Donderdag 17 april
Een heel klein valieske maken voor Koen nadat ik de kindjes naar school heb gedaan. Hij moet naar het kantoor van Van Bakel in Wauseon. Michigan.
Van Bakel is de projektontwikkelaar waar wij het melkveebedrijf aan gekocht hebben. Van Bakel is een Nederlandse makelaar die gespecialiseerd is in volledig nieuwe melkveebedrijven op te starten in de Mid West. Er zijn reeds 65 melkveebedrijven verkocht door Van Bakel die al enkele jaren aan het melken zijn. En dan zijn er nog ongeveer 10 bedrijven waar ze aan het bouwen zijn en nog eens een stuk of tien die nu aan het wachten zijn gelijk ons. Wij hebben voor we met Van Bakel in zee zijn gegaan ook nog met andere makelaars gesproken. Maar dat waren telkens bestaande bedrijven. En dan moesten we alles zelf regelen gelijk visums en vergunningen en zo. En dat durvden we niet. Bij Van Bakel kopen we gelijk sleutel op de deur. Maar dat wil niet zeggen dat we het zelf nog goed in de gaten moeten hebben en alles heel goed kontroleren.
De meeste boeren die aan Van Bakel gekocht hebben zijn gekomen met een E-visum. Dat wil zeggen dat ze nooit geen Amerikaan kunnen worden, dat ze ook nooit voor iemand anders mogen werken in de VS en dat ze moeten blijven investeren na verschillende jaren. De meesten kunnen dan wel uiteindelijk een green card krijgen. Soms toch.
Koen heeft een H-visum. Dat is tot nu toe alleen uitgereikt aan universitairen. Ik ben er wel heel trots op. Maar ik heb niets, ik ga alleen mee als vrouw van Koen. Maar in ieder geval dat visum wil zeggen dat je wel mag werken voor derden en dat je als alles goed gaat zelfs amerikaan kan worden na 8 jaar. En je kan ook, normaal toch, vroeger een green card krijgen. Nu heeft Van Bakel aan Koen aangeboden of Koen zolang er nog geen stal staat, Koen soms wil inspringen als het te druk is. En dat vinden wij heel goed, we kunnen er alleen maar van leren.
We eten allemaal nog eens samen. Koen helpt de kindjes na het eten in het bed steken. En weg is hij. Vanavond komt hij niet thuis. Hij blijft bij Roger Maes en Maria Tindemans slapen.
Wij gaan zwemmen in de namiddag. En Stef doet het fantastisch vandaag.
woensdag 30 april 2008
juwelenavond
Woensdag 16 april
'sMorgens vlug de kindjes weg doen naar school en dan naar de walmart om beddengerief. Dat had ik nog niet gehaald. Ik breng een boxspringbeschermer mee, een matrassenbeschermer, verschillende lakens en ook kussens en kussenfluwijns. Want hier zijn de kussens rechthoekig en daarom heb ik geen enkel fluwijn die op mijn kussens past. Weer een verschillend detailleke dan in Belgie.
Dan kom ik thuis Koen oppikken en gaan we samen naar Delphi voor naar een wasmachine en een droogkast te gaan kijken. We gaan naar Pat zijn winkel. Maar een winkel kan je het moeilijk noemen, er staan geen toestellen in. Het is gewoon een werkplaats. Dan maar een droogkast, een wasmachine en een afwasmachine kiezen uit de boekskes. Dat had hij ons ook thuis kunnen tonen. Maar dat is goed dan kunnen we vlug naar huis. Hij geeft ons nog een fleske maple syrup mee. Voor op onze Belgische wafels zegt hij. Dat is siroop die van bomen komt en hij heeft verschillende bomen die daar geschikt voor zijn staan. Na nog een beetje thuiswerk ga ik om de kindjes. Ik geniet echt van mijn uurke zonder kinderen. Koen gaat nog wat voorbereidend werk doen. Hij gaat morgen naar Michigan.
Voor de rest is het een rustig middagske.
Om 7.00 uur moet ik naar een juwelenavond bij karen. Weer wat mensen leren kennen. Ook nog een jonge akkerbouwster. Het valt mij op dat het vooral zilver en goud kleurige juwelen zijn. Er zijn maar een paar gekleurde. Ik hoorde een vrouw vertellen dat dat eigenlijk wel mooi is. zulke gekleurde juwelen maar dat ze dat nog niemand had zien aandoen. Weer iets waar ik op moet letten. Verder wordt er nog gepraat over een huwelijksfeest en eten.
'sMorgens vlug de kindjes weg doen naar school en dan naar de walmart om beddengerief. Dat had ik nog niet gehaald. Ik breng een boxspringbeschermer mee, een matrassenbeschermer, verschillende lakens en ook kussens en kussenfluwijns. Want hier zijn de kussens rechthoekig en daarom heb ik geen enkel fluwijn die op mijn kussens past. Weer een verschillend detailleke dan in Belgie.
Dan kom ik thuis Koen oppikken en gaan we samen naar Delphi voor naar een wasmachine en een droogkast te gaan kijken. We gaan naar Pat zijn winkel. Maar een winkel kan je het moeilijk noemen, er staan geen toestellen in. Het is gewoon een werkplaats. Dan maar een droogkast, een wasmachine en een afwasmachine kiezen uit de boekskes. Dat had hij ons ook thuis kunnen tonen. Maar dat is goed dan kunnen we vlug naar huis. Hij geeft ons nog een fleske maple syrup mee. Voor op onze Belgische wafels zegt hij. Dat is siroop die van bomen komt en hij heeft verschillende bomen die daar geschikt voor zijn staan. Na nog een beetje thuiswerk ga ik om de kindjes. Ik geniet echt van mijn uurke zonder kinderen. Koen gaat nog wat voorbereidend werk doen. Hij gaat morgen naar Michigan.
Voor de rest is het een rustig middagske.
Om 7.00 uur moet ik naar een juwelenavond bij karen. Weer wat mensen leren kennen. Ook nog een jonge akkerbouwster. Het valt mij op dat het vooral zilver en goud kleurige juwelen zijn. Er zijn maar een paar gekleurde. Ik hoorde een vrouw vertellen dat dat eigenlijk wel mooi is. zulke gekleurde juwelen maar dat ze dat nog niemand had zien aandoen. Weer iets waar ik op moet letten. Verder wordt er nog gepraat over een huwelijksfeest en eten.
dinsdag 29 april 2008
Dieter zijn eerste schooldag
Dinsdag 15 april
Vandaag zijn er belangrijke gebeurtenissen. Louise verjaart, de Paus komt aan in Amerika en Dieter gaat voor de eerste keer naar school. De volgorde van belangrijkheid hou ik liever voor mijzelf.
Dieter gaat erop vooruit. Hij kan al vroeger naar school dan in Belgie. Ik maak ze wakker om 7.00 uur zodat we zeker om 7.30 kunnen vertrekken. Dieter is zo blij als iets. Hij zegt een hele tijd school, school, school, school of toch iets wat er op trekt. Hij heeft nog nooit zo vlug gegeten en ik mag hem onmiddellijk helpen met zijn kleertjes. We gaan met de auto naar Tim zijn school (Ze hebben nu elk een eigen school en daar zijn ze heel trots op), en dan naar de High school. Met een heel trots gevoel ga ik binnen in de (rommelige) klas. Stef kan zijn broertje niet loslaten en zegt heel trots. "mijn broertje". En die amerikanen zeggen er telkens op "Yes, so cute". Volgens mij is dat toch een konversatie. Hoe ze het verder doen met het babbelen geen flauw idee want ik ben weg. Thuis wacht er nog een tafel die opgeruimd moet worden. En het zal vlug weer 10.30 uur zijn.
Thuis gekomen zit Myron Sinck bij ons in de living. Er moet weer nog wat gebabbeld worden over de verzekering van het huis, de fakturen van elektriciteit en water en over mais zaaien. Myron heeft in december al mais gekocht. Dan was het nog aan een voordeliger prijs.
Ik bied hem een koffie aan omdat die bij ons toch al een paar keer koffie gedronken heeft. Maar dan zegt hij dat hij eigenlijk niet zo graag koffie drinkt. "Bier dan." Vraagt Koen. "Ja, heel graag" Zegt Myron. Wat een etentje niet kan doen.
Hij begint zelfs heel veel te vertellen over de buurt en over het boeren. Zo verteld hij ook dat er in Amerika geen pachtwet is. En dat hij nu 200 acres (ongeveer 100 ha) heeft moeten laten liggen omdat hij zijn boerderij aan een buitenlandse melkveehouder heeft verkocht. Hij pachtte die akkers al 25 jaar. Daar waren ik en Koen toch niet goed van. Hij vroeg juist achter een tweede biertje toen er op de deur wordt geklop. Het is iemand die voor het zaaizeizoen nog wat werken wilt doen op de akkers naast de spoorweg. Koen en Myron mee met die man gaan kijken naar die akkers. En spijtig genoeg was het dan ook gedaan met het toch wel zwaar geprek.
Ik moet dan vlug vertrekken om de kindjes. Ik rijd tegen een veel te hoge snelheid naar de high school en daar kom ik een vermoeide maar lachende Dieter tegen. En de juffrouw(en) zegt dat hij het fantastisch gedaan heeft.
In de auto valt hij zelfs al een beetje in slaap nadat hij een beetje geweend heeft omdat Stef zijn tekening kapot gedaan heeft. Bij Tim aangekomen krijgen de ouders een reklamebord om in de gazon te zetten. Het is voor de katholieke school, voor de inschrijvingen.
Koen is nog niet thuis.
In de namiddag verzet ik dan met Koen de tafels en dan ga ik met de kindjes weer naar de zwemles. Stef nog altijd dik tegen zijn goesting en wilt niet in het zwembad springen. Maar Tim amuseert zich geweldig met van de sprinkplank te springen. En Dieter speelt in het water met een eendje naast het zwembad.
In de kleedkamer valt het mij op hoe preuts de moeders zijn om hun kindjes aan te kleden. Dat zijn in totaal 7 kindjes dus 6 mama's want ik heb er 2. Tim en Stef die drogen hun ongegeneerd af en bij die andere kindjes houdt de mama er een handdoek voor of wordt dat zo in een hoekje gedaan. Ik schaam mij er een beetje voor. Maar bij Tim en Stef moet ik het nog niet proberen met een handdoek. Die duwen dat weg en zeggen heel luid "nee mama". "ik doe dat wel zelf". En iedereen die mij kent weet dat ik ook een preutse ben. Toch naar belgische normen. Maar dit zijn kindjes van 3 en 4 jaar. Maar eigenlijk vind ik het wel grappig. En als afleiding babbel ik maar met de mama' s en dat gaat mij wel goed af. Niet dat engels maar wel dat babbelen.
Terug thuis gekomen gaat Koen terug naar de YMCA om een beetje te sporten. We betalen er lidgeld dus we moeten waar voor ons geld krijgen. Vandaag is hij met die verzekeringen bezig geweest. en nu hij eigenlijk hele dagen achter de computer zit heeft hij geen konditie meer.
Hij komt vroeg thuis. Dat sluit om 8.00 uur maar is wel open om 4.00 in de morgen. en hij zegt dat het hem deugd gedaan heeft.
Vandaag zijn er belangrijke gebeurtenissen. Louise verjaart, de Paus komt aan in Amerika en Dieter gaat voor de eerste keer naar school. De volgorde van belangrijkheid hou ik liever voor mijzelf.
Dieter gaat erop vooruit. Hij kan al vroeger naar school dan in Belgie. Ik maak ze wakker om 7.00 uur zodat we zeker om 7.30 kunnen vertrekken. Dieter is zo blij als iets. Hij zegt een hele tijd school, school, school, school of toch iets wat er op trekt. Hij heeft nog nooit zo vlug gegeten en ik mag hem onmiddellijk helpen met zijn kleertjes. We gaan met de auto naar Tim zijn school (Ze hebben nu elk een eigen school en daar zijn ze heel trots op), en dan naar de High school. Met een heel trots gevoel ga ik binnen in de (rommelige) klas. Stef kan zijn broertje niet loslaten en zegt heel trots. "mijn broertje". En die amerikanen zeggen er telkens op "Yes, so cute". Volgens mij is dat toch een konversatie. Hoe ze het verder doen met het babbelen geen flauw idee want ik ben weg. Thuis wacht er nog een tafel die opgeruimd moet worden. En het zal vlug weer 10.30 uur zijn.
Thuis gekomen zit Myron Sinck bij ons in de living. Er moet weer nog wat gebabbeld worden over de verzekering van het huis, de fakturen van elektriciteit en water en over mais zaaien. Myron heeft in december al mais gekocht. Dan was het nog aan een voordeliger prijs.
Ik bied hem een koffie aan omdat die bij ons toch al een paar keer koffie gedronken heeft. Maar dan zegt hij dat hij eigenlijk niet zo graag koffie drinkt. "Bier dan." Vraagt Koen. "Ja, heel graag" Zegt Myron. Wat een etentje niet kan doen.
Hij begint zelfs heel veel te vertellen over de buurt en over het boeren. Zo verteld hij ook dat er in Amerika geen pachtwet is. En dat hij nu 200 acres (ongeveer 100 ha) heeft moeten laten liggen omdat hij zijn boerderij aan een buitenlandse melkveehouder heeft verkocht. Hij pachtte die akkers al 25 jaar. Daar waren ik en Koen toch niet goed van. Hij vroeg juist achter een tweede biertje toen er op de deur wordt geklop. Het is iemand die voor het zaaizeizoen nog wat werken wilt doen op de akkers naast de spoorweg. Koen en Myron mee met die man gaan kijken naar die akkers. En spijtig genoeg was het dan ook gedaan met het toch wel zwaar geprek.
Ik moet dan vlug vertrekken om de kindjes. Ik rijd tegen een veel te hoge snelheid naar de high school en daar kom ik een vermoeide maar lachende Dieter tegen. En de juffrouw(en) zegt dat hij het fantastisch gedaan heeft.
In de auto valt hij zelfs al een beetje in slaap nadat hij een beetje geweend heeft omdat Stef zijn tekening kapot gedaan heeft. Bij Tim aangekomen krijgen de ouders een reklamebord om in de gazon te zetten. Het is voor de katholieke school, voor de inschrijvingen.
Koen is nog niet thuis.
In de namiddag verzet ik dan met Koen de tafels en dan ga ik met de kindjes weer naar de zwemles. Stef nog altijd dik tegen zijn goesting en wilt niet in het zwembad springen. Maar Tim amuseert zich geweldig met van de sprinkplank te springen. En Dieter speelt in het water met een eendje naast het zwembad.
In de kleedkamer valt het mij op hoe preuts de moeders zijn om hun kindjes aan te kleden. Dat zijn in totaal 7 kindjes dus 6 mama's want ik heb er 2. Tim en Stef die drogen hun ongegeneerd af en bij die andere kindjes houdt de mama er een handdoek voor of wordt dat zo in een hoekje gedaan. Ik schaam mij er een beetje voor. Maar bij Tim en Stef moet ik het nog niet proberen met een handdoek. Die duwen dat weg en zeggen heel luid "nee mama". "ik doe dat wel zelf". En iedereen die mij kent weet dat ik ook een preutse ben. Toch naar belgische normen. Maar dit zijn kindjes van 3 en 4 jaar. Maar eigenlijk vind ik het wel grappig. En als afleiding babbel ik maar met de mama' s en dat gaat mij wel goed af. Niet dat engels maar wel dat babbelen.
Terug thuis gekomen gaat Koen terug naar de YMCA om een beetje te sporten. We betalen er lidgeld dus we moeten waar voor ons geld krijgen. Vandaag is hij met die verzekeringen bezig geweest. en nu hij eigenlijk hele dagen achter de computer zit heeft hij geen konditie meer.
Hij komt vroeg thuis. Dat sluit om 8.00 uur maar is wel open om 4.00 in de morgen. en hij zegt dat het hem deugd gedaan heeft.
zondag 27 april 2008
een bedrijf van 250 koeien
Maandag 14 april
Gelukkige verjaardag vake. Ik heb een hele voormiddag nodig om verder op te kuisen en alles weg te zetten. Koen gaat nog eens met de kindjes vuil gaan oprapen en nog eens naar de geburen naar de mollen kijken. Geen mollen te zien. Maar hij kwam wel met een leutig vertellingkske thuis. Bij die geburen zijn wij de eerste week binnegeweest toen we hier juist woonden. Dat was de laatste week van februari. En toen lag de kerstboom op de grond. Toen zeiden ze dat hij juist was afgebroken. Ok geen probleem, koen zei nu dat die kerstboom nog altijd op dezelfde plaats lag dan enkele weken geleden.
Stef en Dieter steek ik in bed om 10.00. Ze zijn moe.
Om een uur vertrekken we naar Dave Fougay. De melkveehouder die op Nieuw Zeelandse wijze melkt. Dat wil zeggen alle koeien lopen heel het jaar buiten en kalven in februari en hij zet alle koeien droog juist voor kerstdag. Dan moet hij 2 maanden niet melken.
Hij melkt twee keer per dag om 3.00 in de nacht en om 1.00 overdag. Hij melkt nu 250 koeien in een visgraat 2x10 waar zijn personeel een dikke 4 uur in melkt. Maar ze zijn een volledige nieuwe stal aan het bouwen, een visgraat 2x36. De koeien blijven dan ook nog altijd buiten en dan gaan ze groeien tot 350 koeien. In die stal beginnen ze volgende week te melken. Er is nog heel veel werk. Maar we krijgen een hele rondleiding. Van de kalfkes tot de nieuwe stal en dan ook de koeien. De kindjes mogen meerijden met de quad om de kalfkes te voeren en ze spelen er met een meisje van de compagnon die 7 jaar is. Ook kijken ze naar kleine katjes en spelen op de schommel. Ondertussen krijgen wij ook een heel uitgebreide uitleg over wie er nog boert en waar iedereen woont en met wie we best in zee gaan en met wie we best uitkijken.
Het wordt weer een hele lange dag. De kindjes liggen veel te laat in hun bed. En ze moeten morgen naar school.
Gelukkige verjaardag vake. Ik heb een hele voormiddag nodig om verder op te kuisen en alles weg te zetten. Koen gaat nog eens met de kindjes vuil gaan oprapen en nog eens naar de geburen naar de mollen kijken. Geen mollen te zien. Maar hij kwam wel met een leutig vertellingkske thuis. Bij die geburen zijn wij de eerste week binnegeweest toen we hier juist woonden. Dat was de laatste week van februari. En toen lag de kerstboom op de grond. Toen zeiden ze dat hij juist was afgebroken. Ok geen probleem, koen zei nu dat die kerstboom nog altijd op dezelfde plaats lag dan enkele weken geleden.
Stef en Dieter steek ik in bed om 10.00. Ze zijn moe.
Om een uur vertrekken we naar Dave Fougay. De melkveehouder die op Nieuw Zeelandse wijze melkt. Dat wil zeggen alle koeien lopen heel het jaar buiten en kalven in februari en hij zet alle koeien droog juist voor kerstdag. Dan moet hij 2 maanden niet melken.
Hij melkt twee keer per dag om 3.00 in de nacht en om 1.00 overdag. Hij melkt nu 250 koeien in een visgraat 2x10 waar zijn personeel een dikke 4 uur in melkt. Maar ze zijn een volledige nieuwe stal aan het bouwen, een visgraat 2x36. De koeien blijven dan ook nog altijd buiten en dan gaan ze groeien tot 350 koeien. In die stal beginnen ze volgende week te melken. Er is nog heel veel werk. Maar we krijgen een hele rondleiding. Van de kalfkes tot de nieuwe stal en dan ook de koeien. De kindjes mogen meerijden met de quad om de kalfkes te voeren en ze spelen er met een meisje van de compagnon die 7 jaar is. Ook kijken ze naar kleine katjes en spelen op de schommel. Ondertussen krijgen wij ook een heel uitgebreide uitleg over wie er nog boert en waar iedereen woont en met wie we best in zee gaan en met wie we best uitkijken.
Het wordt weer een hele lange dag. De kindjes liggen veel te laat in hun bed. En ze moeten morgen naar school.
eten met de akkerbouwers
Zondag 13 april
Vanmorgen moeten we eerst naar de mis. We gaan nog eens terug naar de Methodistische kerk in Clymers. Het is maar dat de mensen ons goed zouden kennen. Weer hetzelfde aantal mensen en ook weer een bord hoeveel er vorige week is opgehaald. Ik heb spijtig genoeg geen stilo bij dat ik het kan opschrijven. Maar het is in dezelfde orde dan vorige week. Nu mogen de kindjes tijdens de mis naar de kelder van de kerk. Daar kunnen ze spelen. Tijdens de preek heeft de dominee het over keuzes maken en begint zijn levensverloop te vertellen. Hij vertelt ook dat hij al enkele jaren zijn zoon niet meer gezien heeft en dat hij deze week eindelijk een mailke van hem heeft gekregen. En die dominee krijgt tranen in zijn ogen. Die vrouw die ons vorige week heel hartelijk begroet heeft is een hele tijd aan het lachen naar ons en steekt tijdens de mis haar duim op naar ons. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen. Na de mis wordt er nog wat gebabbeld, wel heel hartelijk. De mensen hebben veel vragen. Wie we zijn, vanwaar we komen en waarom.
Wij blijven nog wat babbelen met de dominee en zijn vrouw en we mogen zelfs bij hen blijven eten. Maar dat kunnen we nu echt niet doen. Om 6 uur komt mijn volk en het is nu 12.30. We moeten ons gaan haasten.
Terwijl de kindjes slapen leg ik de laatste hand aan mijn maaltijd. Ik ben best wel zenuwachtig. Koen om 5 uur in volle paniek "Wij hebben geen ijs en zonder ijs kan je geen amerikaan drinken geven." Dus hij maar bellen naar Karen om een zak ijs mee te brengen. Die brengt ook een kan met een ijsschep mee en die zegt dat dat ijs ook al in de glazen moet. Dat laat ik volledig aan haar over. Alles is op tijd klaar, de tomattes crevettes staat op de tafels en de aperitiefkes zijn uitgeschonken.
Om 6.20 zijn ze allemaal gearriveerd. Koen had ze al ontvangen en ik ga nu eens kijken en wat blijkt niemand staat met een glas in zijn hand. Ze durven dat niet nemen. Ze drinken normaal geen alcohol bij mensen die ze niet kennen. Ik heb dan moeten zeggen dat wij uit Belgie komen dat ik de gewoontes van Amerika totaal niet ken, maar dat ze bij ons kunnen drinken of niet. Dat ze er volledig vrij in zijn. Ik ging toen rond met de drankjes en niet een heeft er geweigerd. Dat was de eerste cultuurschok.
Dan verschieten ze heel hard dat de tafel volledig gedekt is en dat er zelfs al eten op staat (tomattes crevettes). Nu gaat Koen met de wijn rond maar nu weigert er ook geen enkele. Ze beginnen het al te kennen. Dan de soep. Die is duidelijk niet bevallen want ik denk dat de helft hun bord niet heeft leeg gegeten. Dan moest ik mij haasten om het hoofdgerecht te serveren want er was al iemand die recht stond. Die dacht dat het gedaan was. En dan had ik nog het dessert. Ik had voor iedereen een schotelke gemaakt met tiramissu, met een mignonetje en dan had ik hier in de winkel mini Belgische shoekes gevonden. Heel lekker. En dan nog koffie natuurlijk. Een slaapmutsje durfde ik echt niet meer te serveren.
Om 9.00 hadden die allemaal gedaan met eten. En dan heeft de Koen nog een speecheke gedaan, anders waren ze al weg geweest. En om 9.45 zijn de eerste vertrokken. Een vrouw zei zelfs zo lang heb ik nog nooit weggebleven. Maar de laatsten hebben het toch uitgehouden tot 11.30. Een van de vrouwen neemt mij een beetje apart en zei dat het echt heel goed was en dat ze genoten heeft maar dat ik ook plastieke borden en plastieke bekertjes kan kopen. Dan moet ik dat toch niet allemaal afwassen. Dat was pas een cultuurschok. En die meende dat zo hard. Maar we hebben een geweldige, gezellige avond gehad. Ook de kindjes want een van de akkerbouwers had hun dochtertje bij van 6 jaar. En die hebben heel veel leut gehad.
Al een geluk dat we het ijs hadden want dat is echt goed verminderd. Ik had ook 3 flessen spuitwater gekocht. Die vind je hier ook bijna niet. Maar daar is bijna niets van gedronken. De meesten kenden het zelfs niet.
Als kado heb ik bloemen gekregen, een afwasset en twee gebakken taarten.
Het was een geslaagde avond. Ze hebben toch gezegd dat het voor herhaling vatbaar is.
Vanmorgen moeten we eerst naar de mis. We gaan nog eens terug naar de Methodistische kerk in Clymers. Het is maar dat de mensen ons goed zouden kennen. Weer hetzelfde aantal mensen en ook weer een bord hoeveel er vorige week is opgehaald. Ik heb spijtig genoeg geen stilo bij dat ik het kan opschrijven. Maar het is in dezelfde orde dan vorige week. Nu mogen de kindjes tijdens de mis naar de kelder van de kerk. Daar kunnen ze spelen. Tijdens de preek heeft de dominee het over keuzes maken en begint zijn levensverloop te vertellen. Hij vertelt ook dat hij al enkele jaren zijn zoon niet meer gezien heeft en dat hij deze week eindelijk een mailke van hem heeft gekregen. En die dominee krijgt tranen in zijn ogen. Die vrouw die ons vorige week heel hartelijk begroet heeft is een hele tijd aan het lachen naar ons en steekt tijdens de mis haar duim op naar ons. Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen. Na de mis wordt er nog wat gebabbeld, wel heel hartelijk. De mensen hebben veel vragen. Wie we zijn, vanwaar we komen en waarom.
