moesten voorleggen aan iemand anders die er juist die dag niet is. Is het antwoord negatief omdat ons visum daar niet voor in aanmerking komt. Weer een tegenslag.
We zijn hier ondertussen een jaar en de verzekering van de auto had gezegd dat het voordeliger zou zijn als we een rijbewijs hadden van de staat Indiana. Het is echt veel goedkoper. Dus dan moeten we dat maar doen. Koen heeft zijn examen twee weken geleden gedaan en nu is het mijn beurt.
Ik moet mij examen in Lafayette afleggen want in Logansport doen ze dat niet omdat ik geen social security number (iedereen in usa heeft een ssn, dat is een bewijs voor alles). Ik heb geen en dat heeft ook weer te maken met ons visum. Ik ben wel legaal maar ik volg gewoon Koen. Hij heeft wel een ssn.
Maar in Lafayette kan ik dus wel terecht zonder ssn, ik ga er maar niet te veel vragen bijstellen. Zij zeggen zelf omdat dat een universiteitsstad is met veel buitenlanders. Ok voor mij.
Dat theoretisch valt heel goed mee en ik ben van de eerste keer geslaagd. Er wordt onmiddellijk een foto genomen, ze meten en wegen mij en de kleur van de ogen moeten ze ook weten. En ik moet nu nog niet betalen, ik moet maar betalen als ik geslaag ben voor mijn praktisch. En daar kan ik morgenvroeg al voor terugkomen.
Om 8 uur de volgende morgen sta ik er dan toch wel een beetje zenuwachtig. Ik mag onmiddellijk vertrekken geen maneuvres of niets moet ik over de auto weten. Ik moet gewoon een blokje omrijden en ze zegt mij er ook nog bij dat ik zeker moet stoppen aan een stopbord. Onderweg waar er geen auto's zijn moet ik eens achteruit parkeren. Wat echt wel simpel is. En na exact 11 minuten sta ik terug in het examencentrum en ben ik geslaagd. En het kost mij 20 dollar. En ik heb mijn rijbewijs op zak. Niet meer over en weer rijden. De papierwinkel is hier toch een heel stuk eenvoudiger.
Zaterdag ga ik met enkele vrouwen naar de vastenbijeenkomst van de kerk. Alle vrouwen van alle kerken van Logansport zijn er op uitgenodigd. En er zijn er 112. We kunnen kiezen tussen verschillende donuts. Maar ik heb al gegeten thuis dan vind ik veiliger. Een goed zelfgemaakt boterhammeke met choco daar kan niets tegenop.
Op de meeting komt er iemand spreken over gezin en huwelijk. Een heel zwaar onderwerp om er 's morgens om acht uur naar te luisteren.
Om halftien is het gedaan en dan ga ik naar de volgende bijeenkomst, de mops en dat is dan weer in een andere kerk. De kindjes blijven ondertussen bij Koen.
Op zondag is het na de mis chili. Ik had mij een goeie maaltijd verwacht want de tafel is mooi gezet en zo. Maar chilli is dus blijkbaar dikke soep met veel bonen erin. We krijgen er juist een beetje crackers bij en dat noemen ze een volwaardige maal. Oh ja chips is er natuurlijk ook. De kindjes zijn blij.
Na de kerk gaan we een bedrijf bezoeken met 600 koeien dat het op het ogenblik niet zo gemakkellijk heeft met de slechte melkprijzen.
En omdat we eigenlijk niets horen van de banken beginnen we stilaan met het idee te spelen om ergens anders een bedrijf te gaan zoeken. Maar we zien wel.
Dat bedrijf ligt nog geen uur ten westen van ons. En het is een bedrijf van nog geen vijf jaar oud. Alles heel mooi en netjes maar de stal is spijtig genoeg niet gelijk vol. De eigenaar komt efkens een goeiedag zeggen maar moet dan terug weg. Maar we mogen gerust rondkijken. Tim, Stef en Dieter spelen in de voedergang en op het einde van de stal liggen er roosters waar de koeien niet over kunnen. En juist door zulke ene rooster zakt Dieter met zijn een beentje in en natuurlijk staat de beirput gelijk vol. Dan heb ik hem maar gaan afspuiten in de melkstal en gelukkig lagen er reservekleren in de auto.
Want we hadden ze beloofd dat we naar de mc donnalds gingen en dan ben ik toch blij dat we er al niet stinkend moeten binnen gaan.
De maisprijs gaat heel langzaam omhoog. En Myron gaat zijn silo leeg halen. Myron heeft mais bij ons gedroogd en bewaard. En die mais heeft hij dus nu verkocht. Wij wachten nog om onze mais die we gestockeerd hebben te verkopen op advies van gebuur boeren in de buurt.
Koen is ondertussen maar steeds aan het bellen naar de banken maar steeds krijgt hij het antwoord "we werken eraan". Elk telefoontje zinkt de moed ons in de schoenen. Sommige banken zeggen dat als we een gewaarborgde lening kunnen krijgen van de staat, zoiets gelijk het lif, dan zouden ze mee in het projekt stappen.
