5000 koeien en goede vrijdag

Vrijdag 21 maart

De lente begint. Zou normaal toch moeten maar daar is niet veel van te zien als we buiten kijken. Het is echt vuil miezerig weer. Deze week is het trouwens al een heel week slecht weer. Maar we hebben hier al alle verschillende weersomstandigheden gehad in die paar weken. Van ijzig koud tot heel warm en van droge koude tot heel nat weer. Sneeuw en regen en hagel.
Vandaag laten we het niet aan ons hart komen want Koen en tante Madeleine gaan samen met een akkerbouwer van de streek en een varkenshouder naar een melkveebedrijf gaan kijken dat is aan het opstarten met een nieuw bedrijf. En als dat volledig operationeel is gaan die 5000 koeien melken in de grootste melkstand (carroussel 100 stand) van de wereld.
Ik en Koen komen 5.30 in de keuken en ongelooflijk maar waar tante Madeleine is haar oefeningen al aan het doen. Ik heb geen flauw idee wanneer die slaapt. Maar ze begroet ons heel opgewekt goeie morgen.
Ze eten vlug een beetje kleden hun zelf heel warm aan en wachten op de taxi.
Om 6.30 komt de auto van de akkerbouwer op onze hof gereden. De man komt vlug nog efkens binnen en vraagt toch heel bezorgt aan ons of tante Madeleine dat wel zal aankunnen die lange rit en dat buiten gaan lopen in dat slecht weer. Maar tante Madeleine gaat met alle geweld mee en gelijk heeft ze. Tante Madeleine maakt haarzelf ook verstaanbaar maar dan in het frans. Heel lachwekkend want ze wil altijd maar antwoorden en dan komen er dus franse woorden boven waar die Amerikanen natuurlijk ook niets van verstaan.
Zij hebben een ritje voor de boeg van een drie uurkes rijden richting Ohio. Dat bedrijf is nu een maand geleden opgestart en melken nu al 1500 koeien. Dus nog niet aan de helft. Die mensen zijn nederlanders en hadden in Nederland een kippenbedrijf. Dat zijn pas ondernemers en avonturiers.
Ik en de kindjes gaan nog eens naar de winkel want nu begin ik de winkels nog maar te kennen. Maar het blijft nog altijd zoeken. En als ik thuiskom ben ik nog altijd vanalles vergeten want in die winkels lopen is niet gemakkelijk en zeker niet met drie kleine kindjes. Als de kindjes al eens wat rond lopen naar een volgende gang of zo komt er ook onmiddellijk iemand van de winkel kijken of alles in orde is. En dat moet ik wel zeggen in de winkel helpen ze heel goed met alles. Zelfs aan de kassa wordt alles uitgeladen uit de kar en in zakjes gestoken. Recyclage kennen ze hier nog langs geen kanten. Hier wordt heel wat afval geproduceerd. Dat is eigenlijk wel een cultuurschok. Kioto zullen ze zeker niet halen.
En 'savonds als de kindjes juist in bed liggen komen er twee babbelende mensen binnegestapt. Ze zijn echt onder de indruk van wat ze allemaal gezien hebben. Over de melkstal kunnen ze niet zwijgen en over de mestdroger en over hoe proper alles is. En over alles in het algemeen. Het moet indrukwekkend zijn. Ooit bezoek ik dat ook nog wel eens.
Maar ik ben blij dat ze zo vroeg thuis zijn dan kan ik met tante Madeleine nog vlug achter souvenirs voor haar kleinkinderen.
Eerst gaan we naar een typisch souvenirswinkeltje waar je niet veel kunt vinden. petten en T-shirts. Voor de rest heeft Amerika nog niet veel. En dan gaan we maar naar de Rural King. De winkels zijn hier toch open tot 22.00 uur en sommige zelfs tot 24.00 uur. Daar is er een hele grote stand van john deere die echt vanalles verkopen. Heel schoon gerief. Rik hier zult ge u gerief wel vinden. We vinden hele mooie t-shirts voor Celine, Delfine, Bea en Stijn. En nog een pet en een sweater.
Onderweg wordt er nog veel gebabbeld over dat zo grote bedrijf.