Wij blijven nog wat babbelen met de dominee en zijn vrouw en we mogen zelfs bij hen blijven eten. Maar dat kunnen we nu echt niet doen. Om 6 uur komt mijn volk en het is nu 12.30. We moeten ons gaan haasten.
Terwijl de kindjes slapen leg ik de laatste hand aan mijn maaltijd. Ik ben best wel zenuwachtig. Koen om 5 uur in volle paniek "Wij hebben geen ijs en zonder ijs kan je geen amerikaan drinken geven." Dus hij maar bellen naar Karen om een zak ijs mee te brengen. Die brengt ook een kan met een ijsschep mee en die zegt dat dat ijs ook al in de glazen moet. Dat laat ik volledig aan haar over. Alles is op tijd klaar, de tomattes crevettes staat op de tafels en de aperitiefkes zijn uitgeschonken.
Om 6.20 zijn ze allemaal gearriveerd. Koen had ze al ontvangen en ik ga nu eens kijken en wat blijkt niemand staat met een glas in zijn hand. Ze durven dat niet nemen. Ze drinken normaal geen alcohol bij mensen die ze niet kennen. Ik heb dan moeten zeggen dat wij uit Belgie komen dat ik de gewoontes van Amerika totaal niet ken, maar dat ze bij ons kunnen drinken of niet. Dat ze er volledig vrij in zijn. Ik ging toen rond met de drankjes en niet een heeft er geweigerd. Dat was de eerste cultuurschok.
Dan verschieten ze heel hard dat de tafel volledig gedekt is en dat er zelfs al eten op staat (tomattes crevettes). Nu gaat Koen met de wijn rond maar nu weigert er ook geen enkele. Ze beginnen het al te kennen. Dan de soep. Die is duidelijk niet bevallen want ik denk dat de helft hun bord niet heeft leeg gegeten. Dan moest ik mij haasten om het hoofdgerecht te serveren want er was al iemand die recht stond. Die dacht dat het gedaan was. En dan had ik nog het dessert. Ik had voor iedereen een schotelke gemaakt met tiramissu, met een mignonetje en dan had ik hier in de winkel mini Belgische shoekes gevonden. Heel lekker. En dan nog koffie natuurlijk. Een slaapmutsje durfde ik echt niet meer te serveren.
Om 9.00 hadden die allemaal gedaan met eten. En dan heeft de Koen nog een speecheke gedaan, anders waren ze al weg geweest. En om 9.45 zijn de eerste vertrokken. Een vrouw zei zelfs zo lang heb ik nog nooit weggebleven. Maar de laatsten hebben het toch uitgehouden tot 11.30. Een van de vrouwen neemt mij een beetje apart en zei dat het echt heel goed was en dat ze genoten heeft maar dat ik ook plastieke borden en plastieke bekertjes kan kopen. Dan moet ik dat toch niet allemaal afwassen. Dat was pas een cultuurschok. En die meende dat zo hard. Maar we hebben een geweldige, gezellige avond gehad. Ook de kindjes want een van de akkerbouwers had hun dochtertje bij van 6 jaar. En die hebben heel veel leut gehad.
Al een geluk dat we het ijs hadden want dat is echt goed verminderd. Ik had ook 3 flessen spuitwater gekocht. Die vind je hier ook bijna niet. Maar daar is bijna niets van gedronken. De meesten kenden het zelfs niet.
Als kado heb ik bloemen gekregen, een afwasset en twee gebakken taarten.
Het was een geslaagde avond. Ze hebben toch gezegd dat het voor herhaling vatbaar is.
zaterdag 26 april 2008
koken en kuisen
Zaterdag 12 april
Vandaag moet ik koken voor 23 mensen. Want morgen komen onze akkerbouwers. Om hier een vergunning te krijgen voor de stal moet je aan een paar voorwaarden voldoen. Je moet kunnen aantonen dat je voldoende ha hebt om je mest kwijt te geraken. Je hebt een ha nodig voor 3 koeien. Dat is hetzelfde dan in Belgie. En dan zijn er nog een paar regels over water. Of er genoeg water in zit en of de klei van goede kwaliteit is. Dat laatste is helemaal geen probleem. En voor die kontrakten heeft onze vorige huiseigenaar (akkerbouwer) ons geholpen.
Wij hebben nu kontrakten voor onze mest en voor ons mais te verbouwen. Dat is bij verschillende boeren. En wij zelf kunnen 160 ha pachten aan de hof.
Daarom moeten we die boeren extra in de watten leggen. Dat is de reden waarom we ze uitgenodigd hebben en natuurlijk ook om ze te leren kennen. Dat zijn toch allemaal buren.
Vandaag begint ook de voetbal (soccer) voor Tim en Stef in de YMCA in Flora. Dieter blijft thuis bij mij. En Koen gaat er mee naar de voetbal.
Ik heb verschillende suggesties gekregen wat ik moet koken. Maar de meesten gerechten heb ik afgeketst. Enkele van die gerechten. chocomousse. Ik heb hier nog geen goeie chocolade gevonden. Vol au vent. gehakt vind ik ook niet en kip moet ik ook nog eens goed zoeken. Frieten. Dat kennen ze hier alleen in de hamburgertenten, en in de grootwarenhuizen liggen er van die kleine pakskes. En ik moet nog wat beter leren werken met mijn frietpot. Tomatensoep met balletjes. Die balletjes zijn er teveel aan. Kroketten. Zelfde probleem dan met de frieten. Pasta. Ik ben zelf geen pasta eter. Dus niets van dit alles.
Ik ga tomattes crevettes, preisoep, aardappelpuree, varkensvlees, worteltjes en erwtjes en boontjes in spek gerold en als dessert tiramissu maken. In de voormiddag hou ik mij bezig met alles te koken. En het gaat heel goed. Ik blij dat ik toch een jaar sociaal technisch gevolgd heb. Moentjens moest mij bezig zien. Koen en de kindjes komen maar thuis na twaalf uur wat ik helemaal niet erg vind. Ze hebben ook nog eieren gehaald bij onze gebuur. En ze hebben heel hard gevoetbald. Vinden Tim en Stef zelf toch.
Na de middag gaat Koen een beetje helpen bij Myron ze zijn soyazaad aan het lossen. En daar nog wat helpen met de machines te verzetten en insmeren. Koen gaat dan ook nog eens wat vuil oprapen die aan de kant van onze akkers liggen. Ik ga verder doen. Maar als je plaats hebt en tijd. Geen koe die ondertussen moet kalven, geen mensen die eieren of aardappelen moeten hebben, geen kalfkes die je eerst vlug nog eten moet geven, geen koeien die je tussendoor moet melken. Dat is echt een heel groot verschil. Ik heb tijd over en vooral veel plaats. Het is een droomsituatie. Karen komt om een uur vier mij ook nog wat helpen. Haar man is ook een akkerbouwer, die zijn ook uitgenodigd. We gaan dan maar samen de tafels zetten. Maar ik had tafellakens gekocht donderdag. Ik dacht echt dat die van papier waren, maar het zijn plastieken. Ik ben zo ontgoocheld. Maar Karen is mijn reddende engel en zij gaat vlug om twee tafellakens (linnen). Dan moet ik haar wel uitleggen hoe ze de borden moet zetten en de glazen en het bestek. Normaal in Amerika als je volk vraagt is dat altijd uw eten zelf gaan halen in de keuken. en met zoveel mensen is dat allemaal in plastiek. Totaal geen eetcultuur. Maar ik leer weer echt veel bij. Karen verschiet er echt van dat ik zoveel borden heb. En dan nog wel grote en kleine en soepborden. Ook van die glazen staat ze versteld. Ze zegt konstant nu moet je dat allemaal afwassen. Grappig. Ik laat haar dan maar stofzuigen en met de kindjes bezig zijn. Ik kuis ook wat verder, boven en de rest. En de voorbereiding is gedaan.
Vandaag moet ik koken voor 23 mensen. Want morgen komen onze akkerbouwers. Om hier een vergunning te krijgen voor de stal moet je aan een paar voorwaarden voldoen. Je moet kunnen aantonen dat je voldoende ha hebt om je mest kwijt te geraken. Je hebt een ha nodig voor 3 koeien. Dat is hetzelfde dan in Belgie. En dan zijn er nog een paar regels over water. Of er genoeg water in zit en of de klei van goede kwaliteit is. Dat laatste is helemaal geen probleem. En voor die kontrakten heeft onze vorige huiseigenaar (akkerbouwer) ons geholpen.
Wij hebben nu kontrakten voor onze mest en voor ons mais te verbouwen. Dat is bij verschillende boeren. En wij zelf kunnen 160 ha pachten aan de hof.
Daarom moeten we die boeren extra in de watten leggen. Dat is de reden waarom we ze uitgenodigd hebben en natuurlijk ook om ze te leren kennen. Dat zijn toch allemaal buren.
Vandaag begint ook de voetbal (soccer) voor Tim en Stef in de YMCA in Flora. Dieter blijft thuis bij mij. En Koen gaat er mee naar de voetbal.
Ik heb verschillende suggesties gekregen wat ik moet koken. Maar de meesten gerechten heb ik afgeketst. Enkele van die gerechten. chocomousse. Ik heb hier nog geen goeie chocolade gevonden. Vol au vent. gehakt vind ik ook niet en kip moet ik ook nog eens goed zoeken. Frieten. Dat kennen ze hier alleen in de hamburgertenten, en in de grootwarenhuizen liggen er van die kleine pakskes. En ik moet nog wat beter leren werken met mijn frietpot. Tomatensoep met balletjes. Die balletjes zijn er teveel aan. Kroketten. Zelfde probleem dan met de frieten. Pasta. Ik ben zelf geen pasta eter. Dus niets van dit alles.
Ik ga tomattes crevettes, preisoep, aardappelpuree, varkensvlees, worteltjes en erwtjes en boontjes in spek gerold en als dessert tiramissu maken. In de voormiddag hou ik mij bezig met alles te koken. En het gaat heel goed. Ik blij dat ik toch een jaar sociaal technisch gevolgd heb. Moentjens moest mij bezig zien. Koen en de kindjes komen maar thuis na twaalf uur wat ik helemaal niet erg vind. Ze hebben ook nog eieren gehaald bij onze gebuur. En ze hebben heel hard gevoetbald. Vinden Tim en Stef zelf toch.
Na de middag gaat Koen een beetje helpen bij Myron ze zijn soyazaad aan het lossen. En daar nog wat helpen met de machines te verzetten en insmeren. Koen gaat dan ook nog eens wat vuil oprapen die aan de kant van onze akkers liggen. Ik ga verder doen. Maar als je plaats hebt en tijd. Geen koe die ondertussen moet kalven, geen mensen die eieren of aardappelen moeten hebben, geen kalfkes die je eerst vlug nog eten moet geven, geen koeien die je tussendoor moet melken. Dat is echt een heel groot verschil. Ik heb tijd over en vooral veel plaats. Het is een droomsituatie. Karen komt om een uur vier mij ook nog wat helpen. Haar man is ook een akkerbouwer, die zijn ook uitgenodigd. We gaan dan maar samen de tafels zetten. Maar ik had tafellakens gekocht donderdag. Ik dacht echt dat die van papier waren, maar het zijn plastieken. Ik ben zo ontgoocheld. Maar Karen is mijn reddende engel en zij gaat vlug om twee tafellakens (linnen). Dan moet ik haar wel uitleggen hoe ze de borden moet zetten en de glazen en het bestek. Normaal in Amerika als je volk vraagt is dat altijd uw eten zelf gaan halen in de keuken. en met zoveel mensen is dat allemaal in plastiek. Totaal geen eetcultuur. Maar ik leer weer echt veel bij. Karen verschiet er echt van dat ik zoveel borden heb. En dan nog wel grote en kleine en soepborden. Ook van die glazen staat ze versteld. Ze zegt konstant nu moet je dat allemaal afwassen. Grappig. Ik laat haar dan maar stofzuigen en met de kindjes bezig zijn. Ik kuis ook wat verder, boven en de rest. En de voorbereiding is gedaan.
Weer de zoete inval
Vrijdag 11 april
Vanacht heeft het heel hard geonweerd. En de whiskey heeft hem verstopt in de schoenenkast. Zo bang is hij. En als we opstaan is het heel hard aan het regenen. Vandaag gaan de kindjes niet naar school. De pastoor komt om 10.00 een kijkje nemen of we wel echt katholiek zijn. En ook zal hij wel al gehoord hebben dat we naar een andere kerk geweest zijn. En dat we een andere school gevonden hebben.
Om 10.00 komt de pastoor binnen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat we er tegen moeten vertellen. Ik laat hem dan maar onze trouwfoto's zien om hem vooral onze kerk uit Melsele te tonen. Hij was onder de indruk. En Koen babbelt er wat tegen en ik ga de kindjes wat in bed steken want om 13.00 moeten we weer naar de T-ball. Als ik weg ben dan begint de pastoor vragen te stellen aan de Koen. Zoals "Hoeveel verdienen wij ?" "Waren wij rijk in Belgie ?" "Hebben wij interesse om mee te doen aan een bijbelstudie ?" Hoeveel kunnen en willen wij aan de school geven ?" Koen heeft gewoon gezegd dat het zo allemaal anders is dan in Belgie. En dat wij over dat alles moeten nadenken. Maar als ik er efkens bijkwam dan stopte die wel met vragen te stellen. Ik ben dan maar naar de keuken gegaan en het eten beginnen klaar te maken.
Ik en de kindjes hebben gegeten. Zodat we konden vertrekken. Nog eens aan de pastoor gevraagd of hij ook eten moest hebben en hij antwoordde positief. Maar er komt ook nog een duits koppel om 12.30. en die blijven ook eten. Zo is Koen aan het eten met een duits koppel en een pastoor. Ik weet echt niet wat daar verteld geweest is.
Op de T-ball gaat het de eerste 20 minuten heel goed. Tim begint zelfs al heel goed op dat balletje te slaan en nu moeten ze als ze geslagen hebben ook naar de volgende honk lopen. Heel grappig. Ze lopen voortdurend in elkaars weg. En dan ineens zijn ze het weer beu en gaan ze met zijn allen schaapje spelen. Dan is er weer het speelkwartiertje en amuseren ze zich weer met de fietsjes en de ballen. Dan vlug naar huis want daar gaat een grote afwas staan wachten.
Dat duits koppel is er nog, ik had niet anders verwacht. Zij komen uitleg geven over een biogasinstallatie. Pure reklame. Als die weg zijn ga ik kommissies doen naar Logansport want zondag moet ik koken voor 23 mensen. Als ik thuiskom gaat Koen nog eens naar YMCA om een beetje te sporten. Zijn konditie is heel slecht.
Vanacht heeft het heel hard geonweerd. En de whiskey heeft hem verstopt in de schoenenkast. Zo bang is hij. En als we opstaan is het heel hard aan het regenen. Vandaag gaan de kindjes niet naar school. De pastoor komt om 10.00 een kijkje nemen of we wel echt katholiek zijn. En ook zal hij wel al gehoord hebben dat we naar een andere kerk geweest zijn. En dat we een andere school gevonden hebben.
Om 10.00 komt de pastoor binnen. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat we er tegen moeten vertellen. Ik laat hem dan maar onze trouwfoto's zien om hem vooral onze kerk uit Melsele te tonen. Hij was onder de indruk. En Koen babbelt er wat tegen en ik ga de kindjes wat in bed steken want om 13.00 moeten we weer naar de T-ball. Als ik weg ben dan begint de pastoor vragen te stellen aan de Koen. Zoals "Hoeveel verdienen wij ?" "Waren wij rijk in Belgie ?" "Hebben wij interesse om mee te doen aan een bijbelstudie ?" Hoeveel kunnen en willen wij aan de school geven ?" Koen heeft gewoon gezegd dat het zo allemaal anders is dan in Belgie. En dat wij over dat alles moeten nadenken. Maar als ik er efkens bijkwam dan stopte die wel met vragen te stellen. Ik ben dan maar naar de keuken gegaan en het eten beginnen klaar te maken.
Ik en de kindjes hebben gegeten. Zodat we konden vertrekken. Nog eens aan de pastoor gevraagd of hij ook eten moest hebben en hij antwoordde positief. Maar er komt ook nog een duits koppel om 12.30. en die blijven ook eten. Zo is Koen aan het eten met een duits koppel en een pastoor. Ik weet echt niet wat daar verteld geweest is.
Op de T-ball gaat het de eerste 20 minuten heel goed. Tim begint zelfs al heel goed op dat balletje te slaan en nu moeten ze als ze geslagen hebben ook naar de volgende honk lopen. Heel grappig. Ze lopen voortdurend in elkaars weg. En dan ineens zijn ze het weer beu en gaan ze met zijn allen schaapje spelen. Dan is er weer het speelkwartiertje en amuseren ze zich weer met de fietsjes en de ballen. Dan vlug naar huis want daar gaat een grote afwas staan wachten.
Dat duits koppel is er nog, ik had niet anders verwacht. Zij komen uitleg geven over een biogasinstallatie. Pure reklame. Als die weg zijn ga ik kommissies doen naar Logansport want zondag moet ik koken voor 23 mensen. Als ik thuiskom gaat Koen nog eens naar YMCA om een beetje te sporten. Zijn konditie is heel slecht.
verschillende mensen op bezoek
Donderdag 10 april
Ik vertrek thuis om 7.30 uur. Eerst zet ik Tim af in de katholieke school, dat is ongeveer 13 minuutjes rijden en dan rij ik verder naar de High school om Stef af te zetten. Dat is nog eens 10 minuutjes verder. Dieter moet nog thuis blijven want hij heeft nog steeds lichte koorts.
Als ik thuiskom zijn er twee mannen, om zichzelf te komen voorstellen. Ze hebben een hakselaar en willen heel graag loonwerk voor ons doen. Het bedrijf is van Travis Flora en ze wonen ook in Flora. Ze hebben ook wat camions en wat kranen. En deze week hebben ze al op hun akkers proberen klaar te leggen maar het was te vroeg. Ze hebben vastgezeten met de zware traktors. Op zulke momenten vliegen de uren toch wel voorbij. Maar het zijn interessante kontakten. Terwijl de mannen er nog zitten komt ook Pat toe. Hij komt de heater (waterboiler) brengen die al meer dan 2 weken besteld was. Maar hij kan het nog niet installeren omdat we het willen ophangen. Dan kan ik daaronder kuisen. We bestellen ook nog een afwasmachine, een droogkast en een wasmachine. Maar daar moeten we in de winkel naar komen kijken wat voor model ik wil.
Koen gaat vlug naar de brievenbus kijken en op dat moment komt er een gebuur aan gereden van een paar mijl verder. Die verwelkomt ons ook heel hartelijk en die komt ook zeggen dat die eieren verkoopt. Weer gaat er chocolade van hand naar hand.
Koen moet hem haasten om 12.30 komt Daryll Smith (direkteur van ekonomische ontwikkeling van de county) hem halen voor de afspraak met de direkteur van de ethanol fabriek. Om gewoon eens te praten over wat wij gaan doen en of we iets voor elkaar kunnen betekenen. Zoals het afval dat zij produceren (draf) kunnen wij misschien gebruiken als krachtvoer. En dan nog wat over een biogasinstallatie gebabbeld.
Terwijl Koen weg is komen ze eindelijk onze slaapkamer brengen. Ook meer dan twee weken geleden. Maar dat is niets. De slaapkamer wordt geinstalleerd en dan zie ik maar hoe hoog dat is. Maar ik ben heel kontent van mijn keuze. Het is de moeite waard.
Dan ga ik vlug met de kindjes naar de zwemles. Tim en Stef beginnen het echt leutig te vinden en Tim mag weer van de wipplank en Dieter blijft aan de kant spelen met het water.
Als ik thuis kom met de kindjes Zit Daryl Smith er nog. We gaan vlug eten. En dan moet ik met Karen naar de winkel in Kokomo om tafellakens te kopen en om mascarpone te kopen. Als ik wil vertrekken om 19.00 komt er nog een melkveehouder (Dave Fourgay) van uit de buurt ook eens binnenwippen. En hem zelf voorstellen. Ik steek dan maar vlug de kindjes in bed zodat Koen kan verder babbelen. En dan vlug Karen gaan oppikken.
We komen in de winkel toe en kopen mascarpone, taffellakens, klapstoelen en nog wat klein gerief. Dat is het voordeel in Amerika de winkels blijven heel lang open. Om 23.00 uur kom ik thuis en die melkveehouder zit er nog. Koen heeft zijn babbelcompagnon gevonden. Het blijkt dat hij in het zuivelbestuur van Amerika zit. Dus die twee weten echt wel waar ze over kunnen vertellen. Ook heeft hij nog in Oekraine gezeten en Koen ook. Hij melkt 250 koeien op Nieuw Zeelandse wijze.
De high school en de kapper
Woensdag 9 april
Om 7.00 uur probeer ik Stefke wakker maken wat heel moeilijk is. Tim gaat wel want die is kontent dat die weer naar een school kan. En Dieter wordt wel wakker, maar die heeft een klein beetje koorts. Die gaat nog thuis blijven.
Om halfacht vertrek ik weer met heel veel zenuwen met Tim en Stef naar hun nieuwe school.
Ze worden er hartelijk ontvangen door de hele vele leerlingen. En dan ga ik vlug naar huis op Dieterke een beetje passen. Koen heeft afgesproken met Myron om nog eens alles te bespreken ivm de betalingen van water en elektriek. Dat is echt niet zo gemakkellijk om iets af te spreken. Die maken er altijd een verschrikkellijk drama van. Koen heeft dit al een paar weken geleden gevraagd. Ook gaat hij Myron uitnodigen voor zondag.
Met een kindje thuis kan ik toch een beetje kuisen, want het is nodig. Maar niet voor lang. Om 10.10 moet ik vlug weer terug om de kindjes. Ik heb Dieter ondertussen in zijn bedje gelegd. Koen loopt wel ergens in de buurt.
Aan school kan ik de kinderen in het oog houden achter een spiegelglas wat ik ook efkens doe natuurlijk. En ze zijn alletwee goed aan het spelen met autookes. Ze krijgen hun tekeningen mee naar huis en ze zeggen nog eens bye tegen de juffrouwen. En we vertrekken.
Ik leg Stef thuis in bed want hij is moe en we moeten om 14.00 bij de kapper zijn voor de kindjes.
We eten en we vertrekken om 13.30 uur naar de kapper. Het is juist voor Delfi. Dat is normaal 20 minuutjes rijden. Ze hebben mij gezegd dat het aan de higway is, dezelfde waar wij aan wonen en dat er een heel groot bord staat. Dat we zeker niet kunnen missen. Ik toegekomen op die plek zie ik geen groot bord. Ik rijd wel op diene hof wat ik dacht dat het was. Het is een boerderij en er komt een hele grote hond naar buiten. Ik tutter eens en ik roep nog eens Hi. Maar die hond komt naar mij toe en ik rijd maar terug door.
Ik rijd een straat er recht tegenover in en dan kom ik bij die school waar ik eens geweest ben om te vragen voor de kindjes. En die zegt mij jaja dat is dat huis. Ik weer naar dat huis, een boerderij. Weer niets. Ik ga bij de geburen die zijn niet thuis. Dan rijd ik een klein kilometerke verder vragen bij mensen, er is een kleinverzekeringmaatschappijke. die weten dat ook niet. Uiteindelijk zegt toch iemand ja dat zal daar wel zijn. Vanwaar die mensen altijd komen weet ik echt niet. Derde keer goeie keer proberen en ik zie dat er toch een auto weggereden is dat er beweging is. Ik rijd dan maar gewoon rond op de hof en dan zie ik vanachter een klein gebouwke staan wat wel zal doorgaan voor een kapsalon. Ik stop daar en ze zitten er mij met twee mensen op te wachten. Het is ondertussen 14.30. Ik doe heel de uitleg en ze zeiden ahja wij hebben wel iets gehoord maar we dachten dat het mijn man is die boert nog. En hun reklamebord is sinds vorige week weg.
Maar ze zijn heel vriendelijk en een moderne jonge vrouw. Maar kuisen dat zal ze toch niet kennen. Ik voel er mij heel proper bij. Ja Evi dat is een verschil als dag en nacht. Er ligt overal een laagje stof dat al vettig is alleen waar de borstels en al het gerief ligt is dat dan proper van dat altijd te nemen. Maar de kindjes zitten heel stil en ze babbelen over boeren en over Amerika en ze heten ons welkom. Dan is de rest maar bijzaak. En het haar wordt opgekuisd met een soort heksenborstel want borstels van bij ons heb ik hier nog niet gezien en ook geen aftrekkers. Als ze kuisen is dat met schwiffer en doekjes en spuitbussen.
Goed kortgeknipt naar huis en nog goed spelen. Dieter terug in zijn bedje met een suppooke.
Koen heeft ondertussen een afspraak gemaakt met de ethanol fabriek ivm biogasinstallatie en heeft berekeningen gemaakt wat je er allemaal mee kunt doen. Maar dat is bellen, mailen en googlen.
Om 7.00 uur probeer ik Stefke wakker maken wat heel moeilijk is. Tim gaat wel want die is kontent dat die weer naar een school kan. En Dieter wordt wel wakker, maar die heeft een klein beetje koorts. Die gaat nog thuis blijven.
Om halfacht vertrek ik weer met heel veel zenuwen met Tim en Stef naar hun nieuwe school.
Ze worden er hartelijk ontvangen door de hele vele leerlingen. En dan ga ik vlug naar huis op Dieterke een beetje passen. Koen heeft afgesproken met Myron om nog eens alles te bespreken ivm de betalingen van water en elektriek. Dat is echt niet zo gemakkellijk om iets af te spreken. Die maken er altijd een verschrikkellijk drama van. Koen heeft dit al een paar weken geleden gevraagd. Ook gaat hij Myron uitnodigen voor zondag.