Dus dan proberen we maar alles en dan gaan we praten met het fsa. Via het fsa kantoor worden ook onze subsidiepapieren ingevuld. Na verschillende keren gebeld te hebben naar het fsa, omdat ze de vraag altijd moesten voorleggen aan iemand anders die er juist die dag niet is. Is het antwoord negatief omdat ons visum daar niet voor in aanmerking komt. Weer een tegenslag.
We zijn hier ondertussen een jaar en de verzekering van de auto had gezegd dat het voordeliger zou zijn als we een rijbewijs hadden van de staat Indiana. Het is echt veel goedkoper. Dus dan moeten we dat maar doen. Koen heeft zijn examen twee weken geleden gedaan en nu is het mijn beurt.
Ik moet mij examen in Lafayette afleggen want in Logansport doen ze dat niet omdat ik geen social security number (iedereen in usa heeft een ssn, dat is een bewijs voor alles). Ik heb geen en dat heeft ook weer te maken met ons visum. Ik ben wel legaal maar ik volg gewoon Koen. Hij heeft wel een ssn.
Maar in Lafayette kan ik dus wel terecht zonder ssn, ik ga er maar niet te veel vragen bijstellen. Zij zeggen zelf omdat dat een universiteitsstad is met veel buitenlanders. Ok voor mij.
Dat theoretisch valt heel goed mee en ik ben van de eerste keer geslaagd. Er wordt onmiddellijk een foto genomen, ze meten en wegen mij en de kleur van de ogen moeten ze ook weten. En ik moet nu nog niet betalen, ik moet maar betalen als ik geslaag ben voor mijn praktisch. En daar kan ik morgenvroeg al voor terugkomen.
Om 8 uur de volgende morgen sta ik er dan toch wel een beetje zenuwachtig. Ik mag onmiddellijk vertrekken geen maneuvres of niets moet ik over de auto weten. Ik moet gewoon een blokje omrijden en ze zegt mij er ook nog bij dat ik zeker moet stoppen aan een stopbord. Onderweg waar er geen auto's zijn moet ik eens achteruit parkeren. Wat echt wel simpel is. En na exact 11 minuten sta ik terug in het examencentrum en ben ik geslaagd. En het kost mij 20 dollar. En ik heb mijn rijbewijs op zak. Niet meer over en weer rijden. De papierwinkel is hier toch een heel stuk eenvoudiger.
maandag 21 september 2009
een weekendje met de boerinnen
Zaterdag 7 maart tot vrijdag 13 maart
Vandaag ga ik met Karen naar Indianapolis. Er is een weekend met de vrouwen van "Indiana farmers bureau". Vergelijk met de boerenbond. Dus een soort kvlv. Het is een weekend waar verschillende sprekers komen spreken over van alles en nog wat. Eerst kunnen we een koffieke drinken en ijskoud water drinken en dan is er een openings speech van de voorzitster. Het thema is "moving forward". En er zijn meer dan 500 vrouwen. Het is een rekord wordt er meegedeeld onder luid applaus.
Er zijn twee sessies waar we naar kunnen luisteren. Het eerste waar wij voor kiezen is "hoe samenwerken met banken". Een hele uitleg maar toen ik na de spreekbeurt enkele specifieke vraagskes ging stellen kon hij er natuurlijk niet op antwoorden.
Het volgende dat we gekozen hadden was "landbouw promoten", dat was eens goed om naar te luisteren maar dat was het dan ook.
Dan kregen we een uitgebreide diner. We zaten met acht aan een tafel. En het is wereldwijd denk ik. Het was er helemaal niet stil in de zaal. Maar wij deden rustig mee met het babbelen aan onze tafel.
Na het eten was er nog een sketchke en dan kwam er iemand spreken voor de hele zaal, over de toekomst van de landbouw en waarom we moeten blijven vechten voor landbouw. En eigenlijk ik weet het wel al denk ik. Maar ik was aan het denken "hier zit ik nu en ik zou niets liever doen dan nu een melkveebedrijf hebben". Daarna was er een "life auction" en dat heb ik nu al een paar keer meegemaakt dat is prachtig om te zien. Er staat een man vooraan te mompelen en toont een voorwerp(dat binnengebracht is door sponsors) en zo kan iedereen er opbieden. Ook was er een heel week een "silent auction". Dan liggen er voorwerpen waar je op kan bieden schriftelijk.
Vervolgens is iedereen naar zijn kamer gegaan en 'smorgens kregen we een uitgebreid ontbijt met spek en eieren en hele lekkere koffie. In de voormiddag kwamen er nog koppel die mestveebedrijf hadden en die ooit eens een hele slechte ervaring meegemaakt hebben met de pers dat ze vanaf dan zelf besloten hebben om zelf het nieuws te vertellen over de landbouw. Ze droegen sindsdien altijd een cowboyhoed om zo zoveel mogelijk op te vallen en elk artikel dat er verschijnt over dierenrechten en milieu keihard tegenaan te gaan. En blijkbaar met succes. Ik ben nu wel spijtig genoeg hun naam vergeten. En dan nog een afscheidsspeech van de voorzitster en dan zat het erop.
