afscheid van Dirk en Alex

Woensdag 19 november
Het is weer bitterkoud als we opstaan. Onze mutsen hebben we echt wel nodig.
Wij hebben vanmorgen een afspraak met de fabrikant van die kalverstallekes. Het is een klein fabriekske waar ze zulke stallen aan de lopende band maken. Ze maken ook biggenstallen, zeugenstallen, maar vooral op vraag van labo's en onderzoekscentra's. Om stipt 8 uur zijn we ter plaatse. Ze komen ons met twee mensen verwelkomen, potentiele kopers, kunnen ze wel al eens moeite voor doen. Het valt ons op dat ze echt allemaal tijd hebben. Maar wij zelf hebben geen tijd. We moeten ten laatst om 4 uur in Chicago zijn en dan mag er niets gebeuren. Terwijl Koen nog aan het babbelen is ga ik en Dirk al naar de subway om een lekker smoske dat we zeker in de auto kunnen op eten, we mogen echt geen tijd meer verliezen. Onze gps zegt dat het nog vier uur rijden is en het is ondertussen al bijna 11 uur. We moeten weg. En dan rijden we in een stuk door naar Chicago. Tijdens het rijden genieten we nog een laatste keer van het prachtige landschap van Wisconsin en babbelen we veel na over wat we gezien hebben. Wij hebben goed doorgereden (veel te hard) en geen files tegengekomen zodat we nog goed op tijd zijn op de luchthaven. Alex is er ook al, die heeft krokodillen gezien in Florida en het was er heel warm. Bij starbucks drinken we onze laatste koffieke met een stukske cake en dan is het weer tijd voor het afscheid. Alex en Dirk moeten hun vliegtuig halen.
En dan kunnen wij naar huis, naar de kindjes. Maar het verkeer in Chicago denkt er anders over. En zo wordt het weer een hele lange rit. Maar we kunnen veel babbelen en dan nog zonder kinderen. Wat moet een mens nog meer hebben. Het is halftien dat we eindelijk bij Karen zijn. En beslissen toch maar om de kindjes wakker te maken en mee te doen naar huis. En al dommelend leggen we ze in hun eigen bedje onder de dekens.