Met een kindje thuis kan ik toch een beetje kuisen, want het is nodig. Maar niet voor lang. Om 10.10 moet ik vlug weer terug om de kindjes. Ik heb Dieter ondertussen in zijn bedje gelegd. Koen loopt wel ergens in de buurt.
Aan school kan ik de kinderen in het oog houden achter een spiegelglas wat ik ook efkens doe natuurlijk. En ze zijn alletwee goed aan het spelen met autookes. Ze krijgen hun tekeningen mee naar huis en ze zeggen nog eens bye tegen de juffrouwen. En we vertrekken.
Ik leg Stef thuis in bed want hij is moe en we moeten om 14.00 bij de kapper zijn voor de kindjes.
We eten en we vertrekken om 13.30 uur naar de kapper. Het is juist voor Delfi. Dat is normaal 20 minuutjes rijden. Ze hebben mij gezegd dat het aan de higway is, dezelfde waar wij aan wonen en dat er een heel groot bord staat. Dat we zeker niet kunnen missen. Ik toegekomen op die plek zie ik geen groot bord. Ik rijd wel op diene hof wat ik dacht dat het was. Het is een boerderij en er komt een hele grote hond naar buiten. Ik tutter eens en ik roep nog eens Hi. Maar die hond komt naar mij toe en ik rijd maar terug door.
Ik rijd een straat er recht tegenover in en dan kom ik bij die school waar ik eens geweest ben om te vragen voor de kindjes. En die zegt mij jaja dat is dat huis. Ik weer naar dat huis, een boerderij. Weer niets. Ik ga bij de geburen die zijn niet thuis. Dan rijd ik een klein kilometerke verder vragen bij mensen, er is een kleinverzekeringmaatschappijke. die weten dat ook niet. Uiteindelijk zegt toch iemand ja dat zal daar wel zijn. Vanwaar die mensen altijd komen weet ik echt niet. Derde keer goeie keer proberen en ik zie dat er toch een auto weggereden is dat er beweging is. Ik rijd dan maar gewoon rond op de hof en dan zie ik vanachter een klein gebouwke staan wat wel zal doorgaan voor een kapsalon. Ik stop daar en ze zitten er mij met twee mensen op te wachten. Het is ondertussen 14.30. Ik doe heel de uitleg en ze zeiden ahja wij hebben wel iets gehoord maar we dachten dat het mijn man is die boert nog. En hun reklamebord is sinds vorige week weg.
Maar ze zijn heel vriendelijk en een moderne jonge vrouw. Maar kuisen dat zal ze toch niet kennen. Ik voel er mij heel proper bij. Ja Evi dat is een verschil als dag en nacht. Er ligt overal een laagje stof dat al vettig is alleen waar de borstels en al het gerief ligt is dat dan proper van dat altijd te nemen. Maar de kindjes zitten heel stil en ze babbelen over boeren en over Amerika en ze heten ons welkom. Dan is de rest maar bijzaak. En het haar wordt opgekuisd met een soort heksenborstel want borstels van bij ons heb ik hier nog niet gezien en ook geen aftrekkers. Als ze kuisen is dat met schwiffer en doekjes en spuitbussen.
Goed kortgeknipt naar huis en nog goed spelen. Dieter terug in zijn bedje met een suppooke.
Koen heeft ondertussen een afspraak gemaakt met de ethanol fabriek ivm biogasinstallatie en heeft berekeningen gemaakt wat je er allemaal mee kunt doen. Maar dat is bellen, mailen en googlen.
woensdag 23 april 2008
Dinsdag 8 april
'sMorgens vroeg de kindjes oproepen want Tim moet naar school en ik en Stef en Dieter gaan eens kijken naar een nieuwe school. Ben benieuwd.
Onderweg naar school, naar het stadje Logansport, komen we eerst een ethanolfabriek tegen. Dit is een prive fabriek. En daarnaast is ook een grote graanontvangst (graan van de mais). Dit was tot nieuwjaar nog een cooperatie maar sinds dan een privefabriek. Maar op het ogenblik is het bij alletwee die fabrieken heel druk met camions die op en af rijden voor mais te brengen die de boeren tot nu toe in hun eigen graansilo's gestockeerd hebben. En met die hele hoge graanprijzen wachten ze niet meer. Ook te meer dat ze mais moeten beginnen zaaien als het droog wordt. Maar dat is nog niet aan de orde.Op onze spoorweg is het ontzettend druk met heel veel treinen en met nog meer wagons die ethanol komen halen en/of graan om naar Europa te verschepen. Die treinen dat is een goede teloefening voor de kinderen. We hebben eens 161 wagons geteld. Een beetje langer dan de die die op de Smoutpot rijden.
Wij dus, terwijl we naar school rijden naar die fabrieken, treinen en camions kijken. Nu was er een camion met een platte snuit (flat nose) gelijk dat we die kennen in Belgie. Dat is hier zeldzaam. En Tim roept het uit, "mama, mama, wat een rare camion." Raar he. Hij is hier juist een paar weken en hij kent geen camion meer van in Belgie.
Ik zet Tim goedgemutst af in school en dan rijd ik door naar de volgende school. Het is de preschool op de high school. Ik kom aan een heel groot gebouw, gelijk wij die kennen van in de films, met heel veel parkings, met gele bussen die op en af rijden, met grote sportvelden en daarbij de nodige tribunes. Gewoon machtig. En dan nog tieners die overal hangen en wandelen en staan. De scholieren dragen sportschoenen, trainingsbroeken en t-shirts. En hebben bijna allemaal een grote beker in de hand van een of andere hamburgertent. En waarschijnlijk gaat daar geen water inzitten.
Wij stappen het juiste gebouw binnen. Ik had een hele goed beschrijving gehad anders had ik dat nooit gevonden.
We komen in een hele rommelige klas met een juffrouw en zeker 15 scholieren. En ik zie misschien 12 kindjes. Die scholieren geven les aan de kinderen. Dat zijn de scholieren die regentes volgen. Dus dat is wel goed. Maar ook hier moeten we niet te veel verwachten van wat een school is. Het begint om 8.00 en is gedaan om 10.30. En het kost 4 dollar per kind per dag.
Maar ja dan ben ik ze toch efkens kwijt. Stef begint al direkt te schilderen en wilt al niet meer naar huis. Na efkens de klas op stelten te zetten kunnen we toch vertrekken. En Dieter is heel kontent die zegt tegen Koen dat hij nu naar school geweest is. Hij mag normaal nog niet gaan. Hij moet drie jaar zijn en proper zijn. Dat is zeker nog niet het geval. Maar ik heb een beetje gesmeekt en de studenten hebben gezegd. "Oh yes sure, he is so cute." En de juffrouw heeft dan toegestaan.
'sMorgens vroeg de kindjes oproepen want Tim moet naar school en ik en Stef en Dieter gaan eens kijken naar een nieuwe school. Ben benieuwd.
Onderweg naar school, naar het stadje Logansport, komen we eerst een ethanolfabriek tegen. Dit is een prive fabriek. En daarnaast is ook een grote graanontvangst (graan van de mais). Dit was tot nieuwjaar nog een cooperatie maar sinds dan een privefabriek. Maar op het ogenblik is het bij alletwee die fabrieken heel druk met camions die op en af rijden voor mais te brengen die de boeren tot nu toe in hun eigen graansilo's gestockeerd hebben. En met die hele hoge graanprijzen wachten ze niet meer. Ook te meer dat ze mais moeten beginnen zaaien als het droog wordt. Maar dat is nog niet aan de orde.Op onze spoorweg is het ontzettend druk met heel veel treinen en met nog meer wagons die ethanol komen halen en/of graan om naar Europa te verschepen. Die treinen dat is een goede teloefening voor de kinderen. We hebben eens 161 wagons geteld. Een beetje langer dan de die die op de Smoutpot rijden.
Wij dus, terwijl we naar school rijden naar die fabrieken, treinen en camions kijken. Nu was er een camion met een platte snuit (flat nose) gelijk dat we die kennen in Belgie. Dat is hier zeldzaam. En Tim roept het uit, "mama, mama, wat een rare camion." Raar he. Hij is hier juist een paar weken en hij kent geen camion meer van in Belgie.
Ik zet Tim goedgemutst af in school en dan rijd ik door naar de volgende school. Het is de preschool op de high school. Ik kom aan een heel groot gebouw, gelijk wij die kennen van in de films, met heel veel parkings, met gele bussen die op en af rijden, met grote sportvelden en daarbij de nodige tribunes. Gewoon machtig. En dan nog tieners die overal hangen en wandelen en staan. De scholieren dragen sportschoenen, trainingsbroeken en t-shirts. En hebben bijna allemaal een grote beker in de hand van een of andere hamburgertent. En waarschijnlijk gaat daar geen water inzitten.
Wij stappen het juiste gebouw binnen. Ik had een hele goed beschrijving gehad anders had ik dat nooit gevonden.
We komen in een hele rommelige klas met een juffrouw en zeker 15 scholieren. En ik zie misschien 12 kindjes. Die scholieren geven les aan de kinderen. Dat zijn de scholieren die regentes volgen. Dus dat is wel goed. Maar ook hier moeten we niet te veel verwachten van wat een school is. Het begint om 8.00 en is gedaan om 10.30. En het kost 4 dollar per kind per dag.
Maar ja dan ben ik ze toch efkens kwijt. Stef begint al direkt te schilderen en wilt al niet meer naar huis. Na efkens de klas op stelten te zetten kunnen we toch vertrekken. En Dieter is heel kontent die zegt tegen Koen dat hij nu naar school geweest is. Hij mag normaal nog niet gaan. Hij moet drie jaar zijn en proper zijn. Dat is zeker nog niet het geval. Maar ik heb een beetje gesmeekt en de studenten hebben gezegd. "Oh yes sure, he is so cute." En de juffrouw heeft dan toegestaan.
Maandag 7 april
We staan op met het zonneke. Koen moet vlug nog mails en faxen versturen want vandaag krijgen wij de officiele papieren van ons huis. Al de papieren kan over de post, of via mail gaan. Ongelooflijk. Maar daar staat dan wel tegenover dat we een heel uitgebreid dossier moeten invullen ivm de lening. Zoveel papierwerk hebben wij niet nodig voor een lening.
Juist voor de middag komt het papier dan. Het huis en de gebouwen zijn officieel van ons. En dan moeten we het gehandtekend terugsturen. Maar Koen gaat heel die papierwinkel nu lezen en vertalen en dat is niet simpel.
In de namiddag ga ik met de kindjes naar de bibliotheek om naar school te gaan.
Een beetje anders ingericht dan vorige week komt het op hetzelfde neer. Boeken, poppen, knutselwerkskes met draadjes, kleurpotloodjes. Weer wordt het gezellig en leerrijk. Vooral voor de mama's.
Thuis gekomen stuur ik nog een mailke naar een school waar we morgen eens naar gaan kijken.
Je moet eens kijken op http://koenenels.blogpot.com en http://koenenels.blogspot.com. Er zit iemand die van bijbelstudies houdt.
We staan op met het zonneke. Koen moet vlug nog mails en faxen versturen want vandaag krijgen wij de officiele papieren van ons huis. Al de papieren kan over de post, of via mail gaan. Ongelooflijk. Maar daar staat dan wel tegenover dat we een heel uitgebreid dossier moeten invullen ivm de lening. Zoveel papierwerk hebben wij niet nodig voor een lening.
Juist voor de middag komt het papier dan. Het huis en de gebouwen zijn officieel van ons. En dan moeten we het gehandtekend terugsturen. Maar Koen gaat heel die papierwinkel nu lezen en vertalen en dat is niet simpel.
In de namiddag ga ik met de kindjes naar de bibliotheek om naar school te gaan.
Een beetje anders ingericht dan vorige week komt het op hetzelfde neer. Boeken, poppen, knutselwerkskes met draadjes, kleurpotloodjes. Weer wordt het gezellig en leerrijk. Vooral voor de mama's.
Thuis gekomen stuur ik nog een mailke naar een school waar we morgen eens naar gaan kijken.
Je moet eens kijken op http://koenenels.blogpot.com en http://koenenels.blogspot.com. Er zit iemand die van bijbelstudies houdt.
de methodistische kerk
Zondag 6 april
De kindjes zijn buiten aan het spelen en ik en Koen zijn onze frietpot aan het uithalen die we deze week in de walmart hebben gehaald. Er staat op de doos multicooker en er staan foto's op met een gebakken kip, frieten die in een netje liggen en dan nog een foto met bitterballen of zo iets. Het is wel groter dan een frietpot dan wij kennen. De reclame is dat je er een hele kip in kunt bakken. Wij halen er alles uit en het eerste wat ons opvalt is dat het geen netje is maar een roosterke en dat je het bijna niet kunt opschudden. Maar we doen er olie in en we zetten het klaar. Ik begin mijn frieten te snijden want ik had tot nu toe nog geen frieten gevonden in de winkel. En als soep heb ik tomatensoep met ballekes.
Dan een heel luid lawaai en geroep van de kindjes. Hier aan ons huit zijn aan de buitendeuren 2 deuren en de buitenste deur is een stormdeur. Nu had Stefke die stormdeur er toch kunnen afwringen en die hing nu half naar beneden. Zal toch niet bestand zijn tegen echte stormen. Koen maakt de rest los en vanaf nu hebben we nog een deur.
Dan gaan we vlug naar de mis om 10.30 naar het dichtsbijzijnde dorpke, Clymers. Daar is een heel klein kerkske, een methodistische. Ik toch serieus zenuwachtig. We komen eraan en we worden onmiddellijk welkom geheten door de dominee. Die heeft een zwarte broek aan en een zwart hemd met een witte boord gelijk priesters.
Het zijn van die banken en we tellen ongeveer 50 mensen. Ik denk dat er nog geen 100 mensen binnenkunnen. Die beginnen in de kerk met te vragen wie er annoncekes heeft. En een paar mensen steken hun vinger op en vertellen wat er in de buurt is gebeurt. Dan de pastoor verwelkomt ons nog eens en zegt dat iedereen ons na de mis uitdrukkelijk welkom moeten heten. Het doet wat met een mens. Dan vraagt hij of iemand iets gezien heeft deze week wat het werk van God was. Terug een paar verhalen. Ondertussen wordt er gezongen en de kindjes krijgen snoep van een vrouw die naast ons zit.
Vooraan in de kerk hangt de Amerikaanse vlag en ook een bord met hoeveel mensen er vorige week en vorig jaar in de kerk waren en hoeveel geld er toen is opgehaald. Ik vlug een stilo pakken uit mijn chacosse(is dat goed geschreven) want dat moest ik opschrijven. Hier kom je echt niet vanaf met een paar dollar.
-offering last sunday 1763,91 aanwezigen last sunday 54
-offering last year 1022,15 aanwezigen last year 49
aanwezigen record 98
Dus als je hier naar de mis gaat haalt dan uwe portemonnee maar boven. Wij gaven al 20 dollar maar dat is dus ook nog te weinig. \
Op het einde van de mis komt inderdaad iedereen ons welkom heten. Het is wel leutig. Maar een vrouw komt naar mij toe heel hartelijk, en ze zegt "ik heet jou welkom in deze kerk maar ik ben volledig tegen het bedrijf wat je komt opzetten". Tja dat is ook even verschieten. Maar dan nodig ik haar uit bij ons thuis om alles eens goed uit te leggen wat, waar en wanneer we juist gaan beginnen en gaan doen. Maar we wonen op nog geen 3 mijl van haar en ze wist niet waar het was. Maar ze ging eens afkomen samen met haar man. Dus die mensen zijn tegen ons maar weten ons zelfs niet wonen. Maar er kwamen dan andere mensen bij waaronder ook de dominee en die hebben vanalles tegen haar gezegd dat dat nodig is om jonge ondernemers naar deze streek te brengen. En ze begon het zelfs te apprecieren. Uiteindelijk gaan we naar huis heel blij dat we hier naar de kerk geweest zijn. Het is ondertussen al 12.30. Ik ga mijn eten afwerken. (biefstuk, frieten en tomaat en sla). Koen en de kindjes gaan vlug nog eens naar de akkers kijken en nog eens bij de geburen naar de mollen kijken.
Het eten valt heel goed mee maar dat is vooral omdat we heel veel honger hebben. De frieten zijn veel te vettig en hebben een totaal andere smaak.
De kindjes vliegen in bed. Na hun dutjes gaan we nog eens met zijn allen in de buurt rijden op zoek naar herten. Maar vinden er geen en dan gaan we naar Delphi op zoek naar iets om te eten. Delphi hebben we nog niet geweest en dat is ook in onze county. Dus we moeten ons daar laten zien. We vinden alleen hamburgers en een pizza tent. Het wordt pizza Monical's. Koen besteld een salade en ik en de kindjes bestellen raviola. De mensen zijn hier heel vriendelijk en van netheid valt het hier heel goed mee. En bovenal het is heel gezellig ingericht. Hier gaan we nog naar toe komen. Dan vlug naar huis. Want de kindjes zijn heel moe.
De kindjes zijn buiten aan het spelen en ik en Koen zijn onze frietpot aan het uithalen die we deze week in de walmart hebben gehaald. Er staat op de doos multicooker en er staan foto's op met een gebakken kip, frieten die in een netje liggen en dan nog een foto met bitterballen of zo iets. Het is wel groter dan een frietpot dan wij kennen. De reclame is dat je er een hele kip in kunt bakken. Wij halen er alles uit en het eerste wat ons opvalt is dat het geen netje is maar een roosterke en dat je het bijna niet kunt opschudden. Maar we doen er olie in en we zetten het klaar. Ik begin mijn frieten te snijden want ik had tot nu toe nog geen frieten gevonden in de winkel. En als soep heb ik tomatensoep met ballekes.
Dan een heel luid lawaai en geroep van de kindjes. Hier aan ons huit zijn aan de buitendeuren 2 deuren en de buitenste deur is een stormdeur. Nu had Stefke die stormdeur er toch kunnen afwringen en die hing nu half naar beneden. Zal toch niet bestand zijn tegen echte stormen. Koen maakt de rest los en vanaf nu hebben we nog een deur.
Dan gaan we vlug naar de mis om 10.30 naar het dichtsbijzijnde dorpke, Clymers. Daar is een heel klein kerkske, een methodistische. Ik toch serieus zenuwachtig. We komen eraan en we worden onmiddellijk welkom geheten door de dominee. Die heeft een zwarte broek aan en een zwart hemd met een witte boord gelijk priesters.
Het zijn van die banken en we tellen ongeveer 50 mensen. Ik denk dat er nog geen 100 mensen binnenkunnen. Die beginnen in de kerk met te vragen wie er annoncekes heeft. En een paar mensen steken hun vinger op en vertellen wat er in de buurt is gebeurt. Dan de pastoor verwelkomt ons nog eens en zegt dat iedereen ons na de mis uitdrukkelijk welkom moeten heten. Het doet wat met een mens. Dan vraagt hij of iemand iets gezien heeft deze week wat het werk van God was. Terug een paar verhalen. Ondertussen wordt er gezongen en de kindjes krijgen snoep van een vrouw die naast ons zit.
Vooraan in de kerk hangt de Amerikaanse vlag en ook een bord met hoeveel mensen er vorige week en vorig jaar in de kerk waren en hoeveel geld er toen is opgehaald. Ik vlug een stilo pakken uit mijn chacosse(is dat goed geschreven) want dat moest ik opschrijven. Hier kom je echt niet vanaf met een paar dollar.
-offering last sunday 1763,91 aanwezigen last sunday 54
-offering last year 1022,15 aanwezigen last year 49
aanwezigen record 98
Dus als je hier naar de mis gaat haalt dan uwe portemonnee maar boven. Wij gaven al 20 dollar maar dat is dus ook nog te weinig. \
Op het einde van de mis komt inderdaad iedereen ons welkom heten. Het is wel leutig. Maar een vrouw komt naar mij toe heel hartelijk, en ze zegt "ik heet jou welkom in deze kerk maar ik ben volledig tegen het bedrijf wat je komt opzetten". Tja dat is ook even verschieten. Maar dan nodig ik haar uit bij ons thuis om alles eens goed uit te leggen wat, waar en wanneer we juist gaan beginnen en gaan doen. Maar we wonen op nog geen 3 mijl van haar en ze wist niet waar het was. Maar ze ging eens afkomen samen met haar man. Dus die mensen zijn tegen ons maar weten ons zelfs niet wonen. Maar er kwamen dan andere mensen bij waaronder ook de dominee en die hebben vanalles tegen haar gezegd dat dat nodig is om jonge ondernemers naar deze streek te brengen. En ze begon het zelfs te apprecieren. Uiteindelijk gaan we naar huis heel blij dat we hier naar de kerk geweest zijn. Het is ondertussen al 12.30. Ik ga mijn eten afwerken. (biefstuk, frieten en tomaat en sla). Koen en de kindjes gaan vlug nog eens naar de akkers kijken en nog eens bij de geburen naar de mollen kijken.
Het eten valt heel goed mee maar dat is vooral omdat we heel veel honger hebben. De frieten zijn veel te vettig en hebben een totaal andere smaak.
De kindjes vliegen in bed. Na hun dutjes gaan we nog eens met zijn allen in de buurt rijden op zoek naar herten. Maar vinden er geen en dan gaan we naar Delphi op zoek naar iets om te eten. Delphi hebben we nog niet geweest en dat is ook in onze county. Dus we moeten ons daar laten zien. We vinden alleen hamburgers en een pizza tent. Het wordt pizza Monical's. Koen besteld een salade en ik en de kindjes bestellen raviola. De mensen zijn hier heel vriendelijk en van netheid valt het hier heel goed mee. En bovenal het is heel gezellig ingericht. Hier gaan we nog naar toe komen. Dan vlug naar huis. Want de kindjes zijn heel moe.
dinsdag 22 april 2008
vuil oprapen
Zaterdag 5 april
Vandaag komt er om 9.00 een landbouwer van uit de buurt efkens kennis maken. Het blijkt een vader en de zoon te zijn. Ze zijn enkele jaren geleden gestopt met melken en komen zeggen dat ze altijd plaats hebben om jongvee te zetten. Ook zijn ze volledig uitgerust om te hooien en desnoods willen ze ook alfalfa (luzerne) telen voor ons. Na een kleine drie uurkes later en de nodige chocolade vertrekken ze. Zulke adressen zijn natuurlijk altijd welkom.
Spaghetti eten en dan de kindjes en hun bed. Dan kan ik op mijn gemak comissiekes gaan doen. Terwijl ze deze week in Belgie de eerste aardbeien naar de koning gebracht hebben, kan ik hier ook de eerste aardbeien kopen. Ze zijn heel zoet en geweldig rijp. Maar het zullen geen elsantas zijn. Maar weer geen prei te vinden.
Onderweg zie ik dat de akkerbouwers beginnen te wachten op mooi weer. De traktors en machines komen buiten. Het is de natste winter sinds jaren.
Terug thuis gaat Koen met de kindjes vuil rapen langs de kanten van de akkers. En zo maken ze kontakt met de dominee van het naaste dorpke (Clymers). En die weet te vertellen dat hij heel blij is dat wij hier zijn, hij weet heel veel van landbouw en is heel veel op melkveebedrijven geweest. Hij was verkoper van meststoffen en is een agronomist van opleiding. Hij heeft zijn roeping nog maar 4 jaar gevonden. En in Clymers is zijn eerste kerk. Hij wist ook te vertellen dat er in het dorpke een paar mensen tegen de dairy (melkveebedrijf) zijn en dat het niet slecht zou zijn dat we eens naar de kerk zouden gaan bij hem.
Koen belooft hem dat we zeker komen en geeft hem wat chocolade. (Wij kopen heel Amerika om met chocolade).
Tim is ook een echte patriot aan het worden. Elke Amerikaanse vlag ziet hij. Dat is eigenlijk niet moeilijk. Je ziet de vlag overal. Op auto's, in de hofkes, op de huizen, op kleren, op fabrieken en op alles wat je maar kunt inbeelden.
Vandaag komt er om 9.00 een landbouwer van uit de buurt efkens kennis maken. Het blijkt een vader en de zoon te zijn. Ze zijn enkele jaren geleden gestopt met melken en komen zeggen dat ze altijd plaats hebben om jongvee te zetten. Ook zijn ze volledig uitgerust om te hooien en desnoods willen ze ook alfalfa (luzerne) telen voor ons. Na een kleine drie uurkes later en de nodige chocolade vertrekken ze. Zulke adressen zijn natuurlijk altijd welkom.
Spaghetti eten en dan de kindjes en hun bed. Dan kan ik op mijn gemak comissiekes gaan doen. Terwijl ze deze week in Belgie de eerste aardbeien naar de koning gebracht hebben, kan ik hier ook de eerste aardbeien kopen. Ze zijn heel zoet en geweldig rijp. Maar het zullen geen elsantas zijn. Maar weer geen prei te vinden.
Onderweg zie ik dat de akkerbouwers beginnen te wachten op mooi weer. De traktors en machines komen buiten. Het is de natste winter sinds jaren.
Terug thuis gaat Koen met de kindjes vuil rapen langs de kanten van de akkers. En zo maken ze kontakt met de dominee van het naaste dorpke (Clymers). En die weet te vertellen dat hij heel blij is dat wij hier zijn, hij weet heel veel van landbouw en is heel veel op melkveebedrijven geweest. Hij was verkoper van meststoffen en is een agronomist van opleiding. Hij heeft zijn roeping nog maar 4 jaar gevonden. En in Clymers is zijn eerste kerk. Hij wist ook te vertellen dat er in het dorpke een paar mensen tegen de dairy (melkveebedrijf) zijn en dat het niet slecht zou zijn dat we eens naar de kerk zouden gaan bij hem.
Koen belooft hem dat we zeker komen en geeft hem wat chocolade. (Wij kopen heel Amerika om met chocolade).
