naar Chicago

Donderdag 27 maart





We zijn vroege in de weer om de auto reis klaar te maken. Maar we beginnen het te kennen. Een doos speelgoed, boekjes, tutters, flesjes water, lege en volle, appels en bananen en pampers en reserve broekjes en de doekjes.
We moeten spijtig genoeg tante Madeleine afzetten in Chicago. We zullen haar missen. Koen maakt zich ondertussen klaar om naar een vergadering te gaan over Amerikaans recht in Ohio. Na een hele dikke en welgemeende omhelzing tussen Koen en tante Madeleine kan hij vertrekken om 8.30uur. Ook zijn auto is volgeladen met fruit en een boterham(dat zijn ze hier niet gewoon, hier gaan ze ontbijten of eten bij de mac donalds, Dat is open vanaf 4.00 in de ochtend tot 12.00) en met fruit. Ze voorspellen weer slecht weer en dan moet je voorzien zijn in de auto van spijs en drank.
Na een laatste inspektie op den hof vertrekken wij om 10.00 u. Met praktisch twee lege valiezen. Karen is ondertussen ook toegekomen want die rijdt mee, waar ik zeker niet rouwig om ben.
Na een dik uurke stoppen we weer efkens in Fair Oaks Dairy. Het is een ideale tussenstop voor de kinderen en voor ons. We krijgen weer een rondleiding met de bus en we eten een lekkere snack. En dan gaan we op weg.
Juist voor Chicago hebben we pech want ze zijn er begonnen met wegenwerken , dus een hele omleiding(detour), files en zelfs tante Madeleine die toch al een beetje zenuwachtig begint te worden. Neem daar nog eens het slecht weer bij. Dat zijn vermoeiende uurkes.
Maar uiteindelijk staan we aan de check-in een uur voor ze moet instappen. Tante Madeleine is heel opgelucht en wij ook natuurlijk. In Chicago kan je zelf inchecken en ook de valiezen zelf inchecken. Maar zelfs met een Amerikaanse bij ons hebben we toch hulp nodig van een medewerker van de luchthaven. Die vertelt ons ook dat er iemand mee kan gaan met tante Madeleine door de douane tot aan de gate. Dat is pas fantastisch nieuws.
Want tante Madeleine had voor ze naar hier kwam nog nooit op een vliegtuig gezeten. En nu moet ze helemaal alleen terug zonder een woord engels te kunnen, een hele moedige vrouw. Beatrice en Celine hebben wel een briefke voor haar klaargemaakt waar telefoonnummers en eenvoudige zinnen op staan in het engels en het nederlands.
Nog een geluk dat Karen er bij is zodat ik met tante Madeleine naar de gate kan gaan. En dat is eigenlijk verschrikkellijk want Stef, Tim en Dieter die mij en tante Madeleine zien vertrekken en zij moeten blijven wachten bij iemand die ze niet verstaan. Ik hoor Stef nog wenen dat we al voorbij de douane zijn. Wat een moederhart lijden kan.
We Komen juist toe dat ze mogen gaan instappen in het vliegtuig. Dus na weer een heel moeilijk afscheid zie ik tante Madeleine vertrekken in het vliegtuig. Bedankt tante Madeleine.
Ik dan vlug naar de kindjes en die zitten er heel kontent met de gsms van Karen te spelen. Een kinderhartje heeft echt niet veel nodig.
Dan wordt het een helse terugtocht met sneeuw, hagel, bliksem, gedonder en nog van alles wat je kunt missen als chauffeur.
Onderweg stoppen we bij de mac donalds. (Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel in de mac donalds geweest dan nu in die paar weken). En gelukkig slapen de kindjes dan op de achterbank.
Koen belt al heel ongerust waar we toch blijven en stelt anders voor om ergens te overnachten. Maar wonder bij wonder vanaf dan begint het op te klaren en kunnen we verder rijden. Het is bij middernacht dat we thuis komen. We leggen de kindjes in bed en ik en Koen overlopen nog eens vlug onze dag.
Hij had een zeer interessante vergadering over Huwelijkskontrakten, succesierechten, en nog van alles.Morgen weet Koen weer wat gedaan. Mailkes beginnen schrijven naar Belgie en kijken of ons huwelijkscontract hier wel in orde is. Ook moet dat volledig vertaald worden door een beedigd vertaler.