Na een goe restaurantje bezocht te hebben gaan we richting Camden.
Maandagavond is er een jaarvergadering van de plaatselijke landbouworganisatie met eten en voorstellen van het nieuwe werkjaar. Het eten (bonen, aardappelen en varkensvlees) begon om 6 uur. En dat gaat heel vlug. Aanschuiven met uw plastieken bordje en dan ijsthee of water nemen, vervolgens nog een stukje taart en het is gedaan. De vergadering begon om 7 uur en we waren om 9 uur thuis. Ik durf maar niet te zeggen dat wij na middernacht thuiskwamen van een vergadering.
Tim, Stef en Dieter beginnen nu echt hun engels goed te kunnen. Dat zeggen de juffrouwen toch. Bij mij is het nog altijd hetzelfde. Het is nog niet goed maar ik trek mijn plan.
Verder zijn we nog steeds bezig met de banken. Ondertussen hebben we 14 verschillende banken gedaan en waar we bij verschillende toch een paar keer geweest zijn. Meestal wel Koen alleen omdat het praktisch niet haalbaar is met de kindjes. Maar toch die stress is vermoeiend. Vooral de onzekerheid.
Vandaag ga ik met Karen naar Indianapolis. Er is een weekend met de vrouwen van "Indiana farmers bureau". Vergelijk met de boerenbond. Dus een soort kvlv. Het is een weekend waar verschillende sprekers komen spreken over van alles en nog wat. Eerst kunnen we een koffieke drinken en ijskoud water drinken en dan is er een openings speech van de voorzitster. Het thema is "moving forward". En er zijn meer dan 500 vrouwen. Het is een rekord wordt er meegedeeld onder luid applaus.
Er zijn twee sessies waar we naar kunnen luisteren. Het eerste waar wij voor kiezen is "hoe samenwerken met banken". Een hele uitleg maar toen ik na de spreekbeurt enkele specifieke vraagskes ging stellen kon hij er natuurlijk niet op antwoorden.
Het volgende dat we gekozen hadden was "landbouw promoten", dat was eens goed om naar te luisteren maar dat was het dan ook.
Dan kregen we een uitgebreide diner. We zaten met acht aan een tafel. En het is wereldwijd denk ik. Het was er helemaal niet stil in de zaal. Maar wij deden rustig mee met het babbelen aan onze tafel.
Na het eten was er nog een sketchke en dan kwam er iemand spreken voor de hele zaal, over de toekomst van de landbouw en waarom we moeten blijven vechten voor landbouw. En eigenlijk ik weet het wel al denk ik. Maar ik was aan het denken "hier zit ik nu en ik zou niets liever doen dan nu een melkveebedrijf hebben". Daarna was er een "life auction" en dat heb ik nu al een paar keer meegemaakt dat is prachtig om te zien. Er staat een man vooraan te mompelen en toont een voorwerp(dat binnengebracht is door sponsors) en zo kan iedereen er opbieden. Ook was er een heel week een "silent auction". Dan liggen er voorwerpen waar je op kan bieden schriftelijk.
Vervolgens is iedereen naar zijn kamer gegaan en 'smorgens kregen we een uitgebreid ontbijt met spek en eieren en hele lekkere koffie. In de voormiddag kwamen er nog koppel die mestveebedrijf hadden en die ooit eens een hele slechte ervaring meegemaakt hebben met de pers dat ze vanaf dan zelf besloten hebben om zelf het nieuws te vertellen over de landbouw. Ze droegen sindsdien altijd een cowboyhoed om zo zoveel mogelijk op te vallen en elk artikel dat er verschijnt over dierenrechten en milieu keihard tegenaan te gaan. En blijkbaar met succes. Ik ben nu wel spijtig genoeg hun naam vergeten. En dan nog een afscheidsspeech van de voorzitster en dan zat het erop.
Na een goe restaurantje bezocht te hebben gaan we richting Camden.
Maandagavond is er een jaarvergadering van de plaatselijke landbouworganisatie met eten en voorstellen van het nieuwe werkjaar. Het eten (bonen, aardappelen en varkensvlees) begon om 6 uur. En dat gaat heel vlug. Aanschuiven met uw plastieken bordje en dan ijsthee of water nemen, vervolgens nog een stukje taart en het is gedaan. De vergadering begon om 7 uur en we waren om 9 uur thuis. Ik durf maar niet te zeggen dat wij na middernacht thuiskwamen van een vergadering.
Tim, Stef en Dieter beginnen nu echt hun engels goed te kunnen. Dat zeggen de juffrouwen toch. Bij mij is het nog altijd hetzelfde. Het is nog niet goed maar ik trek mijn plan.
Verder zijn we nog steeds bezig met de banken. Ondertussen hebben we 14 verschillende banken gedaan en waar we bij verschillende toch een paar keer geweest zijn. Meestal wel Koen alleen omdat het praktisch niet haalbaar is met de kindjes. Maar toch die stress is vermoeiend. Vooral de onzekerheid.
Abonneren op:
Posts (Atom)