Tim is ook een echte patriot aan het worden. Elke Amerikaanse vlag ziet hij. Dat is eigenlijk niet moeilijk. Je ziet de vlag overal. Op auto's, in de hofkes, op de huizen, op kleren, op fabrieken en op alles wat je maar kunt inbeelden.
zondag 20 april 2008
Vrijdag 4 april
Ik hou mij in de voormiddag bezig met het leren fietsen van Tim op straat. Hij kon al fietsen maar het starten was nog niet in orde. En nu was het heel lang geleden. Dus oefenen maar. Op straat hebben ze hier heel veel plaats en er komt maar af en toe een auto. Ondertussen rijden Stef en Dieter ook op hun fietske. En ze amuseren zich. Ze doen koerske (en Tim wint altijd dus er komt ambras van). Maar Tim kan nu al alleen starten. Dus is mijn opzet geslaagd.
Om 10.00 ga ik Stef en Dieter in bed steken en Tim vliegt in zijn park. Zelfs hier hou ik dat nog vol.
Om 12.00 gaan we vlug eten want we moeten onze sportkleren aandoen. Tim, Stef en Dieter gaan T-ball doen.
We gaan naar de YMCA in Flora. We moeten ons daar ook laten zien, want dat is onze county en ze zijn hier nogal gevoelig voor. Deze county gaat de belastingen ontvangen van ons. En ze verwachten dan dat je als bedrijf mee sponsort in de aktiviteiten die ze doen. En de grootste aktiviteit is de YMCA.
Het is wel een half uurke rijden. We moeten door Camden en dan heb je Flora. Op die weg wonen er verschillende Germans Baptisten. Ze zijn hetzelfde gekleed als de Amisch people, maar zij mogen wel met een auto rijden. En ze bewerken hun land ook met het paard. Dus dat is wel heel contrasterend. Zie je alleen maar hele grote auto's en trucks en dan komt er ineens een paard met een koetsje.
Dan in YMCA toegekomen zijn er nog 3 kinderen. Tussen de 2 en 4 jaar. T-ball is baseball maar het balletje ligt op een stok(de T). En de kindjes mogen om de beurt een balletje slaan en ze vinden dat zalig. Niet dat je er veel van moet verwachten maar toch. T-ball spelen met die kinderen is eigenlijk allemaal in elkaars weg lopen. Als er iemand geslagen heeft (wonder boven wonder maar die raken allemaal die bal) gaat die heel hard achter dat balletje aan. Die willen dan dat balletje niet teruggeven. Dan is het een gevecht wie welke bat moet hebben. Maar Stef zegt toch dat ze nu echte sportmannen zijn. En dat is het voornaamste. En het laatste kwartierke is het speeltijd. Ze spelen met basketballen die ze niet kunnen dragen, met kleine fieskes waar ze elkaar met omver fietsen en met autootjes (er zijn er maar 2 van) waar ze goed om ruzie kunnen maken. En ik denk dat ze dat nog het plezantst van al vinden. Dat speelkwartiertje.
Dan krijgen de kindjes een lekstok (weeral snoep) van een mama. Maar ik heb gelukkig nog Piet Piraten koeken in de auto liggen en ik geef de andere kindjes een koekje. Zulke droge en lekkere koekjes hadden die mama's nog niet gezien. Ik ben spijtig genoeg nu door mijn voorraad heen. Dus bezoekers ge weet het he.
Dan gaan we op zoek naar een dokter in Flora. Ik heb een adres gekregen. Want dat is blijkbaar ook niet zo eenvoudig. Je mag als je ziek bent niet zomaar bij een dokter binnenwandelen. Je moet je eerst registreren. En vooral kijken of je wel een verzekering hebt.
Dus wij komen er bij een groot gebouw aan. Met een grote wachtzaal waar er niemand zit. Aan de balie doe ik mijn uitleg dat we hier nieuw zijn en dat we een dokter zoeken voor in de toekomst. Ik doe mijn verhaal aan drie mensen. Ik heb geen flauw idee of dat dokters, verpleegsters of secretaresses zijn. Daar kunnen ze niet direkt antwoord op geven en ze verdwijnen alledrie uit mijn zicht. Ze komen terug met nog 2 mensen erbij en een van hen komt naar de wachtzaal en overhandigt mij een een hele hoop papieren. Een dossier per persoon (6 bladzijden). Ze overloopt samen met mij wat ik allemaal moet invullen, ik moet dat thuis doen. Naam, adres, ziektes in familie, hoe de gezinssituatie is, of we drinkers zijn en rokers en vooral hoe we verzekerd zijn. Na een hele uitleg is het toch in orde en mag ik vertrekken. We hebben huiswerk.
De kindjes spelen nog wat buiten en vallen eens heel vroeg in slaap.
Ik hou mij in de voormiddag bezig met het leren fietsen van Tim op straat. Hij kon al fietsen maar het starten was nog niet in orde. En nu was het heel lang geleden. Dus oefenen maar. Op straat hebben ze hier heel veel plaats en er komt maar af en toe een auto. Ondertussen rijden Stef en Dieter ook op hun fietske. En ze amuseren zich. Ze doen koerske (en Tim wint altijd dus er komt ambras van). Maar Tim kan nu al alleen starten. Dus is mijn opzet geslaagd.
Om 10.00 ga ik Stef en Dieter in bed steken en Tim vliegt in zijn park. Zelfs hier hou ik dat nog vol.
Om 12.00 gaan we vlug eten want we moeten onze sportkleren aandoen. Tim, Stef en Dieter gaan T-ball doen.
We gaan naar de YMCA in Flora. We moeten ons daar ook laten zien, want dat is onze county en ze zijn hier nogal gevoelig voor. Deze county gaat de belastingen ontvangen van ons. En ze verwachten dan dat je als bedrijf mee sponsort in de aktiviteiten die ze doen. En de grootste aktiviteit is de YMCA.
Het is wel een half uurke rijden. We moeten door Camden en dan heb je Flora. Op die weg wonen er verschillende Germans Baptisten. Ze zijn hetzelfde gekleed als de Amisch people, maar zij mogen wel met een auto rijden. En ze bewerken hun land ook met het paard. Dus dat is wel heel contrasterend. Zie je alleen maar hele grote auto's en trucks en dan komt er ineens een paard met een koetsje.
Dan in YMCA toegekomen zijn er nog 3 kinderen. Tussen de 2 en 4 jaar. T-ball is baseball maar het balletje ligt op een stok(de T). En de kindjes mogen om de beurt een balletje slaan en ze vinden dat zalig. Niet dat je er veel van moet verwachten maar toch. T-ball spelen met die kinderen is eigenlijk allemaal in elkaars weg lopen. Als er iemand geslagen heeft (wonder boven wonder maar die raken allemaal die bal) gaat die heel hard achter dat balletje aan. Die willen dan dat balletje niet teruggeven. Dan is het een gevecht wie welke bat moet hebben. Maar Stef zegt toch dat ze nu echte sportmannen zijn. En dat is het voornaamste. En het laatste kwartierke is het speeltijd. Ze spelen met basketballen die ze niet kunnen dragen, met kleine fieskes waar ze elkaar met omver fietsen en met autootjes (er zijn er maar 2 van) waar ze goed om ruzie kunnen maken. En ik denk dat ze dat nog het plezantst van al vinden. Dat speelkwartiertje.
Dan krijgen de kindjes een lekstok (weeral snoep) van een mama. Maar ik heb gelukkig nog Piet Piraten koeken in de auto liggen en ik geef de andere kindjes een koekje. Zulke droge en lekkere koekjes hadden die mama's nog niet gezien. Ik ben spijtig genoeg nu door mijn voorraad heen. Dus bezoekers ge weet het he.
Dan gaan we op zoek naar een dokter in Flora. Ik heb een adres gekregen. Want dat is blijkbaar ook niet zo eenvoudig. Je mag als je ziek bent niet zomaar bij een dokter binnenwandelen. Je moet je eerst registreren. En vooral kijken of je wel een verzekering hebt.
Dus wij komen er bij een groot gebouw aan. Met een grote wachtzaal waar er niemand zit. Aan de balie doe ik mijn uitleg dat we hier nieuw zijn en dat we een dokter zoeken voor in de toekomst. Ik doe mijn verhaal aan drie mensen. Ik heb geen flauw idee of dat dokters, verpleegsters of secretaresses zijn. Daar kunnen ze niet direkt antwoord op geven en ze verdwijnen alledrie uit mijn zicht. Ze komen terug met nog 2 mensen erbij en een van hen komt naar de wachtzaal en overhandigt mij een een hele hoop papieren. Een dossier per persoon (6 bladzijden). Ze overloopt samen met mij wat ik allemaal moet invullen, ik moet dat thuis doen. Naam, adres, ziektes in familie, hoe de gezinssituatie is, of we drinkers zijn en rokers en vooral hoe we verzekerd zijn. Na een hele uitleg is het toch in orde en mag ik vertrekken. We hebben huiswerk.
De kindjes spelen nog wat buiten en vallen eens heel vroeg in slaap.
woensdag 16 april 2008
Donderdag 3 april
Koen is nu echt heel hard bezig aan vertalingen van die verschillende vergaderingen dat hij gedaan heeft. Hij is ook naar verschillende mensen aan het mailen en bellen over het verloop van ons plan en over de biogas installatie. Vooral naar mensen uit de county zelf. Want die zijn er ook heel hard voor. Elke county krijgt subsidies naargelang de oplossingen die ze vinden ivm groene energie.
Tim weer naar school gebracht en in de namiddag is het weer zwemles. En Stef wilt niet meer in het zwembad. Dus hij krijgt nu priveles. De zwemles is in de YMCA in Logansport.
Aan de zwemles wordt er veel gebabbeld. Ze willen allemaal weten van waar ik kom en wat ik hier kom zoeken. Mijn accent valt heel goed op.
Sommige vragen mij wel eens hoe ik mijn dagen nu vol krijg. En wat Koen heel de dag doet. Awel we moeten hier nog zoveel leren en zoveel verkennen en daar kruipt zoveel tijd. En ik ben bezig met de kindjes en nog altijd op zoek naar scholen.
Koen is nu echt heel hard bezig aan vertalingen van die verschillende vergaderingen dat hij gedaan heeft. Hij is ook naar verschillende mensen aan het mailen en bellen over het verloop van ons plan en over de biogas installatie. Vooral naar mensen uit de county zelf. Want die zijn er ook heel hard voor. Elke county krijgt subsidies naargelang de oplossingen die ze vinden ivm groene energie.
Tim weer naar school gebracht en in de namiddag is het weer zwemles. En Stef wilt niet meer in het zwembad. Dus hij krijgt nu priveles. De zwemles is in de YMCA in Logansport.
Aan de zwemles wordt er veel gebabbeld. Ze willen allemaal weten van waar ik kom en wat ik hier kom zoeken. Mijn accent valt heel goed op.
Sommige vragen mij wel eens hoe ik mijn dagen nu vol krijg. En wat Koen heel de dag doet. Awel we moeten hier nog zoveel leren en zoveel verkennen en daar kruipt zoveel tijd. En ik ben bezig met de kindjes en nog altijd op zoek naar scholen.
Woensdag 2 april
3.00 am. Midden in de nacht. We worden wakker van hevig blaffen van de whiskey(hond). We steken met een bang hartje de lichten aan en wachten en luisteren onrustig wat er verder gebeurt. Whiskey is aan het grommen en loopt onrustig rond. Koen gaat naar beneden, ik zit ondertussen met een baseballknuppel (die ligt nog onder het bed van de week dat ik alleen thuis was) in de hand en met mijn andere hand op de telefoon.
Maar er is echt niets te zien. whiskey blijft wel grommen, maar wij vallen uiteindelijk toch in slaap.
Dus 'smorgens aan Myron gevraagd wat dat zou kunnen geweest zijn. Dat kunnen herten zijn, of ragoons(een soort klein wasbeerke) of koyotes(wilde honden). Dat zijn de beesten die echt wel tot de achterdeur durven komen in de nacht.
Tot hier toe hebben we nog niets van criminaliteit gezien. Het is zelfs zo dat ik de sleutel van de auto doe als ik ga winkelen.
Maar je ziet hier echt wel heel veel politie praktisch op elke straathoek. En de boetes zijn ontzettend hoog. Dat kan zelfs gaan tot het verliezen van je rijbewijs. En dat is de zwaarste straf want dan kan je je niet meer verplaatsen. De chauffeurs zijn hier wel heel gedisciplineerd. Ze houden zich heel goed aan de snelheid. En ook als we aan een kruispunt komen met vier stoppborden, wacht iedereen gewoon zijn beurt af.
3.00 am. Midden in de nacht. We worden wakker van hevig blaffen van de whiskey(hond). We steken met een bang hartje de lichten aan en wachten en luisteren onrustig wat er verder gebeurt. Whiskey is aan het grommen en loopt onrustig rond. Koen gaat naar beneden, ik zit ondertussen met een baseballknuppel (die ligt nog onder het bed van de week dat ik alleen thuis was) in de hand en met mijn andere hand op de telefoon.
Maar er is echt niets te zien. whiskey blijft wel grommen, maar wij vallen uiteindelijk toch in slaap.
Dus 'smorgens aan Myron gevraagd wat dat zou kunnen geweest zijn. Dat kunnen herten zijn, of ragoons(een soort klein wasbeerke) of koyotes(wilde honden). Dat zijn de beesten die echt wel tot de achterdeur durven komen in de nacht.
Tot hier toe hebben we nog niets van criminaliteit gezien. Het is zelfs zo dat ik de sleutel van de auto doe als ik ga winkelen.
Maar je ziet hier echt wel heel veel politie praktisch op elke straathoek. En de boetes zijn ontzettend hoog. Dat kan zelfs gaan tot het verliezen van je rijbewijs. En dat is de zwaarste straf want dan kan je je niet meer verplaatsen. De chauffeurs zijn hier wel heel gedisciplineerd. Ze houden zich heel goed aan de snelheid. En ook als we aan een kruispunt komen met vier stoppborden, wacht iedereen gewoon zijn beurt af.
zaterdag 12 april 2008
een druk dagske
Dinsdag 1 april
Fopperkesdag. Ik denk niet dat ze dat hier kennen.
Vandaag Tim naar school gevoerd en dan vlug naar huis want Koen moet naar een vergadering over biogasinstallaties. Ergens in Ohio. Die afstanden moeten we echt gewoon worden. Efkens naar een vergadering en eerst een paar uur bollen. Die biogasinstallatie interesseert ons enorm omdat het ook in Amerika een hot item is "Groene Stroom". Maar voor ons zal het de eerste jaren wel te duur zijn maar we blijven het volgen op de voet.
Ik ga om Tim om 10.45uur. En Tim zijn gesprek is dat hij bij juffrouw Sofie toch meer mocht spelen. Maar hoe kan je dat uitleggen dat het hier maar 3 uurkes zijn. Tja, maar hij is toch gelukkig met zijn tekeningen die hij gemaakt heeft. En dan steek ik ze vlug in bed voor hun middagdutje want we moeten naar de zwemles met Tim en Stef en natuurlijk moet Dieter ook mee. De les begint om 16.30 en we zijn er om 16.00 want de kindjes willen zwemmen.
Ze beginnen heel enthousiast maar na 5 minuten beslist Stef met de nodige gebaren en het nodige geroep dat hij er terug uit wil. Efkens mijn stem moeten verheffen en dan viel het toch nog mee. Tim is al van de wipplank gesprongen en ook al eens in het diep. (Heel het zwembad is te diep voor de kindjes). Dus die wist wat te vertellen tegen mij.
Dan hebben we onze boterhammekes op een bankje opgegeten want ik moet om 18.00 in de school zijn. We hebben heel veel bekijks. Dat zullen ze nog niet veel gezien hebben op een bankje zelfgemaakte boterhammen opeten. Als echte Amerikaan hadden we in een van de vele eethuizen moeten binnenstappen. Maar ik heb beslist dat ik niet zo wil worden dan de zwaarlijvige Amerikanen die hier in overvloed wandelen. Dus vanaf nu ga ik op mijn eten letten. Dat zal een moeilijke tijd worden.
En dan gaan we naar school. Daar is een meeting van een nieuwe groep. Jonge moeders van de katholieke kerk.ze zijn van plan maandelijks bijeen te komen. De eerste dinsdag van de maand. Dit is de tweede keer en er zijn zes moeders.
Voor de kinderen is er ondertussen opvang in Tim zijn klas. Maar er zijn maar vijf kindjes.
Op die meeting valt het mij op dat het allemaal dunne vrouwen zijn. Ze doen allemaal aan sport. Ik ben een uitzondering. Eerst worden we welkom geheten door de vrouw van de direkteur (dit is haar initiatief). En krijgen we een colake of een waterke en er is chips. Zij vertelt een beetje wat de bedoeling ervan is en hoe ze te werk willen gaan. Het zal maandelijks een thema zijn dat ze willen bespreken. En dan komt ook de pastoor ook eens een klapke doen. Nu kwam de pastoor vertellen over een boek "7 withnesses of love". Hij zegt dat elke jonggetrouwde vrouw dat boek in huis moet hebben.
Nadat de pastoor weg is vertellen we verder over eten, sport en politiek. Ik vroeg hen wanneer het in Indiana voorverkiezingen zijn. Maar dat interesseert hen niet, ze gaan toch niet gaan kiezen. Daar verschiet ik echt van. En dan kwam het ook nog boven dat er geen goei kandidaten zijn. Ze zijn niet republikeins genoeg. Dat weet ik dan ook weeral.
Het wordt een leerrijke ervaring. Om acht uur is het gedaan. De kindjes hebben zich goed geamuseerd. En het wordt weeral te laat voor de kindjes, vooraleer ze zich in horizontale positie bevinden.
Ondertussen is Koen ook thuis gekomen en maken we er nog een gezellig avondje van.
Fopperkesdag. Ik denk niet dat ze dat hier kennen.
Vandaag Tim naar school gevoerd en dan vlug naar huis want Koen moet naar een vergadering over biogasinstallaties. Ergens in Ohio. Die afstanden moeten we echt gewoon worden. Efkens naar een vergadering en eerst een paar uur bollen. Die biogasinstallatie interesseert ons enorm omdat het ook in Amerika een hot item is "Groene Stroom". Maar voor ons zal het de eerste jaren wel te duur zijn maar we blijven het volgen op de voet.
Ik ga om Tim om 10.45uur. En Tim zijn gesprek is dat hij bij juffrouw Sofie toch meer mocht spelen. Maar hoe kan je dat uitleggen dat het hier maar 3 uurkes zijn. Tja, maar hij is toch gelukkig met zijn tekeningen die hij gemaakt heeft. En dan steek ik ze vlug in bed voor hun middagdutje want we moeten naar de zwemles met Tim en Stef en natuurlijk moet Dieter ook mee. De les begint om 16.30 en we zijn er om 16.00 want de kindjes willen zwemmen.
Ze beginnen heel enthousiast maar na 5 minuten beslist Stef met de nodige gebaren en het nodige geroep dat hij er terug uit wil. Efkens mijn stem moeten verheffen en dan viel het toch nog mee. Tim is al van de wipplank gesprongen en ook al eens in het diep. (Heel het zwembad is te diep voor de kindjes). Dus die wist wat te vertellen tegen mij.
Dan hebben we onze boterhammekes op een bankje opgegeten want ik moet om 18.00 in de school zijn. We hebben heel veel bekijks. Dat zullen ze nog niet veel gezien hebben op een bankje zelfgemaakte boterhammen opeten. Als echte Amerikaan hadden we in een van de vele eethuizen moeten binnenstappen. Maar ik heb beslist dat ik niet zo wil worden dan de zwaarlijvige Amerikanen die hier in overvloed wandelen. Dus vanaf nu ga ik op mijn eten letten. Dat zal een moeilijke tijd worden.
En dan gaan we naar school. Daar is een meeting van een nieuwe groep. Jonge moeders van de katholieke kerk.ze zijn van plan maandelijks bijeen te komen. De eerste dinsdag van de maand. Dit is de tweede keer en er zijn zes moeders.
Voor de kinderen is er ondertussen opvang in Tim zijn klas. Maar er zijn maar vijf kindjes.
Op die meeting valt het mij op dat het allemaal dunne vrouwen zijn. Ze doen allemaal aan sport. Ik ben een uitzondering. Eerst worden we welkom geheten door de vrouw van de direkteur (dit is haar initiatief). En krijgen we een colake of een waterke en er is chips. Zij vertelt een beetje wat de bedoeling ervan is en hoe ze te werk willen gaan. Het zal maandelijks een thema zijn dat ze willen bespreken. En dan komt ook de pastoor ook eens een klapke doen. Nu kwam de pastoor vertellen over een boek "7 withnesses of love". Hij zegt dat elke jonggetrouwde vrouw dat boek in huis moet hebben.
Nadat de pastoor weg is vertellen we verder over eten, sport en politiek. Ik vroeg hen wanneer het in Indiana voorverkiezingen zijn. Maar dat interesseert hen niet, ze gaan toch niet gaan kiezen. Daar verschiet ik echt van. En dan kwam het ook nog boven dat er geen goei kandidaten zijn. Ze zijn niet republikeins genoeg. Dat weet ik dan ook weeral.
Het wordt een leerrijke ervaring. Om acht uur is het gedaan. De kindjes hebben zich goed geamuseerd. En het wordt weeral te laat voor de kindjes, vooraleer ze zich in horizontale positie bevinden.
Ondertussen is Koen ook thuis gekomen en maken we er nog een gezellig avondje van.
school in de bibliotheek
Maandag 31 maart
Ik ben nog altijd hard aan het zoeken naar scholen of iets dat er op trekt. Deze week een mailke gekregen van Amy, de therapeut. En zij zegt dat ik maandagmiddag naar de bibliotheek in Logansport kan gaan. Dat is van 1 uur tot 6 uur in de namiddag en volledig gratis.
Dus ik en de kindjes vol goede moed om 3 uur naar de bibliotheek. Daar toegekomen was er nog een mama en nog drie kindjes en dan de juffrouw. De mama bleek de vrouw te zijn van de direkteur van de katholieke school. We hadden een interessant gesprek.
Die school is een plaats in de bibliotheek waar er verschillende tafels staan met edukatief materiaal. Zoals boekjes, kleurpotloden, poppen, radiovoorleesverhaaltjes en een diertjes tafeltje.
Het is de bedoeling dat de mama's er bij blijven en de kindjes helpen met wat er op de tafeltjes ligt. (Daar gaat mijn uurtje winkelen). Ook is er een tafeltje met scheerschuim en daar schuiven de kindjes onmiddellijk bij aan. Ik moet dat dan ook doen en dan beginnen we maar met het scheerschuim te spelen. Ik weet echt niet wat je er zoal met kunt doen dan alleen wat met je handen in zitten. Maar de kindjes vinden het heel leutig.
Er komen nog verschillende kindjes bij en het wordt een gezellig boeltje. Wat babbelen met de andere mama's en spelen gelijk de kindjes. En op het einde krijgen ze allemaal een koekje of zo iets, met gele kleurstof. Ze hebben het alledrie weggegooid. Ik denk dat ze het niet lekker vinden.
Dan krijgen we als nieuweling nog een rondleiding in de bibliotheek. En dan gaan we vlug naar huis want ik heb weer veel te vertellen aan Koen.
Ik ben nog altijd hard aan het zoeken naar scholen of iets dat er op trekt. Deze week een mailke gekregen van Amy, de therapeut. En zij zegt dat ik maandagmiddag naar de bibliotheek in Logansport kan gaan. Dat is van 1 uur tot 6 uur in de namiddag en volledig gratis.
Dus ik en de kindjes vol goede moed om 3 uur naar de bibliotheek. Daar toegekomen was er nog een mama en nog drie kindjes en dan de juffrouw. De mama bleek de vrouw te zijn van de direkteur van de katholieke school. We hadden een interessant gesprek.
Die school is een plaats in de bibliotheek waar er verschillende tafels staan met edukatief materiaal. Zoals boekjes, kleurpotloden, poppen, radiovoorleesverhaaltjes en een diertjes tafeltje.
Het is de bedoeling dat de mama's er bij blijven en de kindjes helpen met wat er op de tafeltjes ligt. (Daar gaat mijn uurtje winkelen). Ook is er een tafeltje met scheerschuim en daar schuiven de kindjes onmiddellijk bij aan. Ik moet dat dan ook doen en dan beginnen we maar met het scheerschuim te spelen. Ik weet echt niet wat je er zoal met kunt doen dan alleen wat met je handen in zitten. Maar de kindjes vinden het heel leutig.
Er komen nog verschillende kindjes bij en het wordt een gezellig boeltje. Wat babbelen met de andere mama's en spelen gelijk de kindjes. En op het einde krijgen ze allemaal een koekje of zo iets, met gele kleurstof. Ze hebben het alledrie weggegooid. Ik denk dat ze het niet lekker vinden.
Dan krijgen we als nieuweling nog een rondleiding in de bibliotheek. En dan gaan we vlug naar huis want ik heb weer veel te vertellen aan Koen.
zwemmen
Zondag 30 maart
We maken ons klaar voor de mis en als we terug thuis komen gaan Tim en Koen vlug naar de gebuur naar die mollen kijken. Maar hij heeft er geen gevangen. Bij de volgende gebuur wipt hij ook vlug eens binnen om een goeiedag te zeggen. Dat is Mark, hij woont er alleen. Voor zijn job is hij in de namiddag lasser en in de ochtend werkt hij als zelfstandige. Dus zo iemand zullen we in de toekomst wel nodig hebben.
