naar de boekhouder

Zaterdag 22 november

Wij hebben een afspraak met een boekhouder. Lindy, de dochter van Karen werkt erbij en dat boekhoudkantoor doet heel veel de boekhouding van de "crobfarmers". Die is er eigenlijk wel in gespecialiseerd. De kindjes kunnen mee want er is blijkbaar een kinderhoekje met uiteraard een tv. Het kantoor is in Flora en het is een vrij groot gebouw. De eigenaars van het boekhoudkantoor zijn German Baptisten, dat is een soort amisch maar zij mogen wel met de auto rijden en zij hebben wel elektriciteit. Maar ze zijn wel hetzelfde gekleed. En Lindy mag nooit een lange broek aan doen of geen korte mouwen. het moet een lange rok zijn en een blouse of een truitje.
Maar ook hier is er heel veel volk aanwezig. Aan de balie tellen we 3 mevrouwen, allen german baptist. We moeten efkens wachten in een hele sjieke wachtruimte. En dan komen ze ons roepen en mogen we binnengaan in een nog sjieker kantoor. De kindjes hebben hun tv en blokken al gevonden. Nieuwe klanten ze maken er hun tijd van. In Belgie gebeurt dit tijdstip de aangifte voor 2007, hier is dat al voor 2008, zelfs al is het jaar nog niet om.
Ze geven ons toch weer wat tips met wat we nog kunnen doen en wat we best niet kunnen doen. Want het is toch allemaal anders. En als het gedaan is hebben de kindjes spijt dat ze naar huis moeten.
In de late namiddag komt er een koppel binnen met een zoontje van 6 jaar. Ze komen kennis maken want ze hadden al veel van ons gehoord en ze wilden ons leren kennen. Het is een hele vlotte mevrouw waar ik echt goed met kan babbelen. Het zijn ook boeren en ze wonen ongeveer 10 mijl van ons. Ze hebben mais en ook nog wat beef (vleesvee). Dat zijn van die zwarte koeien die je absoluut niet kunt vergelijken met het belgisch wit-blauw. Ze proeven van belgische jenever en van de belgische koekjes en chocolade. Dan eten ze nog een zelfgemaakte boterham mee en ze vinden het overheerlijk. Zeggen ze toch. Maar ze kunnen wel heel overdreven doen. Maar dat speelt geen rol, het is altijd leutiger zo dan dat ze niets zouden zeggen. En dat zijn weer mensen die we leren kennen hebben. Maar als ze weg zijn kennen we wel hun namen niet meer en zowel ik als Koen hadden het niet meer durven vragen omdat we het in begin al een paar keer hadden moeten vragen. Maar dat komt wel. We gaan redelijk vroeg naar bed en kijken in ons bed nog naar een dvd'ke (seabiscuit). Gebaseerd op een echt verhaal. En het gaat over de jaren dertig, de grote crisis. En hier zeggen ze toch dat het nog erger gaat zijn dan toen. Daarom wilde we dat filmke wel eens zien. Maar hopelijk komt dat niet uit wat ze hier zeggen.