kopzorgen

Dinsdag 25 november

Gelukkig zijn de kinderen er en zorgen die voor voldoende afwisseling. Want een mens begint toch eens na te denken wat hij nu moet doen. Het is ook niet makkellijk. Koen gaat nog eens naar de spaanse les. En belt nog maar eens naar een bank en naar het bureau van Van Bakel. Maar het brengt allemaal niet op en we zijn stilaan aan een nieuw plan aan het werken. Maar dat moeten we nu weer helemaal uitwerken.
Als Koen terugkomt van de brievenbus heeft hij al de eerste cheques (het meeste gebeurt hier nog met cheques) in zijn handen van onze eerste mais in Amerika.
En van blijdschap smijten we de cheques de lucht in en maken een heuse rondedans op ons eerste verdiende Amerikaanse geld. Tim vraagt heel argwanend wat we aan het doen zijn en waarom. Maar daar geven we geen antwoord op, dat zal hij later wel zelf ondervinden. En al bij al hebben we het nog niet zo slecht. We hebben nog geen spijt van onze beslissing. We hebben al heel veel mensen leren kennen. Het is een echt boerenland met mogelijkheden. We zijn alle dagen met de kindjes en ik en Koen maken nog altijd leut samen. Maar we zouden het liefst van al koeien melken. Ooit.
Maar we moeten verder, de kindjes moeten naar de laatste zwemles.