Mark zijn grote hobby is jagen. Hij jaagt, vooral zondagsvoormiddag achter hem in zijn bos. Maar Koen zegt dat het gewoon formidabel is wat die allemaal staan heeft van geweren, revolvers en zelfs een metrallieur. Je hebt hier geen wapenvergunning nodig. Maar er zijn wel een paar wetten ivm de grote van de kogels. En al zijn geweren staan in een kluis en dan nog in een kot dat een paar keer op slot gaat. Want wie er ook met schiet met een geweer, de eigenaar van het geweer is verantwoordelijk voor de daden. Dus met die geweren wordt er wel heel veilig omgesprongen. Maar best ook.
Ondertussen heb ik gechat met tante Madeleine, want al de tantes en nonkels waren bij haar. Ze moest vertellen over Amerika. Ook met moeke en vake want daar waren de kaarters en die heb ik eens een goeie dag moeten zeggen.
Om een uur zijn we met zijn allen dan naar het zwembad geweest in de YMCA in Logansport. Het was heel leutig. We hebben dan nog wat rondgereden in de buurt. Waar we verschillende eekhoorns gezien hebben maar ook 3 herten. De kindjes vonden het fantastisch. De herten stonden vrij dicht tegen de straat en ze bleven een tijdje staan zodat we ze heel goed kunnen bewonderen hebben.
Vervolgens zijn we naar Camden gereden. Want het werd hoog tijd dat we ons daar eens laten zien. Maar er is niets, juist een pizza king. Dus hebben we een heerlijke pizza gegeten en een salade. Ik denk niet dat die eethuizen moeten voldoen aan de normen van de voedselveiligheid, ze zullen in ieder geval niet veel kontrole krijgen. Greet en ElsC. je zult hier werk hebben om dat hier te beginnen kuisen(als zelfs mij dat opvalt).
Voor de kinderen is er wel altijd iets aanwezig om hen te amuseren. Nu waren er kleurtjes en kleurboeken en wat autootjes. En natuurlijk staat de televisie aan.
We maken ons klaar voor de mis en als we terug thuis komen gaan Tim en Koen vlug naar de gebuur naar die mollen kijken. Maar hij heeft er geen gevangen. Bij de volgende gebuur wipt hij ook vlug eens binnen om een goeiedag te zeggen. Dat is Mark, hij woont er alleen. Voor zijn job is hij in de namiddag lasser en in de ochtend werkt hij als zelfstandige. Dus zo iemand zullen we in de toekomst wel nodig hebben.
Mark zijn grote hobby is jagen. Hij jaagt, vooral zondagsvoormiddag achter hem in zijn bos. Maar Koen zegt dat het gewoon formidabel is wat die allemaal staan heeft van geweren, revolvers en zelfs een metrallieur. Je hebt hier geen wapenvergunning nodig. Maar er zijn wel een paar wetten ivm de grote van de kogels. En al zijn geweren staan in een kluis en dan nog in een kot dat een paar keer op slot gaat. Want wie er ook met schiet met een geweer, de eigenaar van het geweer is verantwoordelijk voor de daden. Dus met die geweren wordt er wel heel veilig omgesprongen. Maar best ook.
Ondertussen heb ik gechat met tante Madeleine, want al de tantes en nonkels waren bij haar. Ze moest vertellen over Amerika. Ook met moeke en vake want daar waren de kaarters en die heb ik eens een goeie dag moeten zeggen.
Om een uur zijn we met zijn allen dan naar het zwembad geweest in de YMCA in Logansport. Het was heel leutig. We hebben dan nog wat rondgereden in de buurt. Waar we verschillende eekhoorns gezien hebben maar ook 3 herten. De kindjes vonden het fantastisch. De herten stonden vrij dicht tegen de straat en ze bleven een tijdje staan zodat we ze heel goed kunnen bewonderen hebben.
Vervolgens zijn we naar Camden gereden. Want het werd hoog tijd dat we ons daar eens laten zien. Maar er is niets, juist een pizza king. Dus hebben we een heerlijke pizza gegeten en een salade. Ik denk niet dat die eethuizen moeten voldoen aan de normen van de voedselveiligheid, ze zullen in ieder geval niet veel kontrole krijgen. Greet en ElsC. je zult hier werk hebben om dat hier te beginnen kuisen(als zelfs mij dat opvalt).
Voor de kinderen is er wel altijd iets aanwezig om hen te amuseren. Nu waren er kleurtjes en kleurboeken en wat autootjes. En natuurlijk staat de televisie aan.
vrijdag 11 april 2008
mollen vangen bij de geburen
Zaterdag 29 maart
Vandaag worden we wakker met een stralend zonneke. Het weer is hier echt zo wisselend. Je hebt hier echt wel verschillende kleren nodig voor de weersomstandigheden en dat kan zelfs op een dag.
Koen en de kindjes gaan vandaag naar onze geburen mollen gaan vangen. Die beestjes zitten hier dus ook. Maar Koen vreest er wel voor of hij die mollen kan vangen. Want de geburen hebben juist een hele oude klem die al wat vast zit van de roest. Dat is zeker nog iets dat mee moet komen van Belgie. Molijzers. De kindjes amuseren zich daar bij de geburen ook heel erg want die hebben paaden en ze mogen er vanalles uitsteken.
En ik doe ondertussen de strijk en vloek ik tegen die computer dat het weer niet gaat zoals ik gehoopt had.
Vandaag worden we wakker met een stralend zonneke. Het weer is hier echt zo wisselend. Je hebt hier echt wel verschillende kleren nodig voor de weersomstandigheden en dat kan zelfs op een dag.
Koen en de kindjes gaan vandaag naar onze geburen mollen gaan vangen. Die beestjes zitten hier dus ook. Maar Koen vreest er wel voor of hij die mollen kan vangen. Want de geburen hebben juist een hele oude klem die al wat vast zit van de roest. Dat is zeker nog iets dat mee moet komen van Belgie. Molijzers. De kindjes amuseren zich daar bij de geburen ook heel erg want die hebben paaden en ze mogen er vanalles uitsteken.
En ik doe ondertussen de strijk en vloek ik tegen die computer dat het weer niet gaat zoals ik gehoopt had.
donderdag 10 april 2008
nog een leutige verrassing
Vrijdag 28 maart
We voelen het al dat tante Madeleine er niet meer is. We blijven een halfuurke langer slapen. Dan is dat nog 6.20 u. Nu is er niemand die heel opgewekt goeiemorgen zegt als we in de keuken komen. wij gaan een heel rustig dagske tegemoet.
Koen verdwijnt in de kelder om aan vertalingen te beginnen omtrent bankzaken en allerlei andere zaken.
En ik hou mij bezig met dagelijkse huishoudelijke bezigheden. De kindjes spelen buiten op den akker en maken veel ruzie. Maar zo lang er niemand wenend in huis komt ben ik er vrij gerust op dat ze het wel zullen overleven.
En om 11.30 komt Fedex op de oprit gereden mat een heel mooi pakske.
Het zijn vijgen na Pasen maar dat laten we niet aan ons hart komen. Het is een pakske van Peter Van Hulle en van de school van Deurle. Nogmaals bedankt. Het is een groot chocolade paasei opgevuld met heerlijke pralines. Dan nog drie groene sweaters van de school en drie bellenblazerkes met nog heel veel paaseikes. De kindjes verdelen onmiddellijk de paaseieren met veel geroep en geschop en ik verdwijn efkens van de wereld met een heerlijke praline, smeltend op mijn tong.
Terwijl ik er van aan het genieten ben denk ik aan dat verhaal dat ik ooit gehoord heb. In New York betaal je 3 dollar voor een pralineke. Ik geniet nog dubbel zo veel.
Nogmaals bedankt aan iedereen die verantwoordelijk is voor dat mooi kadooke. En Barbara nog een gelukkige verjaardag.
We voelen het al dat tante Madeleine er niet meer is. We blijven een halfuurke langer slapen. Dan is dat nog 6.20 u. Nu is er niemand die heel opgewekt goeiemorgen zegt als we in de keuken komen. wij gaan een heel rustig dagske tegemoet.
Koen verdwijnt in de kelder om aan vertalingen te beginnen omtrent bankzaken en allerlei andere zaken.
En ik hou mij bezig met dagelijkse huishoudelijke bezigheden. De kindjes spelen buiten op den akker en maken veel ruzie. Maar zo lang er niemand wenend in huis komt ben ik er vrij gerust op dat ze het wel zullen overleven.
En om 11.30 komt Fedex op de oprit gereden mat een heel mooi pakske.
Het zijn vijgen na Pasen maar dat laten we niet aan ons hart komen. Het is een pakske van Peter Van Hulle en van de school van Deurle. Nogmaals bedankt. Het is een groot chocolade paasei opgevuld met heerlijke pralines. Dan nog drie groene sweaters van de school en drie bellenblazerkes met nog heel veel paaseikes. De kindjes verdelen onmiddellijk de paaseieren met veel geroep en geschop en ik verdwijn efkens van de wereld met een heerlijke praline, smeltend op mijn tong.
Terwijl ik er van aan het genieten ben denk ik aan dat verhaal dat ik ooit gehoord heb. In New York betaal je 3 dollar voor een pralineke. Ik geniet nog dubbel zo veel.
Nogmaals bedankt aan iedereen die verantwoordelijk is voor dat mooi kadooke. En Barbara nog een gelukkige verjaardag.
woensdag 9 april 2008
naar Chicago
Donderdag 27 maart
We zijn vroege in de weer om de auto reis klaar te maken. Maar we beginnen het te kennen. Een doos speelgoed, boekjes, tutters, flesjes water, lege en volle, appels en bananen en pampers en reserve broekjes en de doekjes.
We moeten spijtig genoeg tante Madeleine afzetten in Chicago. We zullen haar missen. Koen maakt zich ondertussen klaar om naar een vergadering te gaan over Amerikaans recht in Ohio. Na een hele dikke en welgemeende omhelzing tussen Koen en tante Madeleine kan hij vertrekken om 8.30uur. Ook zijn auto is volgeladen met fruit en een boterham(dat zijn ze hier niet gewoon, hier gaan ze ontbijten of eten bij de mac donalds, Dat is open vanaf 4.00 in de ochtend tot 12.00) en met fruit. Ze voorspellen weer slecht weer en dan moet je voorzien zijn in de auto van spijs en drank.
Na een laatste inspektie op den hof vertrekken wij om 10.00 u. Met praktisch twee lege valiezen. Karen is ondertussen ook toegekomen want die rijdt mee, waar ik zeker niet rouwig om ben.
Na een dik uurke stoppen we weer efkens in Fair Oaks Dairy. Het is een ideale tussenstop voor de kinderen en voor ons. We krijgen weer een rondleiding met de bus en we eten een lekkere snack. En dan gaan we op weg.
Juist voor Chicago hebben we pech want ze zijn er begonnen met wegenwerken , dus een hele omleiding(detour), files en zelfs tante Madeleine die toch al een beetje zenuwachtig begint te worden. Neem daar nog eens het slecht weer bij. Dat zijn vermoeiende uurkes.
Maar uiteindelijk staan we aan de check-in een uur voor ze moet instappen. Tante Madeleine is heel opgelucht en wij ook natuurlijk. In Chicago kan je zelf inchecken en ook de valiezen zelf inchecken. Maar zelfs met een Amerikaanse bij ons hebben we toch hulp nodig van een medewerker van de luchthaven. Die vertelt ons ook dat er iemand mee kan gaan met tante Madeleine door de douane tot aan de gate. Dat is pas fantastisch nieuws.
Want tante Madeleine had voor ze naar hier kwam nog nooit op een vliegtuig gezeten. En nu moet ze helemaal alleen terug zonder een woord engels te kunnen, een hele moedige vrouw. Beatrice en Celine hebben wel een briefke voor haar klaargemaakt waar telefoonnummers en eenvoudige zinnen op staan in het engels en het nederlands.
Nog een geluk dat Karen er bij is zodat ik met tante Madeleine naar de gate kan gaan. En dat is eigenlijk verschrikkellijk want Stef, Tim en Dieter die mij en tante Madeleine zien vertrekken en zij moeten blijven wachten bij iemand die ze niet verstaan. Ik hoor Stef nog wenen dat we al voorbij de douane zijn. Wat een moederhart lijden kan.
We Komen juist toe dat ze mogen gaan instappen in het vliegtuig. Dus na weer een heel moeilijk afscheid zie ik tante Madeleine vertrekken in het vliegtuig. Bedankt tante Madeleine.
Ik dan vlug naar de kindjes en die zitten er heel kontent met de gsms van Karen te spelen. Een kinderhartje heeft echt niet veel nodig.
Dan wordt het een helse terugtocht met sneeuw, hagel, bliksem, gedonder en nog van alles wat je kunt missen als chauffeur.
Onderweg stoppen we bij de mac donalds. (Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel in de mac donalds geweest dan nu in die paar weken). En gelukkig slapen de kindjes dan op de achterbank.
Koen belt al heel ongerust waar we toch blijven en stelt anders voor om ergens te overnachten. Maar wonder bij wonder vanaf dan begint het op te klaren en kunnen we verder rijden. Het is bij middernacht dat we thuis komen. We leggen de kindjes in bed en ik en Koen overlopen nog eens vlug onze dag.
Hij had een zeer interessante vergadering over Huwelijkskontrakten, succesierechten, en nog van alles.Morgen weet Koen weer wat gedaan. Mailkes beginnen schrijven naar Belgie en kijken of ons huwelijkscontract hier wel in orde is. Ook moet dat volledig vertaald worden door een beedigd vertaler.
We zijn vroege in de weer om de auto reis klaar te maken. Maar we beginnen het te kennen. Een doos speelgoed, boekjes, tutters, flesjes water, lege en volle, appels en bananen en pampers en reserve broekjes en de doekjes.
We moeten spijtig genoeg tante Madeleine afzetten in Chicago. We zullen haar missen. Koen maakt zich ondertussen klaar om naar een vergadering te gaan over Amerikaans recht in Ohio. Na een hele dikke en welgemeende omhelzing tussen Koen en tante Madeleine kan hij vertrekken om 8.30uur. Ook zijn auto is volgeladen met fruit en een boterham(dat zijn ze hier niet gewoon, hier gaan ze ontbijten of eten bij de mac donalds, Dat is open vanaf 4.00 in de ochtend tot 12.00) en met fruit. Ze voorspellen weer slecht weer en dan moet je voorzien zijn in de auto van spijs en drank.
Na een laatste inspektie op den hof vertrekken wij om 10.00 u. Met praktisch twee lege valiezen. Karen is ondertussen ook toegekomen want die rijdt mee, waar ik zeker niet rouwig om ben.
Na een dik uurke stoppen we weer efkens in Fair Oaks Dairy. Het is een ideale tussenstop voor de kinderen en voor ons. We krijgen weer een rondleiding met de bus en we eten een lekkere snack. En dan gaan we op weg.
Juist voor Chicago hebben we pech want ze zijn er begonnen met wegenwerken , dus een hele omleiding(detour), files en zelfs tante Madeleine die toch al een beetje zenuwachtig begint te worden. Neem daar nog eens het slecht weer bij. Dat zijn vermoeiende uurkes.
Maar uiteindelijk staan we aan de check-in een uur voor ze moet instappen. Tante Madeleine is heel opgelucht en wij ook natuurlijk. In Chicago kan je zelf inchecken en ook de valiezen zelf inchecken. Maar zelfs met een Amerikaanse bij ons hebben we toch hulp nodig van een medewerker van de luchthaven. Die vertelt ons ook dat er iemand mee kan gaan met tante Madeleine door de douane tot aan de gate. Dat is pas fantastisch nieuws.
Want tante Madeleine had voor ze naar hier kwam nog nooit op een vliegtuig gezeten. En nu moet ze helemaal alleen terug zonder een woord engels te kunnen, een hele moedige vrouw. Beatrice en Celine hebben wel een briefke voor haar klaargemaakt waar telefoonnummers en eenvoudige zinnen op staan in het engels en het nederlands.
Nog een geluk dat Karen er bij is zodat ik met tante Madeleine naar de gate kan gaan. En dat is eigenlijk verschrikkellijk want Stef, Tim en Dieter die mij en tante Madeleine zien vertrekken en zij moeten blijven wachten bij iemand die ze niet verstaan. Ik hoor Stef nog wenen dat we al voorbij de douane zijn. Wat een moederhart lijden kan.
We Komen juist toe dat ze mogen gaan instappen in het vliegtuig. Dus na weer een heel moeilijk afscheid zie ik tante Madeleine vertrekken in het vliegtuig. Bedankt tante Madeleine.
Ik dan vlug naar de kindjes en die zitten er heel kontent met de gsms van Karen te spelen. Een kinderhartje heeft echt niet veel nodig.
Dan wordt het een helse terugtocht met sneeuw, hagel, bliksem, gedonder en nog van alles wat je kunt missen als chauffeur.
Onderweg stoppen we bij de mac donalds. (Ik heb in mijn hele leven nog nooit zoveel in de mac donalds geweest dan nu in die paar weken). En gelukkig slapen de kindjes dan op de achterbank.
Koen belt al heel ongerust waar we toch blijven en stelt anders voor om ergens te overnachten. Maar wonder bij wonder vanaf dan begint het op te klaren en kunnen we verder rijden. Het is bij middernacht dat we thuis komen. We leggen de kindjes in bed en ik en Koen overlopen nog eens vlug onze dag.
Hij had een zeer interessante vergadering over Huwelijkskontrakten, succesierechten, en nog van alles.Morgen weet Koen weer wat gedaan. Mailkes beginnen schrijven naar Belgie en kijken of ons huwelijkscontract hier wel in orde is. Ook moet dat volledig vertaald worden door een beedigd vertaler.
dinsdag 8 april 2008
Pat's country barn
Woensdag 26 maart
In november hebben ik en Koen hier in Camden een persconferentie gehouden over wie we zijn en wat en waarom we hier juist gaan doen in Amerika. Die persconferentie vond plaats in een oude boerderij die volledig ingericht was als feestzaaltje en daarbij had de eigenaar ook nog verschillende oldtimers van john deeres. En allerlei oud materiaal dat ooit op de boerderij gebruikt geweest is. Er staat zelfs nog een pikbinder voor mais. Zo lang bestaat de mais hier dus al. Ook is er in een ander zaalke allerlei souvenirs over de streek. Dat kan van sportattributen gaan tot foto's van belangrijke mensen. Maar dat is allemaal heel gezellig en mooi ingericht.
Als je in de buurt bent zeker de moeite waard om te zien.
Ik had toen een heel gezellige babbel met de eigenaars van die country barn. Want die mensen maakten ook het eten klaar op die persconferentie. En ik had beloofd dat ik zeker zou terugkomen.
Ondertussen had ik al vernomen dat de man overleden was, dus ik moest zeker een goeie dag gaan zeggen. En daar zijn we dan samen met iedereen naar toe geweest met veel chocolade. Terwijl de jongens en Koen de traktors bekeken en bestudeerden heeft tante Madeleine elk oud machine bestudeerd en waarschijnlijk gedacht "in mijne tijd". Ik had ondertussen een interessante babbel over Flora en de rest van de omgeving. En ze zei mij ook dat er heel veel huizen verdwenen waren. Dat de mensen echt aan het wegtrekken zijn naar de steden. Maar dat hier echt nog zoveel te doen is. En dat dat heel spijtig is.
We rijden nog wat rond in de streek en we kunnen van onze laatste avond genieten samen met tante Madeleine.
In november hebben ik en Koen hier in Camden een persconferentie gehouden over wie we zijn en wat en waarom we hier juist gaan doen in Amerika. Die persconferentie vond plaats in een oude boerderij die volledig ingericht was als feestzaaltje en daarbij had de eigenaar ook nog verschillende oldtimers van john deeres. En allerlei oud materiaal dat ooit op de boerderij gebruikt geweest is. Er staat zelfs nog een pikbinder voor mais. Zo lang bestaat de mais hier dus al. Ook is er in een ander zaalke allerlei souvenirs over de streek. Dat kan van sportattributen gaan tot foto's van belangrijke mensen. Maar dat is allemaal heel gezellig en mooi ingericht.
Als je in de buurt bent zeker de moeite waard om te zien.
Ik had toen een heel gezellige babbel met de eigenaars van die country barn. Want die mensen maakten ook het eten klaar op die persconferentie. En ik had beloofd dat ik zeker zou terugkomen.
Ondertussen had ik al vernomen dat de man overleden was, dus ik moest zeker een goeie dag gaan zeggen. En daar zijn we dan samen met iedereen naar toe geweest met veel chocolade. Terwijl de jongens en Koen de traktors bekeken en bestudeerden heeft tante Madeleine elk oud machine bestudeerd en waarschijnlijk gedacht "in mijne tijd". Ik had ondertussen een interessante babbel over Flora en de rest van de omgeving. En ze zei mij ook dat er heel veel huizen verdwenen waren. Dat de mensen echt aan het wegtrekken zijn naar de steden. Maar dat hier echt nog zoveel te doen is. En dat dat heel spijtig is.
We rijden nog wat rond in de streek en we kunnen van onze laatste avond genieten samen met tante Madeleine.
een slaapkamer kopen
dinsdag 25 maart
Zoals elke dag worden we weer wakker gemaakt door het al zo vertrouwde geluid vanuit de keuken. Tante Madeleine die haar klaar maakt om haar oefeningen te doen en een glas water gaat drinken.
Samen met de kindjes verkennen we vandaag nog eens ons werk en we genieten er nog van.
Vandaag gaan we een slaapkamer kopen. Voor degene die ons kennen weten dat wij nog nooit meubelen gekocht hebben dus voor mij is dit wel heel leutig. Het is in een winkel waar Karin haar kozijn werkt in Logansport.
Tante Madeleine, Karin, Tim, Stef, Dieter en ik gaan dus volle moed naar de winkel.
Het is zeker geen moderne winkel. Zeker niet de crea of de ikea. Maar het is een winkel dat er vrij donker uitziet en waar er overal tapi-plein ligt en met verschillende verdiepingen en waar zelfs in de lift tapi-plein ligt. Maar wel heel groot.
Er is niemand als klant in de winkel maar wel weer veel personeel. Ik tel 9 mensen. En ik heb echt geen flauw idee wat die allemaal aan het doen zijn. Ook hier staat de televisie aan.
Wij worden geleid naar de kelder waar zich de matrassen en de boxsprings bevinden. Enkel dat, de bedden, tafels en kasten staan ergens anders.
De kinderen beginnen zich onmiddellijk uit te leven op allemaal die matrassen. Want het zijn er heel veel. Ook staan er nog kinderbedjes. En die amuseren zich en er wordt veel gelachen en geroepen met tante Madeleine.
Ondertussen sta ik naar die boxspringen en die matrassen te kijken en ik heb echt geen idee wat ik moet kopen. Ik ga er overal eens opliggen omdat ik eigenlijk moet van Karen en haar kozijn. Ik heb al beslist voor mijn eigen maar toch moet ik nog eens op allemaal die matrassen gaan liggen. Vanaf dan wordt er wat afgelachen. Uiteindelijk beslis ik de hardste die er is en van die boxspringen moeten ze zelf maar kiezen. Een boxspring is in plaats van een lattenbodem. Maar dat ziet eruit als een matras en die moet je ook een beschermhoes overtrekken. Voor mij zijn dat dus twee matrassen op elkaar.
Dan moet ik een bed gaan kiezen en daarvoor moeten we naar de tweede verdieping. Ik en die verkoper gaan met de lift (met tapis-plein en met nog een hendel om de lift te bedienen en met tralies voor de deur zodat we alles kunnen zien.) Een hele leutige ervaring. De rest van de lachende bende gaat met de trap.
Daar boven gekomen zien we de uitgestalde slaapkamers staan. Hele mooie en natuurlijk hele grote. Volledig gedecoreerd. Ik kan eigenlijk heel rap kiezen want ons huis is ingericht met van dat bleek hout (vraag mij niet welk hout, want dat weet ik echt niet). dus de meubelen moeten van dat hout zijn. Een geluk dat Karen wist met wat voor hout ons huis is ingericht.
Dus ik kies een bed, twee nachttafelkes, een ladenkast en een kast met een spiegel.
Ondertussen breken de kindjes bijna de verdieping af en wordt het echt tijd dat we naar huis gaan. Aan de balie toegekomen beloven ze ons dat het binnen de twee weken wordt geleverd. Ik ben benieuwd.
En dan gaan we vlug naar huis. We moeten om 18.00 uur in Flora zijn. We zijn uitgenodigd in de YMCA, die geven hun jaarlijkse diner en nog een speecheke van de voorzitter en van de rentmeester en onder hele luide maar wel mooie muziek van de studentenfanfare van de universiteit van Purdue genieten wij van vrij lekker eten. Er wordt vooral veel aandacht geschonken aan de sponsors. Die hebben dat dan ook wel heel knap gedaan. De YMCA bestaat in Flora nog maar vijf jaar. En dat is een heel groot sportcomplex dat volledig betaald is door de lokale middenstand. Die hebben zo maar eventjes 1.2 miljoen dollar bijeen gehaald bij de plaatselijke bevolking. Dat vind ik nu geweldig. Die staan hier mat hart en ziel achter hun eigen bevolking.
Ondertussen is tante Madeleine bij de kindjes gebleven en die heeft die weer in bed gestoken. We gaan daar na nog eentje drinken bij iemand thuis. (want in het openbaar wordt er niet gedronken).
Zoals elke dag worden we weer wakker gemaakt door het al zo vertrouwde geluid vanuit de keuken. Tante Madeleine die haar klaar maakt om haar oefeningen te doen en een glas water gaat drinken.
Samen met de kindjes verkennen we vandaag nog eens ons werk en we genieten er nog van.
Vandaag gaan we een slaapkamer kopen. Voor degene die ons kennen weten dat wij nog nooit meubelen gekocht hebben dus voor mij is dit wel heel leutig. Het is in een winkel waar Karin haar kozijn werkt in Logansport.
Tante Madeleine, Karin, Tim, Stef, Dieter en ik gaan dus volle moed naar de winkel.
Het is zeker geen moderne winkel. Zeker niet de crea of de ikea. Maar het is een winkel dat er vrij donker uitziet en waar er overal tapi-plein ligt en met verschillende verdiepingen en waar zelfs in de lift tapi-plein ligt. Maar wel heel groot.
Er is niemand als klant in de winkel maar wel weer veel personeel. Ik tel 9 mensen. En ik heb echt geen flauw idee wat die allemaal aan het doen zijn. Ook hier staat de televisie aan.
Wij worden geleid naar de kelder waar zich de matrassen en de boxsprings bevinden. Enkel dat, de bedden, tafels en kasten staan ergens anders.
De kinderen beginnen zich onmiddellijk uit te leven op allemaal die matrassen. Want het zijn er heel veel. Ook staan er nog kinderbedjes. En die amuseren zich en er wordt veel gelachen en geroepen met tante Madeleine.
Ondertussen sta ik naar die boxspringen en die matrassen te kijken en ik heb echt geen idee wat ik moet kopen. Ik ga er overal eens opliggen omdat ik eigenlijk moet van Karen en haar kozijn. Ik heb al beslist voor mijn eigen maar toch moet ik nog eens op allemaal die matrassen gaan liggen. Vanaf dan wordt er wat afgelachen. Uiteindelijk beslis ik de hardste die er is en van die boxspringen moeten ze zelf maar kiezen. Een boxspring is in plaats van een lattenbodem. Maar dat ziet eruit als een matras en die moet je ook een beschermhoes overtrekken. Voor mij zijn dat dus twee matrassen op elkaar.
Dan moet ik een bed gaan kiezen en daarvoor moeten we naar de tweede verdieping. Ik en die verkoper gaan met de lift (met tapis-plein en met nog een hendel om de lift te bedienen en met tralies voor de deur zodat we alles kunnen zien.) Een hele leutige ervaring. De rest van de lachende bende gaat met de trap.
Daar boven gekomen zien we de uitgestalde slaapkamers staan. Hele mooie en natuurlijk hele grote. Volledig gedecoreerd. Ik kan eigenlijk heel rap kiezen want ons huis is ingericht met van dat bleek hout (vraag mij niet welk hout, want dat weet ik echt niet). dus de meubelen moeten van dat hout zijn. Een geluk dat Karen wist met wat voor hout ons huis is ingericht.
Dus ik kies een bed, twee nachttafelkes, een ladenkast en een kast met een spiegel.
Ondertussen breken de kindjes bijna de verdieping af en wordt het echt tijd dat we naar huis gaan. Aan de balie toegekomen beloven ze ons dat het binnen de twee weken wordt geleverd. Ik ben benieuwd.
En dan gaan we vlug naar huis. We moeten om 18.00 uur in Flora zijn. We zijn uitgenodigd in de YMCA, die geven hun jaarlijkse diner en nog een speecheke van de voorzitter en van de rentmeester en onder hele luide maar wel mooie muziek van de studentenfanfare van de universiteit van Purdue genieten wij van vrij lekker eten. Er wordt vooral veel aandacht geschonken aan de sponsors. Die hebben dat dan ook wel heel knap gedaan. De YMCA bestaat in Flora nog maar vijf jaar. En dat is een heel groot sportcomplex dat volledig betaald is door de lokale middenstand. Die hebben zo maar eventjes 1.2 miljoen dollar bijeen gehaald bij de plaatselijke bevolking. Dat vind ik nu geweldig. Die staan hier mat hart en ziel achter hun eigen bevolking.
Ondertussen is tante Madeleine bij de kindjes gebleven en die heeft die weer in bed gestoken. We gaan daar na nog eentje drinken bij iemand thuis. (want in het openbaar wordt er niet gedronken).
kelder en berging in orde maken
maandag 24 maart
Het is hier vakantie (springbreak). Voor een week. Niet dat dat veel uitmaakt want ze gaan toch niet veel. Maar dat wil wel zeggen dat ik niet verder kan zoeken achter scholen of een daycare. Want ik blijf zoeken.
Vandaag gaan we met zijn allen alles inrichten. We, dat wil zeggen, ik geef de instrukties waar en wat moet komen, Koen doet al het grove werk gelijk zagen en boren en vloeken en met de planken sleuren, tante Madeleine die is er altijd waar er juist hulp nodig is zoals een plank vast houden, boorkes aangeven, gereedschap zoeken en nog van alles en de kindjes die helpen ook heel hard mee. Vinden ze zelf toch. Ik vind het zelf een hele geslaagde taakverdeling.
In de garage brengen we nog wat kapstokken aan en nog een plank voor gerief op te leggen. Hier zijn wel heel veel plaatsen, maar niets van kasten of schappen. Ook in de bergings, op onze kamers, in de kasten, overal en alles wordt voorzien van planken, rekken en steunen.
In de kelder komt er een ware metamorfose, maar het mag gezien worden. Het ziet er schoon uit.
Ik begin overal de rekken al vol te zetten, want nu stond er nog veel op de grond en in dozen en op elkaar. Alles komt heel vlug vol.
En tegen 's avonds doen we nog eens de volledige ronde en we zijn trots op ons werk. We kunnen goed gaan slapen.
Het is hier vakantie (springbreak). Voor een week. Niet dat dat veel uitmaakt want ze gaan toch niet veel. Maar dat wil wel zeggen dat ik niet verder kan zoeken achter scholen of een daycare. Want ik blijf zoeken.
Vandaag gaan we met zijn allen alles inrichten. We, dat wil zeggen, ik geef de instrukties waar en wat moet komen, Koen doet al het grove werk gelijk zagen en boren en vloeken en met de planken sleuren, tante Madeleine die is er altijd waar er juist hulp nodig is zoals een plank vast houden, boorkes aangeven, gereedschap zoeken en nog van alles en de kindjes die helpen ook heel hard mee. Vinden ze zelf toch. Ik vind het zelf een hele geslaagde taakverdeling.
In de garage brengen we nog wat kapstokken aan en nog een plank voor gerief op te leggen. Hier zijn wel heel veel plaatsen, maar niets van kasten of schappen. Ook in de bergings, op onze kamers, in de kasten, overal en alles wordt voorzien van planken, rekken en steunen.
In de kelder komt er een ware metamorfose, maar het mag gezien worden. Het ziet er schoon uit.
Ik begin overal de rekken al vol te zetten, want nu stond er nog veel op de grond en in dozen en op elkaar. Alles komt heel vlug vol.
En tegen 's avonds doen we nog eens de volledige ronde en we zijn trots op ons werk. We kunnen goed gaan slapen.
zondag 6 april 2008
Pasen
Zondag 23 maart
De vroegste Pasen, en dat is meer dan 100 jaar geleden. Het is koud dus het is moeilijk om te beslissen wat ik aan moe doen. De kindjes kleed ik op hun Paasbest en ook tante Madeleine trekt haar mooiste kostuumke aan. Vooraleer we naar de mis gaan om 9.00. Overlopen we snel nog de familie en bellen we met skype zodat tante Madeleine haar kinderen en zussen en broers een zalig Pasen kan wensen. Nonkel Roger en nonkel Andre vragen toch nog eens voor het zekerste of ze nog echt in Amerika zit omdat ze zo duidelijk te horen is. Koen belt zijn kant en de kindjes komen ook allemaal eens aan de computer. Mijn kant kan ik niet bereiken, die zullen allemaal nog in de mis zitten.
Om 9.00 uur komen we in een stampvolle kerk. En het is een grote kerk. Voor de kindjes had ik wat stukjes appel bij en veel boekjes. Want snoep krijgen ze hier langs alle kanten. En echte kinderkoekjes die heb ik hier nog niet gevonden. Wel koekjes met heel veel gekleurd suiker erop en donuts met felle kleurstof dat heel hard plakt. Dus probeer ik ze zo veel mogelijk fruit te geven en dat lukt aardig.
Ook met de boekjes amuseren ze zich goed. Wij genieten van de mis en kijken toch nog altijd heel veel naar de mensen en al de rest. Nu met Pasen zie ik ook dat wij in Europa veel moderner zijn wat kleren betreft. En ik zelf ben echt niet zo modern. En dat valt mij op dus het moet erg izjn he. Twee uur later verlaten we de mis na nog een klapke gedaan te hebben met een paar mensen.
De paasklokken zijn geweest. We moeten vlug naar huis. We vliegen na de mis vlug in huis om onze mandjes te halen en onze kodak en dan kunnen we gaan zoeken. De zon is er efkens doorgekomen en de kindjes zijn door het dolle heen. Ze vliegen overal rond het huis want de klokken hebben ze echt overal gelegd. Er zijn kleine, grote, met een papierke en zonder een papierke en bovenal het zijn chocolade eieren. Tim moet in een boom klimmen om een ei te pakken, Stef valt in de struiken en Dieter wacht tot ze iemand voor hem aanwijst. Maar eten doen ze er allemaal van. En Koen moet de kapotte opeten. Ook tante Madeleine vliegt overal rond om ze te zoeken en om op haar knieen onder de struiken te kruipen.
Ik ga ondertussen vlug nog eens naar mij thuis proberen te bellen en dan krijg ik een heel moeilijk moment als ik ze allemaal te voorschijn zien komen op het computerscherm. Ik die nooit een familiefeest gemist heeft.
Nadat we onze familie nog allemaal een zalige Pasen gewenst hebben gaan we naar het Easter dinner in de "Nights of Columbus". Dat is een soort parochiehuis waar er feesten worden gegeven. Dat wordt uitgebaat door een katholieke mannenvereniging die vooral hun opbrengsten halen door bingoavonden te organiseren. En die vereniging organiseren nu volledig gratis een Paasdiner voor iedereen uit de gemeenschap. Het zijn bonen, koteletten en een soort aardappelen en die zelfgemaakte desserts. Alleen de kinderen eten ervan want wij hopen nog eten te krijgen bij Karin.
We maken er kennis met nog een paar jonge koppels van Logansport. En een van die koppels is een advokaat en zij is een pedagoog. Zij willen ons zeker introduceren in de gemeenschap. En zij willen ons overal de weg wijzen. Klinkt heel interessant. Na nog een paar interessante babbels gaan we op weg naar Karin.
Dan is het ondertussen 3.00 en kunnen we aanschuiven aan een heel klein buffetje, zowel warm als koud. Het smaakt ons heel goed vooral omdat we echt hele grote honger hebben. Die soep die wij meegebracht hebben weten ze duidelijk niet goed hoe ze die moeten opeten ze eten die wat tussendoor. Heel raar. Maar ze zeggen toch dat die lekker is. (Wij hebben er niet van gegeten want Dieter had die pot omgekapt zodat er nog maar een klein beetje over was, spijtig van die lekkere soep). En als grote verrassing zijn daar ook de paasklokken geweest. Verbazing alom dat het plastieken eieren zijn met daar in snoepjes een heel klein beetje chocolade en nog wat centjes. Maar wel heel heel heel veel. Ze liggen echt overal in alle kleuren gewoon op de gazon. Maar wel heel leutig. We genieter er allemaal van. En er wordt veel gebabbeld en gelachen. Dan volgt het dessert, ijscreme en teramissu. Ze vinden het heel lekker. Maar de smaak is toch anders. Zal wel met die mascarpone te maken hebben denk ik.
We gaan met een volle maag naar huis en de kindjes met een hele boel plastieken eieren. En thuis aangekomen wacht er ons nog een verrassing. Katie Strasser en haar dochter, de naaste gebuur is ons aan het opwachten met plastieken paaseieren en een geurkaars. En zo wordt het weer heel laat en kruipen we moe en voldaan in ons bed na toch een geslaagde dag.
De vroegste Pasen, en dat is meer dan 100 jaar geleden. Het is koud dus het is moeilijk om te beslissen wat ik aan moe doen. De kindjes kleed ik op hun Paasbest en ook tante Madeleine trekt haar mooiste kostuumke aan. Vooraleer we naar de mis gaan om 9.00. Overlopen we snel nog de familie en bellen we met skype zodat tante Madeleine haar kinderen en zussen en broers een zalig Pasen kan wensen. Nonkel Roger en nonkel Andre vragen toch nog eens voor het zekerste of ze nog echt in Amerika zit omdat ze zo duidelijk te horen is. Koen belt zijn kant en de kindjes komen ook allemaal eens aan de computer. Mijn kant kan ik niet bereiken, die zullen allemaal nog in de mis zitten.
Om 9.00 uur komen we in een stampvolle kerk. En het is een grote kerk. Voor de kindjes had ik wat stukjes appel bij en veel boekjes. Want snoep krijgen ze hier langs alle kanten. En echte kinderkoekjes die heb ik hier nog niet gevonden. Wel koekjes met heel veel gekleurd suiker erop en donuts met felle kleurstof dat heel hard plakt. Dus probeer ik ze zo veel mogelijk fruit te geven en dat lukt aardig.
Ook met de boekjes amuseren ze zich goed. Wij genieten van de mis en kijken toch nog altijd heel veel naar de mensen en al de rest. Nu met Pasen zie ik ook dat wij in Europa veel moderner zijn wat kleren betreft. En ik zelf ben echt niet zo modern. En dat valt mij op dus het moet erg izjn he. Twee uur later verlaten we de mis na nog een klapke gedaan te hebben met een paar mensen.
De paasklokken zijn geweest. We moeten vlug naar huis. We vliegen na de mis vlug in huis om onze mandjes te halen en onze kodak en dan kunnen we gaan zoeken. De zon is er efkens doorgekomen en de kindjes zijn door het dolle heen. Ze vliegen overal rond het huis want de klokken hebben ze echt overal gelegd. Er zijn kleine, grote, met een papierke en zonder een papierke en bovenal het zijn chocolade eieren. Tim moet in een boom klimmen om een ei te pakken, Stef valt in de struiken en Dieter wacht tot ze iemand voor hem aanwijst. Maar eten doen ze er allemaal van. En Koen moet de kapotte opeten. Ook tante Madeleine vliegt overal rond om ze te zoeken en om op haar knieen onder de struiken te kruipen.
Ik ga ondertussen vlug nog eens naar mij thuis proberen te bellen en dan krijg ik een heel moeilijk moment als ik ze allemaal te voorschijn zien komen op het computerscherm. Ik die nooit een familiefeest gemist heeft.
Nadat we onze familie nog allemaal een zalige Pasen gewenst hebben gaan we naar het Easter dinner in de "Nights of Columbus". Dat is een soort parochiehuis waar er feesten worden gegeven. Dat wordt uitgebaat door een katholieke mannenvereniging die vooral hun opbrengsten halen door bingoavonden te organiseren. En die vereniging organiseren nu volledig gratis een Paasdiner voor iedereen uit de gemeenschap. Het zijn bonen, koteletten en een soort aardappelen en die zelfgemaakte desserts. Alleen de kinderen eten ervan want wij hopen nog eten te krijgen bij Karin.
We maken er kennis met nog een paar jonge koppels van Logansport. En een van die koppels is een advokaat en zij is een pedagoog. Zij willen ons zeker introduceren in de gemeenschap. En zij willen ons overal de weg wijzen. Klinkt heel interessant. Na nog een paar interessante babbels gaan we op weg naar Karin.
Dan is het ondertussen 3.00 en kunnen we aanschuiven aan een heel klein buffetje, zowel warm als koud. Het smaakt ons heel goed vooral omdat we echt hele grote honger hebben. Die soep die wij meegebracht hebben weten ze duidelijk niet goed hoe ze die moeten opeten ze eten die wat tussendoor. Heel raar. Maar ze zeggen toch dat die lekker is. (Wij hebben er niet van gegeten want Dieter had die pot omgekapt zodat er nog maar een klein beetje over was, spijtig van die lekkere soep). En als grote verrassing zijn daar ook de paasklokken geweest. Verbazing alom dat het plastieken eieren zijn met daar in snoepjes een heel klein beetje chocolade en nog wat centjes. Maar wel heel heel heel veel. Ze liggen echt overal in alle kleuren gewoon op de gazon. Maar wel heel leutig. We genieter er allemaal van. En er wordt veel gebabbeld en gelachen. Dan volgt het dessert, ijscreme en teramissu. Ze vinden het heel lekker. Maar de smaak is toch anders. Zal wel met die mascarpone te maken hebben denk ik.
We gaan met een volle maag naar huis en de kindjes met een hele boel plastieken eieren. En thuis aangekomen wacht er ons nog een verrassing. Katie Strasser en haar dochter, de naaste gebuur is ons aan het opwachten met plastieken paaseieren en een geurkaars. En zo wordt het weer heel laat en kruipen we moe en voldaan in ons bed na toch een geslaagde dag.
Paaszaterdag
Zaterdag 22 maart
Heel vroeg belt Karen ons op om ons uit te nodigen voor Pasen en dat voorstel slaan we zeker niet af. We worden verwacht om 14.00 en wij zorgen voor de preisoep en de tiramissu. Dat kent ze niet. Ze weet alleen dat dat een heel fancy gerecht is. Boudoirs had ik nog van thuis meegebracht maar mascarpone is wel een probleem. En amaretto is ook niet zo simpel dat moet ik gaan halen in speciale likeurwinkels waar het absoluut verboden is om onder de 18 jaar binnen te komen. Een heel groot plakkaat houdt iedereen die er niet gewenst is inderdaad buiten.
Voor die mascarpone stelt ze voor om naar Meyers te rijden of naar Sam. Dat is wel in Kokomo. Een dik half uur rijden. Sam is een hele grote winkelketen zoals de makro vooral bedoelt voor de zelfstandigen en een lidkaart kost 35 dollar. Karin had er een dus dat is in orde. Ik en tante Madeleine weten echt niet waar eerst te kijken zo groot en hoog en breed dat kun je je echt niet voorstellen. Maar daar hebben ze geen mascarpone. Dan maar naar Meyers en wonder boven wonder daar hebben ze mascarpone. En nog heel veel meer. Maar we hebben spijtig genoeg niet veel tijd om verder te kijken. er is zelfs een hele gang met allemaal verschillende landen. Van Belgie staat er bv. jules destrooper maar dan echt heel duur. en dan nog wel bij Nederland of Frankrijk. Van Belgie hebben ze nog niet gehoord.
Op de terugweg steken we nog vlug een cake binnen in Nights of Columbus die met Pasen voor een Easterdinner zorgen. Ze hadden vrijwilligers gevraagd om de desserts te maken. En tante Madeleine had die vlug efkens tussendoor gemaakt. Ongelooflijk. Ik ga ze nu al missen dat weet ik wel zeker.
We komen thuis, eten vlug en steken de kindjes efkens in bed.
Om 16.00 komt er bezoek. Karel Rutten, Annelies en de drie kinderen. Die wonen hier nu voor 9 maanden voor zijn werk in Michigan en nu waren ze een rondritje aan het doen. En komen ze ons dus bezoeken. Het wordt echt een hele gezellige avond en ze genieten van het zelfgebakken brood dat af en toe nog wat durft brokkelen. Karel en Koen rijden wat rond in de streek, de kindjes spelen buiten en wij vrouwen babbelen over Amerika, de kinderen, Belgie, Greet de Keyser(die kennen ze goed). en over nog heel veel dingen wat vrouwen bezig houdt.
Ze geven ook nog hele leutig kadootjes af voor de kinderen en kaaskoekjes die hier heel typisch zijn. Wij geven hen in de plaats gerookte worstjes die je hier ook niet kunt krijgen. Want chocolade zullen ze zelf wel aan geraken.
En na nog verschillende foto's te trekken gaan we weer veel te laat slapen.
Heel vroeg belt Karen ons op om ons uit te nodigen voor Pasen en dat voorstel slaan we zeker niet af. We worden verwacht om 14.00 en wij zorgen voor de preisoep en de tiramissu. Dat kent ze niet. Ze weet alleen dat dat een heel fancy gerecht is. Boudoirs had ik nog van thuis meegebracht maar mascarpone is wel een probleem. En amaretto is ook niet zo simpel dat moet ik gaan halen in speciale likeurwinkels waar het absoluut verboden is om onder de 18 jaar binnen te komen. Een heel groot plakkaat houdt iedereen die er niet gewenst is inderdaad buiten.
Voor die mascarpone stelt ze voor om naar Meyers te rijden of naar Sam. Dat is wel in Kokomo. Een dik half uur rijden. Sam is een hele grote winkelketen zoals de makro vooral bedoelt voor de zelfstandigen en een lidkaart kost 35 dollar. Karin had er een dus dat is in orde. Ik en tante Madeleine weten echt niet waar eerst te kijken zo groot en hoog en breed dat kun je je echt niet voorstellen. Maar daar hebben ze geen mascarpone. Dan maar naar Meyers en wonder boven wonder daar hebben ze mascarpone. En nog heel veel meer. Maar we hebben spijtig genoeg niet veel tijd om verder te kijken. er is zelfs een hele gang met allemaal verschillende landen. Van Belgie staat er bv. jules destrooper maar dan echt heel duur. en dan nog wel bij Nederland of Frankrijk. Van Belgie hebben ze nog niet gehoord.
Op de terugweg steken we nog vlug een cake binnen in Nights of Columbus die met Pasen voor een Easterdinner zorgen. Ze hadden vrijwilligers gevraagd om de desserts te maken. En tante Madeleine had die vlug efkens tussendoor gemaakt. Ongelooflijk. Ik ga ze nu al missen dat weet ik wel zeker.
We komen thuis, eten vlug en steken de kindjes efkens in bed.
Om 16.00 komt er bezoek. Karel Rutten, Annelies en de drie kinderen. Die wonen hier nu voor 9 maanden voor zijn werk in Michigan en nu waren ze een rondritje aan het doen. En komen ze ons dus bezoeken. Het wordt echt een hele gezellige avond en ze genieten van het zelfgebakken brood dat af en toe nog wat durft brokkelen. Karel en Koen rijden wat rond in de streek, de kindjes spelen buiten en wij vrouwen babbelen over Amerika, de kinderen, Belgie, Greet de Keyser(die kennen ze goed). en over nog heel veel dingen wat vrouwen bezig houdt.
Ze geven ook nog hele leutig kadootjes af voor de kinderen en kaaskoekjes die hier heel typisch zijn. Wij geven hen in de plaats gerookte worstjes die je hier ook niet kunt krijgen. Want chocolade zullen ze zelf wel aan geraken.
En na nog verschillende foto's te trekken gaan we weer veel te laat slapen.
5000 koeien en goede vrijdag
Vrijdag 21 maart
De lente begint. Zou normaal toch moeten maar daar is niet veel van te zien als we buiten kijken. Het is echt vuil miezerig weer. Deze week is het trouwens al een heel week slecht weer. Maar we hebben hier al alle verschillende weersomstandigheden gehad in die paar weken. Van ijzig koud tot heel warm en van droge koude tot heel nat weer. Sneeuw en regen en hagel.
Vandaag laten we het niet aan ons hart komen want Koen en tante Madeleine gaan samen met een akkerbouwer van de streek en een varkenshouder naar een melkveebedrijf gaan kijken dat is aan het opstarten met een nieuw bedrijf. En als dat volledig operationeel is gaan die 5000 koeien melken in de grootste melkstand (carroussel 100 stand) van de wereld.
Ik en Koen komen 5.30 in de keuken en ongelooflijk maar waar tante Madeleine is haar oefeningen al aan het doen. Ik heb geen flauw idee wanneer die slaapt. Maar ze begroet ons heel opgewekt goeie morgen.
Ze eten vlug een beetje kleden hun zelf heel warm aan en wachten op de taxi.
Om 6.30 komt de auto van de akkerbouwer op onze hof gereden. De man komt vlug nog efkens binnen en vraagt toch heel bezorgt aan ons of tante Madeleine dat wel zal aankunnen die lange rit en dat buiten gaan lopen in dat slecht weer. Maar tante Madeleine gaat met alle geweld mee en gelijk heeft ze. Tante Madeleine maakt haarzelf ook verstaanbaar maar dan in het frans. Heel lachwekkend want ze wil altijd maar antwoorden en dan komen er dus franse woorden boven waar die Amerikanen natuurlijk ook niets van verstaan.
Zij hebben een ritje voor de boeg van een drie uurkes rijden richting Ohio. Dat bedrijf is nu een maand geleden opgestart en melken nu al 1500 koeien. Dus nog niet aan de helft. Die mensen zijn nederlanders en hadden in Nederland een kippenbedrijf. Dat zijn pas ondernemers en avonturiers.
Ik en de kindjes gaan nog eens naar de winkel want nu begin ik de winkels nog maar te kennen. Maar het blijft nog altijd zoeken. En als ik thuiskom ben ik nog altijd vanalles vergeten want in die winkels lopen is niet gemakkelijk en zeker niet met drie kleine kindjes. Als de kindjes al eens wat rond lopen naar een volgende gang of zo komt er ook onmiddellijk iemand van de winkel kijken of alles in orde is. En dat moet ik wel zeggen in de winkel helpen ze heel goed met alles. Zelfs aan de kassa wordt alles uitgeladen uit de kar en in zakjes gestoken. Recyclage kennen ze hier nog langs geen kanten. Hier wordt heel wat afval geproduceerd. Dat is eigenlijk wel een cultuurschok. Kioto zullen ze zeker niet halen.
En 'savonds als de kindjes juist in bed liggen komen er twee babbelende mensen binnegestapt. Ze zijn echt onder de indruk van wat ze allemaal gezien hebben. Over de melkstal kunnen ze niet zwijgen en over de mestdroger en over hoe proper alles is. En over alles in het algemeen. Het moet indrukwekkend zijn. Ooit bezoek ik dat ook nog wel eens.
Maar ik ben blij dat ze zo vroeg thuis zijn dan kan ik met tante Madeleine nog vlug achter souvenirs voor haar kleinkinderen.
Eerst gaan we naar een typisch souvenirswinkeltje waar je niet veel kunt vinden. petten en T-shirts. Voor de rest heeft Amerika nog niet veel. En dan gaan we maar naar de Rural King. De winkels zijn hier toch open tot 22.00 uur en sommige zelfs tot 24.00 uur. Daar is er een hele grote stand van john deere die echt vanalles verkopen. Heel schoon gerief. Rik hier zult ge u gerief wel vinden. We vinden hele mooie t-shirts voor Celine, Delfine, Bea en Stijn. En nog een pet en een sweater.
Onderweg wordt er nog veel gebabbeld over dat zo grote bedrijf.
De lente begint. Zou normaal toch moeten maar daar is niet veel van te zien als we buiten kijken. Het is echt vuil miezerig weer. Deze week is het trouwens al een heel week slecht weer. Maar we hebben hier al alle verschillende weersomstandigheden gehad in die paar weken. Van ijzig koud tot heel warm en van droge koude tot heel nat weer. Sneeuw en regen en hagel.
Vandaag laten we het niet aan ons hart komen want Koen en tante Madeleine gaan samen met een akkerbouwer van de streek en een varkenshouder naar een melkveebedrijf gaan kijken dat is aan het opstarten met een nieuw bedrijf. En als dat volledig operationeel is gaan die 5000 koeien melken in de grootste melkstand (carroussel 100 stand) van de wereld.
Ik en Koen komen 5.30 in de keuken en ongelooflijk maar waar tante Madeleine is haar oefeningen al aan het doen. Ik heb geen flauw idee wanneer die slaapt. Maar ze begroet ons heel opgewekt goeie morgen.
Ze eten vlug een beetje kleden hun zelf heel warm aan en wachten op de taxi.
Om 6.30 komt de auto van de akkerbouwer op onze hof gereden. De man komt vlug nog efkens binnen en vraagt toch heel bezorgt aan ons of tante Madeleine dat wel zal aankunnen die lange rit en dat buiten gaan lopen in dat slecht weer. Maar tante Madeleine gaat met alle geweld mee en gelijk heeft ze. Tante Madeleine maakt haarzelf ook verstaanbaar maar dan in het frans. Heel lachwekkend want ze wil altijd maar antwoorden en dan komen er dus franse woorden boven waar die Amerikanen natuurlijk ook niets van verstaan.
Zij hebben een ritje voor de boeg van een drie uurkes rijden richting Ohio. Dat bedrijf is nu een maand geleden opgestart en melken nu al 1500 koeien. Dus nog niet aan de helft. Die mensen zijn nederlanders en hadden in Nederland een kippenbedrijf. Dat zijn pas ondernemers en avonturiers.
Ik en de kindjes gaan nog eens naar de winkel want nu begin ik de winkels nog maar te kennen. Maar het blijft nog altijd zoeken. En als ik thuiskom ben ik nog altijd vanalles vergeten want in die winkels lopen is niet gemakkelijk en zeker niet met drie kleine kindjes. Als de kindjes al eens wat rond lopen naar een volgende gang of zo komt er ook onmiddellijk iemand van de winkel kijken of alles in orde is. En dat moet ik wel zeggen in de winkel helpen ze heel goed met alles. Zelfs aan de kassa wordt alles uitgeladen uit de kar en in zakjes gestoken. Recyclage kennen ze hier nog langs geen kanten. Hier wordt heel wat afval geproduceerd. Dat is eigenlijk wel een cultuurschok. Kioto zullen ze zeker niet halen.
En 'savonds als de kindjes juist in bed liggen komen er twee babbelende mensen binnegestapt. Ze zijn echt onder de indruk van wat ze allemaal gezien hebben. Over de melkstal kunnen ze niet zwijgen en over de mestdroger en over hoe proper alles is. En over alles in het algemeen. Het moet indrukwekkend zijn. Ooit bezoek ik dat ook nog wel eens.
Maar ik ben blij dat ze zo vroeg thuis zijn dan kan ik met tante Madeleine nog vlug achter souvenirs voor haar kleinkinderen.
Eerst gaan we naar een typisch souvenirswinkeltje waar je niet veel kunt vinden. petten en T-shirts. Voor de rest heeft Amerika nog niet veel. En dan gaan we maar naar de Rural King. De winkels zijn hier toch open tot 22.00 uur en sommige zelfs tot 24.00 uur. Daar is er een hele grote stand van john deere die echt vanalles verkopen. Heel schoon gerief. Rik hier zult ge u gerief wel vinden. We vinden hele mooie t-shirts voor Celine, Delfine, Bea en Stijn. En nog een pet en een sweater.
Onderweg wordt er nog veel gebabbeld over dat zo grote bedrijf.
zaterdag 5 april 2008
donderdag 20 maart
Vandaag moet Tim weer naar school en nu is er geen enkel probleem. Hij gaat heel graag.
En Stef en Dieter amuseren zich heel goed met tante Madeleine. Ze spelen buiten waar ze paardje rijden en een hondje nadoen. Ik zie ze geregeld alle drie over de grond kruipen met een koord rond hun buik. (tante Madeleine is 75 jaar). Ze lachen en maken heel veel plezier.
En in de namiddag gaan Koen en tante Madeleine en Tim inkopen doen om in de kelder de bureau volledig te installeren en ook nog om schappen te maken in de garage en in de verschillende bergings die we overal hebben.
Ik dweil en voor de rest ben ik aan het chatten en met de computer mij een beetje aan het amuseren.
Ze komen om 8.00 thuis en tante Madeleine vertelt altijd maar in wat voor een grote winkel ze geweest zijn en dat er zoveel keuze is en alles is zo groot. Ze heeft haar ogen moeten uitkijken. Koen is ook kontent want die heeft een boormachine, een slijpschijf, een zaag, planken, steunen, boorkes en nog heel veel waar ik de naam allemaal niet van ken. Koen gaat aan de inrichting van zijn kelder beginnen en ik en tante Madeleine gaan een cake bakken en nog wat meer gevarieerder brood leren bakken. Want het is heel lekker maar het brokkelt een beetje.
En dan kruipen we heel laat in ons bed. Tante Madeleine heeft duidelijk geen last van een jetlag.
Vandaag moet Tim weer naar school en nu is er geen enkel probleem. Hij gaat heel graag.
En Stef en Dieter amuseren zich heel goed met tante Madeleine. Ze spelen buiten waar ze paardje rijden en een hondje nadoen. Ik zie ze geregeld alle drie over de grond kruipen met een koord rond hun buik. (tante Madeleine is 75 jaar). Ze lachen en maken heel veel plezier.
En in de namiddag gaan Koen en tante Madeleine en Tim inkopen doen om in de kelder de bureau volledig te installeren en ook nog om schappen te maken in de garage en in de verschillende bergings die we overal hebben.
Ik dweil en voor de rest ben ik aan het chatten en met de computer mij een beetje aan het amuseren.
Ze komen om 8.00 thuis en tante Madeleine vertelt altijd maar in wat voor een grote winkel ze geweest zijn en dat er zoveel keuze is en alles is zo groot. Ze heeft haar ogen moeten uitkijken. Koen is ook kontent want die heeft een boormachine, een slijpschijf, een zaag, planken, steunen, boorkes en nog heel veel waar ik de naam allemaal niet van ken. Koen gaat aan de inrichting van zijn kelder beginnen en ik en tante Madeleine gaan een cake bakken en nog wat meer gevarieerder brood leren bakken. Want het is heel lekker maar het brokkelt een beetje.
En dan kruipen we heel laat in ons bed. Tante Madeleine heeft duidelijk geen last van een jetlag.
kadootjes
woensdag 19 maart
Tante Madeleine en Koen hadden heel zware valiezen bij. En die worden vandaag allemaal uitgeladen en weggelegd.
Voor Tim, Stef en Dieter is er voor elk een kadootje bij waar ze heel gelukkig mee zijn. Het is voor elk een doeboek aangepast aan hun leeftijd. En krijgen ze ook nog een pennenzakje waar ik direkt potloden insteek. Bedankt De Clercqskes. Voor mij is er een kadootje met libellekes en voor Koen een pakje met droge worstjes. Wij zijn er allemaal heel blij mee. En voor de kindjes zit er ook nog een kadootje in van tante Christel. Een boekje waar ze direkt om beginnen te vechten.
Bedankt.
En de rest van die valiezen is opgevuld met koekjes en chocolade van Belgie.Ik geef ze direkt een speciaal plaatjse dat de kindjes dat niet zien. Dat is mijn schatkamer.
Ook nog de laatste dingskes die we thuis nog vergeten waren.
Bedankt aan allen die de valiezen ingeladen hebben.
Tante Madeleine heeft direkt haar handen vol om zich bezig te houden met de kindjes en hun boekjes.
Koen is deze namiddag na een vergadering geweest over werknemers in de landbouw. Hij komt vrij laat thuis. Zodat we onmiddellijk gaan slapen.
Tante Madeleine en Koen hadden heel zware valiezen bij. En die worden vandaag allemaal uitgeladen en weggelegd.
Voor Tim, Stef en Dieter is er voor elk een kadootje bij waar ze heel gelukkig mee zijn. Het is voor elk een doeboek aangepast aan hun leeftijd. En krijgen ze ook nog een pennenzakje waar ik direkt potloden insteek. Bedankt De Clercqskes. Voor mij is er een kadootje met libellekes en voor Koen een pakje met droge worstjes. Wij zijn er allemaal heel blij mee. En voor de kindjes zit er ook nog een kadootje in van tante Christel. Een boekje waar ze direkt om beginnen te vechten.
Bedankt.
En de rest van die valiezen is opgevuld met koekjes en chocolade van Belgie.Ik geef ze direkt een speciaal plaatjse dat de kindjes dat niet zien. Dat is mijn schatkamer.
Ook nog de laatste dingskes die we thuis nog vergeten waren.
Bedankt aan allen die de valiezen ingeladen hebben.
Tante Madeleine heeft direkt haar handen vol om zich bezig te houden met de kindjes en hun boekjes.
Koen is deze namiddag na een vergadering geweest over werknemers in de landbouw. Hij komt vrij laat thuis. Zodat we onmiddellijk gaan slapen.
Dinsdag 18 maart
Vandaag wordt ik heel vroeg wakker want het is een grote dag. Tante Madeleine is weeral volop haar oefeningskes aan het doen. Dus die zal nog wel veel vroeger wakker zijn dan ons.
Vandaag gaat Tim naar school. Hij moet er om 8.00 zijn en het is gedaan om 10.45. Dus we maken de kindjes goed op tijd wakker. Tim begint al een hele tijd te zeggen dat hij niet wil, dat hij terug bij juffrouw Sofie wil. Hoe meer hij dat allemaal zegt hoe meer mijn hartje ineen krimpt. En Stef vraagt waarom hij nu niet mag naar school. Hij praat terug over school in Deurle en over juffrouw Margarida. Dit doet allemaal geen goed aan mijn eigen gevoel.
Maar om 7.40 vertrek ik dan met Tim naar zijn nieuwe school. Vol goede moed. Daar aangekomen moet ik hem binnenbrengen in zijn klas en wacht Ms Galloway hem al op. Ik vraag nog of ik misschien bij hem mag blijven om te vertalen of zo. Maar dat mag maar enkele minuten.
Ik naar huis waar alles al aan de kant staat. En tegen 10.40 sta ik heel ongeduldig te wachten aan de schooluitgang. En dan gaat de deur open en daar komt Tim lachend buiten. En hij begint te vertellen wat hij allemaal gedaan heeft. (kleuren en knippen). Ik moet eerlijk zeggen dat hij in Deurle nooit zoveel verteld heeft. Maar daar was hij dan wel echt uitgeput. En dat was wel veel beter.
In de namiddag terwijl de kindjes slapen ga ik en Koen achter de PC zitten en bestuderen alles nog eens. Want het is zware corvee.
En tegen de avond ga ik met tante Madeleine naar de winkel.
Vandaag wordt ik heel vroeg wakker want het is een grote dag. Tante Madeleine is weeral volop haar oefeningskes aan het doen. Dus die zal nog wel veel vroeger wakker zijn dan ons.
Vandaag gaat Tim naar school. Hij moet er om 8.00 zijn en het is gedaan om 10.45. Dus we maken de kindjes goed op tijd wakker. Tim begint al een hele tijd te zeggen dat hij niet wil, dat hij terug bij juffrouw Sofie wil. Hoe meer hij dat allemaal zegt hoe meer mijn hartje ineen krimpt. En Stef vraagt waarom hij nu niet mag naar school. Hij praat terug over school in Deurle en over juffrouw Margarida. Dit doet allemaal geen goed aan mijn eigen gevoel.
Maar om 7.40 vertrek ik dan met Tim naar zijn nieuwe school. Vol goede moed. Daar aangekomen moet ik hem binnenbrengen in zijn klas en wacht Ms Galloway hem al op. Ik vraag nog of ik misschien bij hem mag blijven om te vertalen of zo. Maar dat mag maar enkele minuten.
Ik naar huis waar alles al aan de kant staat. En tegen 10.40 sta ik heel ongeduldig te wachten aan de schooluitgang. En dan gaat de deur open en daar komt Tim lachend buiten. En hij begint te vertellen wat hij allemaal gedaan heeft. (kleuren en knippen). Ik moet eerlijk zeggen dat hij in Deurle nooit zoveel verteld heeft. Maar daar was hij dan wel echt uitgeput. En dat was wel veel beter.
In de namiddag terwijl de kindjes slapen ga ik en Koen achter de PC zitten en bestuderen alles nog eens. Want het is zware corvee.
En tegen de avond ga ik met tante Madeleine naar de winkel.
diepvriezer opvullen
Maandag 17 maart
Wij worden om 5.30 wakker van een geluid in de keuken. Na heel efkens een bang gevoel weten we dat het tante Madeleine is die niet meer kan slapen. We staan dan ook maar op en tante Madeleine is al volop bezig aan haar oefeningen te maken. (geen lichaamsoefeningen maar wel denkoefeningen zoals kruiswoordraadsels, woordspelletjes, en nog veel mee).
We zetten onmiddellijk de computers aan zodat er een heel geanimeerd gesprek volgt met de rest van de familie over het verloop van de reis en hoe het allemaal gegaan is in het vliegtuig.
Na het eten en het aankleden van de kindjes gaan wij aan tante Madeleine den hof tonen.
De kindjes spelen een hele tijd met de wiskey en ook tante Madeleine haalt de raarste toeren uit met de kindjes. Ze genieten. Dat is duidelijk.
In de namiddag gaan we de diepvriezer opvullen met boontjes, rode kool, witte kool, wortelkes. Dat is het voordeel hier in Amerika, het land is zo groot dat er wel ergens goedkope groenten van komen. Is het niet van Alaska dan komt het wel van California of Florida. Alleen prei is hier heel moeilijk te vinden. We vinden het in de Match maar niet altijd en het is vrij duur. Dat had Ann mij ook al gezegd. Ze kennen de groente ook niet. Ik kwam aan de kassa met prei(Leek) en de kassierster vroeg voorwat dat dient.
De preiboeren van Sint Martens Latem kunnen hier hun toekomst uitbouwen.
De hele namiddag en avond vullen we met blancheren, wassen, koken en in zakjes doen.
En ook de kindjes helpen heel graag mee.
Wij worden om 5.30 wakker van een geluid in de keuken. Na heel efkens een bang gevoel weten we dat het tante Madeleine is die niet meer kan slapen. We staan dan ook maar op en tante Madeleine is al volop bezig aan haar oefeningen te maken. (geen lichaamsoefeningen maar wel denkoefeningen zoals kruiswoordraadsels, woordspelletjes, en nog veel mee).
We zetten onmiddellijk de computers aan zodat er een heel geanimeerd gesprek volgt met de rest van de familie over het verloop van de reis en hoe het allemaal gegaan is in het vliegtuig.
Na het eten en het aankleden van de kindjes gaan wij aan tante Madeleine den hof tonen.
De kindjes spelen een hele tijd met de wiskey en ook tante Madeleine haalt de raarste toeren uit met de kindjes. Ze genieten. Dat is duidelijk.
In de namiddag gaan we de diepvriezer opvullen met boontjes, rode kool, witte kool, wortelkes. Dat is het voordeel hier in Amerika, het land is zo groot dat er wel ergens goedkope groenten van komen. Is het niet van Alaska dan komt het wel van California of Florida. Alleen prei is hier heel moeilijk te vinden. We vinden het in de Match maar niet altijd en het is vrij duur. Dat had Ann mij ook al gezegd. Ze kennen de groente ook niet. Ik kwam aan de kassa met prei(Leek) en de kassierster vroeg voorwat dat dient.
De preiboeren van Sint Martens Latem kunnen hier hun toekomst uitbouwen.
De hele namiddag en avond vullen we met blancheren, wassen, koken en in zakjes doen.
En ook de kindjes helpen heel graag mee.
vrijdag 4 april 2008
naar Chicago
Zondag 17 maart
We zijn allemaal vroeg wakker. Want we zijn serieus zenuwachtig. We gaan naar Chicago om Koen, de whiskey (onze hond) en natuurlijk tante Madeleine.
Ik stamp de hele auto vol met boekjes, met speelgoed, met koekjes, met tutters en met water. En met lege flesjes water. Want die heb ik nodig als er een plasmomont moet zijn en ik sta ergens waar ik niet aan de kant kan. Danku juffrouw Margarida. Die wijsheid heb ik van u opgestoken.
En dan richting Chicago. De kinderen zitten een hele weg te roepen en te zingen van tante tein en whiskey. En dat liedje valt een hele weg in herhaling. Zonder al te veel problemen komen we goed op tijd aan in O'Hare Chicago.
Sommigen zullen zich wel afvragen waarom we niet naar een dichtere luchthaven gaan. Die zijn er, maar ook nog een 1.5 uur van ons. En Chicago is de enigste rechtstreeks van Brussel uit. Dus voor de reizigers is dat ideaal. Want overstappen hier in Amerika met kinderen of dat je de taal niet machtig bent is ook geen lachtertje.
Maar we hebben pech in de luchthaven. Het vliegtuig heeft een half uur vertraging. Wij zijn toegekomen om 12.00 en uiteindelijk landt het vliegtuig om 14.30. Ik begin het goed te leren hoe ik de kindjes inmiddels moet bezig houden. Met frieten en eten. en rond laten lopen in de toiletten en in de gangen. Dus wij volle moed naar de deur waar ze uitkomen. Na een uurke begin ik bang te worden dat we ons van deur gemist hebben. Er zijn al verschillende mensen vanuit Belgie toegekomen. En van Koen en tante Madeleine nog geen spoor.
De kinderen amuseren zich nu echt met die paalkes te verzetten. En het is wel grappig en niemand zegt er iets op dus laat ik ze maar doen.
En dan komen ze ineens van een andere kant. Door die hond moesten ze naar de andere kant en heeft het ook zo lang geduurd.
Een heel blij weerzien langs alle kanten en de kindjes waren over het dolle heen voor de whiskey en tant Tein. Een hele stinkende hond die zo zielig alleen in dat kotje moet zitten.
Dan gaan we naar de auto en die laden we goed vol met vier volle valiezen en 6 personen en nog wat handbagage.
Er wordt heel wat gebabbeld en na een eetpauze en enkele tijd later ligt iedereen te slapen behalve ik natuurlijk. En ik rijd heel gelukkig verder.
We kruipen allemaal onmiddellijk in bed.
We zijn allemaal vroeg wakker. Want we zijn serieus zenuwachtig. We gaan naar Chicago om Koen, de whiskey (onze hond) en natuurlijk tante Madeleine.
Ik stamp de hele auto vol met boekjes, met speelgoed, met koekjes, met tutters en met water. En met lege flesjes water. Want die heb ik nodig als er een plasmomont moet zijn en ik sta ergens waar ik niet aan de kant kan. Danku juffrouw Margarida. Die wijsheid heb ik van u opgestoken.
En dan richting Chicago. De kinderen zitten een hele weg te roepen en te zingen van tante tein en whiskey. En dat liedje valt een hele weg in herhaling. Zonder al te veel problemen komen we goed op tijd aan in O'Hare Chicago.
Sommigen zullen zich wel afvragen waarom we niet naar een dichtere luchthaven gaan. Die zijn er, maar ook nog een 1.5 uur van ons. En Chicago is de enigste rechtstreeks van Brussel uit. Dus voor de reizigers is dat ideaal. Want overstappen hier in Amerika met kinderen of dat je de taal niet machtig bent is ook geen lachtertje.
Maar we hebben pech in de luchthaven. Het vliegtuig heeft een half uur vertraging. Wij zijn toegekomen om 12.00 en uiteindelijk landt het vliegtuig om 14.30. Ik begin het goed te leren hoe ik de kindjes inmiddels moet bezig houden. Met frieten en eten. en rond laten lopen in de toiletten en in de gangen. Dus wij volle moed naar de deur waar ze uitkomen. Na een uurke begin ik bang te worden dat we ons van deur gemist hebben. Er zijn al verschillende mensen vanuit Belgie toegekomen. En van Koen en tante Madeleine nog geen spoor.
De kinderen amuseren zich nu echt met die paalkes te verzetten. En het is wel grappig en niemand zegt er iets op dus laat ik ze maar doen.
En dan komen ze ineens van een andere kant. Door die hond moesten ze naar de andere kant en heeft het ook zo lang geduurd.
Een heel blij weerzien langs alle kanten en de kindjes waren over het dolle heen voor de whiskey en tant Tein. Een hele stinkende hond die zo zielig alleen in dat kotje moet zitten.
Dan gaan we naar de auto en die laden we goed vol met vier volle valiezen en 6 personen en nog wat handbagage.
Er wordt heel wat gebabbeld en na een eetpauze en enkele tijd later ligt iedereen te slapen behalve ik natuurlijk. En ik rijd heel gelukkig verder.
We kruipen allemaal onmiddellijk in bed.
Zondag 13 maart
De kindjes worden wakker met een heerlijke pan met gebakken eieren. En eten er heel veel, zelfs Stef. En dat is echt een mirakel. Want om over Stef te beginnen. Die was proper tot wij vertrokken maar nu niet meer. Die moet ik terug altijd op letten dat die naar het toilet gaat en geregeld heeft die terug accidentjes. Maar ja dat zullen de omstandigheden wel zijn zeker.
Vandaag gaan we terug naar de katholieke kerk. En waarom niet naar de Bretren kerk zul je je wel afvragen. Omdat die dus de voorbije week inderdaad met een bananencake geweest zijn. En die hebben een tijdje gebleven. En gezellig blijven babbelen maar dan begonnen die al over een bijbelstudie en dan was het onmiddellijk beslist. Geen andere kerk.
Voor we vertrekken naar de kerk komt er nog iemand met koekjes. Het is een jager op ragoons(kleine wasberen). Die zitten hier dus ook veel, maar ook nog niet gezien, wel al dood gereden gezien van in de auto. En die komt net als de jagers in Belgie de eigenaars bedanken dat die op hun land mogen schieten.
Helemaal vanachter aan onze akker hebben wij dus ook een stukje bos en als eigenaar heb je geen jachtvergunning nodig. Wel als je ergens ander gaat jagen. En de eigenaar mag ook beslissen wie er op u land jaagt. Hier in Amerika mag je ook wapens hebben zoveel je wil. In ieder geval dat is voor ons nog helemaal niet aan de orde. Maar als er belgische jagers dit lezen, ze zijn altijd welkom.
Om op die racoons terug te komen dat wordt soms ook gewoon coons uitgesproken. En dat is hetzelfde als Koen. En coon wordt ook nog gebruikt als een scheldwoord voor negers. En dat moet een heel gemeen scheldwoord zijn. Dat heb ik toch al gehoord van de mensen van hier en nog van verschillende belgen die Amerika toch heel goed kennen.
Ik doe mijn best om Tim, Stef en Dieter op tijd klaar te hebben. En komen uiteindelijk toch 10 min. te laat in de mis. De mannen (de suissen van vroeger) bekijken mij kwaad maar ik trek er mij niets van aan en ik ga mij helemaal vanachter zetten. Wat hen ook niet aanstaat.
De kinderen houden zich redelijk rustig met hun boekjes en speelgoed wat ze meegebracht hebben. En op het einde krijgen ze nog van een vrouw die voor ons zit wat snoep.
Wij lummelen nog wat in de walmart en gaan dan in de mac donalds binnen om gezellig te eten en op die speeltuin wat te spelen. Er zit een piraat in hun kids meal. Dus voor de kinderen is het een echt geslaagde middag.
En dan de laatste nacht alleen.
De kindjes worden wakker met een heerlijke pan met gebakken eieren. En eten er heel veel, zelfs Stef. En dat is echt een mirakel. Want om over Stef te beginnen. Die was proper tot wij vertrokken maar nu niet meer. Die moet ik terug altijd op letten dat die naar het toilet gaat en geregeld heeft die terug accidentjes. Maar ja dat zullen de omstandigheden wel zijn zeker.
Vandaag gaan we terug naar de katholieke kerk. En waarom niet naar de Bretren kerk zul je je wel afvragen. Omdat die dus de voorbije week inderdaad met een bananencake geweest zijn. En die hebben een tijdje gebleven. En gezellig blijven babbelen maar dan begonnen die al over een bijbelstudie en dan was het onmiddellijk beslist. Geen andere kerk.
Voor we vertrekken naar de kerk komt er nog iemand met koekjes. Het is een jager op ragoons(kleine wasberen). Die zitten hier dus ook veel, maar ook nog niet gezien, wel al dood gereden gezien van in de auto. En die komt net als de jagers in Belgie de eigenaars bedanken dat die op hun land mogen schieten.
Helemaal vanachter aan onze akker hebben wij dus ook een stukje bos en als eigenaar heb je geen jachtvergunning nodig. Wel als je ergens ander gaat jagen. En de eigenaar mag ook beslissen wie er op u land jaagt. Hier in Amerika mag je ook wapens hebben zoveel je wil. In ieder geval dat is voor ons nog helemaal niet aan de orde. Maar als er belgische jagers dit lezen, ze zijn altijd welkom.
Om op die racoons terug te komen dat wordt soms ook gewoon coons uitgesproken. En dat is hetzelfde als Koen. En coon wordt ook nog gebruikt als een scheldwoord voor negers. En dat moet een heel gemeen scheldwoord zijn. Dat heb ik toch al gehoord van de mensen van hier en nog van verschillende belgen die Amerika toch heel goed kennen.
Ik doe mijn best om Tim, Stef en Dieter op tijd klaar te hebben. En komen uiteindelijk toch 10 min. te laat in de mis. De mannen (de suissen van vroeger) bekijken mij kwaad maar ik trek er mij niets van aan en ik ga mij helemaal vanachter zetten. Wat hen ook niet aanstaat.
De kinderen houden zich redelijk rustig met hun boekjes en speelgoed wat ze meegebracht hebben. En op het einde krijgen ze nog van een vrouw die voor ons zit wat snoep.
Wij lummelen nog wat in de walmart en gaan dan in de mac donalds binnen om gezellig te eten en op die speeltuin wat te spelen. Er zit een piraat in hun kids meal. Dus voor de kinderen is het een echt geslaagde middag.
En dan de laatste nacht alleen.
donderdag 3 april 2008
ijskoud
Zaterdag 12 maart
Zo warm dat het gisteren was, zo koud is het vandaag. En ook nog een hele gure wind. We gaan nog eens naar een paar winkels en dan ga ik met de kindjes naar een uitverkoop van landbouwmachines. Een dorpke hier juist tegen.Clymers. We lopen eens rond maar we kunnen nergens blijven staan zo koud is het. De kindjes kruipen nog eens op een pikdorser en dan heel vlug naar huis om een hele dag binnen te zitten en naar een paar dvd's te kijken. Lang leve studio 100.
Ook de voorbije week heb ik heel veel gechat naar het thuisfront. Via skype en msn en de videochat. Een geluk dat dat allemaal bestaat. Ook onze site is een produktie van Bart De Reu. Voor al jullie PC problemen www.bacom.be.
Zo warm dat het gisteren was, zo koud is het vandaag. En ook nog een hele gure wind. We gaan nog eens naar een paar winkels en dan ga ik met de kindjes naar een uitverkoop van landbouwmachines. Een dorpke hier juist tegen.Clymers. We lopen eens rond maar we kunnen nergens blijven staan zo koud is het. De kindjes kruipen nog eens op een pikdorser en dan heel vlug naar huis om een hele dag binnen te zitten en naar een paar dvd's te kijken. Lang leve studio 100.
Ook de voorbije week heb ik heel veel gechat naar het thuisfront. Via skype en msn en de videochat. Een geluk dat dat allemaal bestaat. Ook onze site is een produktie van Bart De Reu. Voor al jullie PC problemen www.bacom.be.
een hele week
Vrijdag 14 maart
Al vier dagen dat Koen weg is. Het zijn hele lange dagen en zeer korte nachten geweest. Ik geraak 's avonds gewoon niet in slaap. Ik hoor allerlei geluiden die ik nog niet ken.
Ik ben ondertussen nog eens naar een prive school gaan kijken. Maar ook weer volzet. Ook heb ik er nog eentje gebeld maar ook daar volzet.
Tot vorig jaar was hier in Camden nog een publieke kleuterschool die wij ook bezocht hebben.
Maar door de leegloop van het platteland is hier een grote reorganisatie gebeurd binnen de scholen. En daarom zitten nu ook de scholen vol.
Ik ga dan maar naar de katholieke school. Maar dat is alleen maar voor Tim en dan nog maar 2x in de week en telkens 3 uurkes. En hier betaal ik 150 dollar voor per maand. Ook moet ik aan de pastoor kunnen aantonen dat ik katholiek ben.
Ondertussen heb ik ook een ijskast gekocht en die hebben ze ook al komen installeren. Ik heb de kleinste genomen die er was maar dan is dat nog een hele grote. Ik ben bang dat ik die nooit vol krijg.
Ik heb hem ook gevraagd om een wasmachine, een droogkast, en een waterboiler. Dat zal voor een paar weken zijn.
De voorbije maandag ben ik ook naar een vergadering geweest van de varkenshouders (hogfarmers). Het was een maaltijd en dan een voorstelling van het jaarverslag. Ik heb met verschillende mensen in kontakt gekomen. Ik heb kunnen babbelen dus ik vond het goed. Als thuiswacht heb ik ons buurmeisje gevraagd Hannah, ze is 17 jaar en kent geen letter nederlands. Ik zit er wel een beetje mee in. Te meer die vergaderingen hier beginnen om 18.00. Dus ze was bij ons gekomen om 16.30 voor het zekerste. Ik ben thuisgekomen om 22.00. En het is allemaal perfekt gegaan. Een hele opluchting. Ze mag zeker nog trugkomen ook van de kindjes.
Vanmorgen was het hier koud maar een stralende hemel. Maar na de middag is de temperatuur opgeklommen tot 25 C. Ongelooflijk. Ik doe buiten mijn strijk en de was vouw ik buiten op. En ik ga de kindjes heel vroeg wakker maken.
We spelen en eten tot 19.00 buiten in een short en een t-shirt. Gewoon zalig. Dat is de eerste keer dat ik langer dan 3 uur aan een stuk met de kindjes speel. Maar maakt allemaal niets uit. We genieten.
We kruipen allemaal in bad. En nog drie nachten te gaan.
Al vier dagen dat Koen weg is. Het zijn hele lange dagen en zeer korte nachten geweest. Ik geraak 's avonds gewoon niet in slaap. Ik hoor allerlei geluiden die ik nog niet ken.
Ik ben ondertussen nog eens naar een prive school gaan kijken. Maar ook weer volzet. Ook heb ik er nog eentje gebeld maar ook daar volzet.
Tot vorig jaar was hier in Camden nog een publieke kleuterschool die wij ook bezocht hebben.
Maar door de leegloop van het platteland is hier een grote reorganisatie gebeurd binnen de scholen. En daarom zitten nu ook de scholen vol.
Ik ga dan maar naar de katholieke school. Maar dat is alleen maar voor Tim en dan nog maar 2x in de week en telkens 3 uurkes. En hier betaal ik 150 dollar voor per maand. Ook moet ik aan de pastoor kunnen aantonen dat ik katholiek ben.
Ondertussen heb ik ook een ijskast gekocht en die hebben ze ook al komen installeren. Ik heb de kleinste genomen die er was maar dan is dat nog een hele grote. Ik ben bang dat ik die nooit vol krijg.
Ik heb hem ook gevraagd om een wasmachine, een droogkast, en een waterboiler. Dat zal voor een paar weken zijn.
De voorbije maandag ben ik ook naar een vergadering geweest van de varkenshouders (hogfarmers). Het was een maaltijd en dan een voorstelling van het jaarverslag. Ik heb met verschillende mensen in kontakt gekomen. Ik heb kunnen babbelen dus ik vond het goed. Als thuiswacht heb ik ons buurmeisje gevraagd Hannah, ze is 17 jaar en kent geen letter nederlands. Ik zit er wel een beetje mee in. Te meer die vergaderingen hier beginnen om 18.00. Dus ze was bij ons gekomen om 16.30 voor het zekerste. Ik ben thuisgekomen om 22.00. En het is allemaal perfekt gegaan. Een hele opluchting. Ze mag zeker nog trugkomen ook van de kindjes.
Vanmorgen was het hier koud maar een stralende hemel. Maar na de middag is de temperatuur opgeklommen tot 25 C. Ongelooflijk. Ik doe buiten mijn strijk en de was vouw ik buiten op. En ik ga de kindjes heel vroeg wakker maken.
We spelen en eten tot 19.00 buiten in een short en een t-shirt. Gewoon zalig. Dat is de eerste keer dat ik langer dan 3 uur aan een stuk met de kindjes speel. Maar maakt allemaal niets uit. We genieten.
We kruipen allemaal in bad. En nog drie nachten te gaan.
Koen vertrekt
Maandag 10 maart
Koen vertrekt vandaag voor een week naar Belgie terug. Hij moet er de laatste administratieve romslomp in orde brengen. Ik maak zijn valies klaar. Heel weinig. Maar hij krijgt wel twee valiezen mee om weer veel chocolade mee te brengen. Die ik aan iedereen kan uitdelen die ik tegenkom. En ze nemen het allen van harte aan.
Om 12.00 uur vertrekt hij met onze huurauto richting Chicago.
En dan zijn we alleen.
Koen vertrekt vandaag voor een week naar Belgie terug. Hij moet er de laatste administratieve romslomp in orde brengen. Ik maak zijn valies klaar. Heel weinig. Maar hij krijgt wel twee valiezen mee om weer veel chocolade mee te brengen. Die ik aan iedereen kan uitdelen die ik tegenkom. En ze nemen het allen van harte aan.
Om 12.00 uur vertrekt hij met onze huurauto richting Chicago.
En dan zijn we alleen.
naar de kerk
Zondag 9 maart
Vandaag hebben we beloofd aan Karen dat we eens naar haar kerk gaan. Om 10.00.
Het is de "church of the Bretren". We worden er heel hartelijk ontvangen met koffie en een koekje en voor de kinderen is er plaats in een kinderoppas. Zodat wij ondertussen naar de mis kunnen gaan. Er wordt vooral veel gezongen en gepredikt. Maar totaal niet te vergelijken met een katholieke mis. Op het einde van de mis worden er ook nog 2 mensen gedoopt. Die worden volledig onderdompeld met kleren en al. Ook de dominee gaat mee in dat water. En zegt ondertussen veel teksten uit het oude testament. (denk ik toch). We worden er door iedereen welkom geheten en we moeten onze naam en adres noteren. Alle nieuwelingen brengen ze een brood in de loop van de volgende week.
We kunnen zeker niet zeggen dat er geen ambiance is in die kerk maar ik voel er mij helemaal niet gemakkellijk bij. De kindjes hebben een hele mooie tekening gemaakt van een kruis. En krijgen als afsluiter nog wat snoep. Amerika het candy land.
Karen en Loren nodigen ons uit om bij hun thuis te komen eten. Het wordt pizza van de pizza hut. En dat lust Tim nu echt niet maar het wordt goed gemaakt door een hele kom ijscreme.
De amerikanen eten ook anders dan wij. Zij eten zonder mes en gewoon hun vork in het rechtse hand en met het linkse hand onder tafel. Zij snijden alles op voorhand.
Dan krijgen we nog een rondleiding op hun hof (het zijn akkerbouwers). De kindjes mogen nog eens op de grote traktors zitten en er wordt ook nog heel veel speelgoed bovengehaald. Dus die hebben wel een leutige namiddag. En wij ook. Het wordt laat eer we naar huis gaan.
Vandaag hebben we beloofd aan Karen dat we eens naar haar kerk gaan. Om 10.00.
Het is de "church of the Bretren". We worden er heel hartelijk ontvangen met koffie en een koekje en voor de kinderen is er plaats in een kinderoppas. Zodat wij ondertussen naar de mis kunnen gaan. Er wordt vooral veel gezongen en gepredikt. Maar totaal niet te vergelijken met een katholieke mis. Op het einde van de mis worden er ook nog 2 mensen gedoopt. Die worden volledig onderdompeld met kleren en al. Ook de dominee gaat mee in dat water. En zegt ondertussen veel teksten uit het oude testament. (denk ik toch). We worden er door iedereen welkom geheten en we moeten onze naam en adres noteren. Alle nieuwelingen brengen ze een brood in de loop van de volgende week.
We kunnen zeker niet zeggen dat er geen ambiance is in die kerk maar ik voel er mij helemaal niet gemakkellijk bij. De kindjes hebben een hele mooie tekening gemaakt van een kruis. En krijgen als afsluiter nog wat snoep. Amerika het candy land.
Karen en Loren nodigen ons uit om bij hun thuis te komen eten. Het wordt pizza van de pizza hut. En dat lust Tim nu echt niet maar het wordt goed gemaakt door een hele kom ijscreme.
De amerikanen eten ook anders dan wij. Zij eten zonder mes en gewoon hun vork in het rechtse hand en met het linkse hand onder tafel. Zij snijden alles op voorhand.
Dan krijgen we nog een rondleiding op hun hof (het zijn akkerbouwers). De kindjes mogen nog eens op de grote traktors zitten en er wordt ook nog heel veel speelgoed bovengehaald. Dus die hebben wel een leutige namiddag. En wij ook. Het wordt laat eer we naar huis gaan.
dinsdag 1 april 2008
Zaterdag 8 maart
Om 8.00 am moet Koen op een vergadering zijn in Lafayette. Hij wordt opgepikt door de heer Marcellino om 7.15. Er gaat een nieuwe landbouwersverening komen in de Carroll County. En nu gaat het over wie er in het bestuur gaat zitten en zo verder.
Om 12.00 waren ze terug. Koen heeft er van genoten. Hij heeft heel veel kontakten gelegd met de plaatselijke boeren en we moeten zeker eens langs komen. Dat is heel goed dan weten we wat we moeten doen in de toekomst. In de namiddag komt er nog een gebuur langs die drie kinderen heeft en die zeker willen komen babysitten als we dat nodig hebben. Ik vind dat al fantastisch. Er wordt mij al gevraagd vanuit Belgie of ik echt elke dag ga blijven schrijven. Maar wees gerust dat ga ik zeker niet vol houden en met de tijd zal er ook wel niet veel meer gebeuren denk ik. Toch niet tot we aan het bouwen beginnen. Maar in ieder geval tot nu toe heb ik er zelf geen probleem mee. Het komt eigenlijk vanzelf en ik verschiet er wel van. Te meer omdat ik nu engels moet leren, ik moet met de computer overweg kunnen en ik moet leren schrijven. En dan te bedenken dat ik voor alle drie die faktoren tot vier weken nog volledig leek was.
Om 8.00 am moet Koen op een vergadering zijn in Lafayette. Hij wordt opgepikt door de heer Marcellino om 7.15. Er gaat een nieuwe landbouwersverening komen in de Carroll County. En nu gaat het over wie er in het bestuur gaat zitten en zo verder.
Om 12.00 waren ze terug. Koen heeft er van genoten. Hij heeft heel veel kontakten gelegd met de plaatselijke boeren en we moeten zeker eens langs komen. Dat is heel goed dan weten we wat we moeten doen in de toekomst. In de namiddag komt er nog een gebuur langs die drie kinderen heeft en die zeker willen komen babysitten als we dat nodig hebben. Ik vind dat al fantastisch. Er wordt mij al gevraagd vanuit Belgie of ik echt elke dag ga blijven schrijven. Maar wees gerust dat ga ik zeker niet vol houden en met de tijd zal er ook wel niet veel meer gebeuren denk ik. Toch niet tot we aan het bouwen beginnen. Maar in ieder geval tot nu toe heb ik er zelf geen probleem mee. Het komt eigenlijk vanzelf en ik verschiet er wel van. Te meer omdat ik nu engels moet leren, ik moet met de computer overweg kunnen en ik moet leren schrijven. En dan te bedenken dat ik voor alle drie die faktoren tot vier weken nog volledig leek was.
een gewoon dagske
Vrijdag 7 maart
Koen gaat nog eens met de kinderen naar de winkel om gerief te kopen om de kelder (basement) in orde te maken. Een basement is dus een grote kelder waar je in kan koken en waar er verwarming is en water. Dat is nodig als er tornadogevaar is. Gelukkig is die basement hier nog nooit gebruikt geweest.En gaan wij die installeren als bureau.
In de voormiddag maak ik kennis met onze postbode. Hij noemt Bob en neemt in dank de chocolade aan. De brievenbussen zijn hier geplaatst door de staat en staan dus allemaal gelijk en aan dezelfde kant. Waar je dan kan tegen rijden met de postauto (een gewone auto met een rood vlagske) en waar je dan vanuit de auto je brieven erin kan doen. Zo kan je met die postauto's dus ook links rijden afhankelijk waar de brievenbussen staan. En de postbode moet nooit uit de auto stappen. Tja Jean Marie, Katleen en Tony dat zal nog iets voor jullie zijn.
In de late namiddag komt onze naaste gebuur ook eens gedag zeggen. Dat is Marc. En hij is een lasser van beroep. Koen begon er al meteen een hele uitleg mee. Ook die nam heel graag de chocolade mee.
En 'savonds hebben we nog eens met de kindjes ronggereden. Kijken naar hertjes. We hadden er al gezien maar nu hadden we minder geluk. We zagen wel heel veel vogels. Die zijn hier zo prachtig en zo veel in alle kleuren. Ook zien we hier verschillende roofvogels (klampers denk ik) en schijnt zijn er hier ook veel gieren maar die hebben we ook nog niet gezien.
Koen gaat nog eens met de kinderen naar de winkel om gerief te kopen om de kelder (basement) in orde te maken. Een basement is dus een grote kelder waar je in kan koken en waar er verwarming is en water. Dat is nodig als er tornadogevaar is. Gelukkig is die basement hier nog nooit gebruikt geweest.En gaan wij die installeren als bureau.
In de voormiddag maak ik kennis met onze postbode. Hij noemt Bob en neemt in dank de chocolade aan. De brievenbussen zijn hier geplaatst door de staat en staan dus allemaal gelijk en aan dezelfde kant. Waar je dan kan tegen rijden met de postauto (een gewone auto met een rood vlagske) en waar je dan vanuit de auto je brieven erin kan doen. Zo kan je met die postauto's dus ook links rijden afhankelijk waar de brievenbussen staan. En de postbode moet nooit uit de auto stappen. Tja Jean Marie, Katleen en Tony dat zal nog iets voor jullie zijn.
In de late namiddag komt onze naaste gebuur ook eens gedag zeggen. Dat is Marc. En hij is een lasser van beroep. Koen begon er al meteen een hele uitleg mee. Ook die nam heel graag de chocolade mee.
En 'savonds hebben we nog eens met de kindjes ronggereden. Kijken naar hertjes. We hadden er al gezien maar nu hadden we minder geluk. We zagen wel heel veel vogels. Die zijn hier zo prachtig en zo veel in alle kleuren. Ook zien we hier verschillende roofvogels (klampers denk ik) en schijnt zijn er hier ook veel gieren maar die hebben we ook nog niet gezien.
social securit number
donderdag 6 maart
Hier in Amerika is het meest belangrijkste dat je nodig hebt een social securit number (ssn). Je hebt het echt voor alles nodig. In elke winkel kun je hier wel een kortingskaart krijgen of een reward card maar daar heb je dus een ssn voor nodig. Ook voor je rijbewijs, om een bankrekening te openen, om je in school te registreren, als je naar de kliniek moet, enz..... Dus dat is echt wel heel belangrijk. Wij dus naar Lafayette om een ssn. Met heel het gezinnetje. Daar was dat in een administratief gebouw waar een volle wachtzaal was. Waar drie mensen achter een loket zaten en dan nog een securite man in een hoekske op een bankske zit. En natuurlijk lopen er dan nog twee mensen rond en staat de televisie aan. Maar al bij al valt het wachten wel mee.
Wij volle moed aan dat loket heel de uitleg doen. Maar Koen kan een ssn krijgen, ik niet. Maar ze ging mij gewoon een papier meegeven waar ik alles met kon doen. Dus geen probleem. Dus wij in de namiddag naar het bureau waar ze de nummerplaten afgeven. Daar moet je niet opwachten. Je kan onmiddellijk je nummerplaat meekrijgen en je kan dan nog kiezen wat voor een. Welke achtergrond erop moet. Zoals bv. "In God we trust" of het teken van Indiana. Wij hebben voor het laatste gekozen. Maar zo simpel was het niet aan gezien Koen zijn ssn nog niet had dat wordt binnen de twee weken opgestuurd. Moest ik mijn bladje papier geven. Dat was dus langs geen kanten in orde. In ieder geval ze hebben er zelf wat aan veranderd en het was in ord. Ongelooflijk. Dus ik heb nu een nummerplaat die een jaar in orde is. En volgend jaar vragen we er dan wel een aan op Koen zijn naam
We hebben nu een ssn en een nummerplaat dan konden we onze van oppikken. Een grote groene dodge waar plaats is voor 7 personen.
Voila we zijn hier 11 dagen en we hebben 2 auto's en een ssn.
Hier in Amerika is het meest belangrijkste dat je nodig hebt een social securit number (ssn). Je hebt het echt voor alles nodig. In elke winkel kun je hier wel een kortingskaart krijgen of een reward card maar daar heb je dus een ssn voor nodig. Ook voor je rijbewijs, om een bankrekening te openen, om je in school te registreren, als je naar de kliniek moet, enz..... Dus dat is echt wel heel belangrijk. Wij dus naar Lafayette om een ssn. Met heel het gezinnetje. Daar was dat in een administratief gebouw waar een volle wachtzaal was. Waar drie mensen achter een loket zaten en dan nog een securite man in een hoekske op een bankske zit. En natuurlijk lopen er dan nog twee mensen rond en staat de televisie aan. Maar al bij al valt het wachten wel mee.
Wij volle moed aan dat loket heel de uitleg doen. Maar Koen kan een ssn krijgen, ik niet. Maar ze ging mij gewoon een papier meegeven waar ik alles met kon doen. Dus geen probleem. Dus wij in de namiddag naar het bureau waar ze de nummerplaten afgeven. Daar moet je niet opwachten. Je kan onmiddellijk je nummerplaat meekrijgen en je kan dan nog kiezen wat voor een. Welke achtergrond erop moet. Zoals bv. "In God we trust" of het teken van Indiana. Wij hebben voor het laatste gekozen. Maar zo simpel was het niet aan gezien Koen zijn ssn nog niet had dat wordt binnen de twee weken opgestuurd. Moest ik mijn bladje papier geven. Dat was dus langs geen kanten in orde. In ieder geval ze hebben er zelf wat aan veranderd en het was in ord. Ongelooflijk. Dus ik heb nu een nummerplaat die een jaar in orde is. En volgend jaar vragen we er dan wel een aan op Koen zijn naam
We hebben nu een ssn en een nummerplaat dan konden we onze van oppikken. Een grote groene dodge waar plaats is voor 7 personen.
Voila we zijn hier 11 dagen en we hebben 2 auto's en een ssn.
Naar Chicago
Woensdag 5 maart
Het is zover. Moeke en tante Agnes gaan vertrekken vandaag. De tien dagen zijn voorbij gevlogen. Ze hebben dagelijks hun verslag geschreven zodat ze het in de KVLV goed kunnen vertellen. En wij waren echt blij dat ze er waren. Zo staat alles al op zijn plaats.
Om 9.00 vertrekken we na de laatste foto's te trekken. En nog eens overal rond te gaan.
We komen een dik uur later aan bij Fair Oaks Dairy. Dat is een hele grote melkveeboerderij dat is opgezet als het zuivelcentrum in Drongen maar dan een paar keer in het kwadraat. En waar je ook met een bus kunt meerijden om naar de stallen te gaan kijken waar ze aan het melken zijn. Ook is er een grote afkalfstal. En dan kan je koeien zien kalven. Wat natuurlijk heel spectaculair is voor iemand die dat nog niet gezien heeft. Je kan er ook zien hoe ze kaas, boter, enz. maken.
Fair Oaks is gelegen op de weg van Chigaco naar Indianapolis en is op het moment de top een van de toeristische attrakties in Indiana. Ze hebben zich laten bijstaan door de makers van Walt Disney en dat is er duidelijk aan te zien. Het is geweldig dat een melkveebedrijf zo een succes kan zijn.
We eten daar een hele lekkere snack en we rijden verder naar Chicago.
Na een twee uurkes rijden komen we aan in de tweede grootste luchthaven van de wereld. We parkeren onze auto op een van de vele parkings en we lopen met heel wat minder valiezen dan dat ze gekomen zijn naar de incheck balie. De nodige tranen komen er weer bij en toch wel met een bang gevoel zien we tante Agnes en moeke door de douane vertrekken.
Bedankt moeke en tante Agnes.
Het is zover. Moeke en tante Agnes gaan vertrekken vandaag. De tien dagen zijn voorbij gevlogen. Ze hebben dagelijks hun verslag geschreven zodat ze het in de KVLV goed kunnen vertellen. En wij waren echt blij dat ze er waren. Zo staat alles al op zijn plaats.
Om 9.00 vertrekken we na de laatste foto's te trekken. En nog eens overal rond te gaan.
We komen een dik uur later aan bij Fair Oaks Dairy. Dat is een hele grote melkveeboerderij dat is opgezet als het zuivelcentrum in Drongen maar dan een paar keer in het kwadraat. En waar je ook met een bus kunt meerijden om naar de stallen te gaan kijken waar ze aan het melken zijn. Ook is er een grote afkalfstal. En dan kan je koeien zien kalven. Wat natuurlijk heel spectaculair is voor iemand die dat nog niet gezien heeft. Je kan er ook zien hoe ze kaas, boter, enz. maken.
Fair Oaks is gelegen op de weg van Chigaco naar Indianapolis en is op het moment de top een van de toeristische attrakties in Indiana. Ze hebben zich laten bijstaan door de makers van Walt Disney en dat is er duidelijk aan te zien. Het is geweldig dat een melkveebedrijf zo een succes kan zijn.
We eten daar een hele lekkere snack en we rijden verder naar Chicago.
Na een twee uurkes rijden komen we aan in de tweede grootste luchthaven van de wereld. We parkeren onze auto op een van de vele parkings en we lopen met heel wat minder valiezen dan dat ze gekomen zijn naar de incheck balie. De nodige tranen komen er weer bij en toch wel met een bang gevoel zien we tante Agnes en moeke door de douane vertrekken.
Bedankt moeke en tante Agnes.
Abonneren op:
Posts (Atom)