Dinsdag 2 december
Bart kan na het eten niet te lang blijven want hij moet zijn vliegtuig halen in Chicago.
Koen brengt de kindjes naar school want hij moet daarna naar de garage. Maar het is geen school wegens te slecht weer. Er hangt een briefke aan de deur. Het heeft nog bijgesneeuwd en nu is het heel miezerig en ijskoud. Dat wordt meegedeeld op de radio en op tv dat het geen school is maar dat is weer iets nieuws voor ons. Aangezien we dat nog niet wisten hebben we dat ook niet gehoord op de radio en een tv hebben we niet. Dus dat moet ik uitzoeken hoe we dat kunnen oplossen. Ook in de katholieke school is het geen school. En ze kunnen ook niet buiten spelen. Dat wordt weer een dag met het huis op stelten zetten en hondje en paardje spelen (hun favoriete bezigheid tegenwoordig). Koen is verder aan het uitzoeken wat we nu kunnen doen en wat voor kansen we allemaal nog hebben, maar dat niet veel. Dus dat is veel bellen naar mensen die er misschien toch iets vanaf kunnen weten.
Om zes uur is het moms evening en daar ga ik naartoe zonder de kindjes. Maar daar zijn maar twee mama's wegens te slecht weer. Maar ik heb geen goesting om naar huis te gaan dan moet ik de kindjes nog in bed steken dus ik ga eens op mijn gemak naar de mall. Dat is een heel klein winkelcentrumke met een paar kledingwinkels, een boekenwinkel, een schoenenwinkel, een sportwinkel en een meubelwinkel. Er is heel weinig volk en alles staat in het teken van Kerstmis. Ik slenter overal wat binnen en blijf overal wat hangen. Om uiteindelijk in de meubelzaak te komen. Er was niemand als klant. We hebben nog geen goei stoelen, ook geen tv maar ook geen zetel. En ik heb daar dan maar een mooie zetel gekocht. Morgen ga ik hem ophalen in onze van.
Genoeg geslentert en de kindjes zullen wel al in bed liggen. Dan kan ik op mijn gemak naar huis gaan. En bij ons thuis is Karel Rutten er met heerlijke pizza en duvel en een lekker kriekske voor mij. Dat is wel een aangename verrassing.
dinsdag 24 februari 2009
Koen en Bart op stap
Maandag 1 december
Als we goed aan tafel zitten heeft Bart nog een paar kadootjes voor de kindjes en dat vinden ze natuurlijk niet erg. Het eten is onmiddellijk gedaan. En ze gaan hen bezig houden met de playmobil.
Het heeft vanacht nog meer gesneeuwd maar het is wel koud dus buiten spelen zit er niet echt in vandaag. Te veel wind. Hopelijks vanmiddag. Koen en Bart gaan eerst naar Dave Fourgay, het bedrijf met 300 koeien en vervolgens naar Van de Laar, een bedrijf dat nu aan het melken is en ook met Van Bakel gebouwd heeft. En die zijn nu een jaar bezig en die zijn echt heel goed bezig. Dus nog eens een vaststelling dat we een jaar te laat gekomen zijn. Daar zijn ze hartelijk ontvangen en vervolgens gaan ze bij Hooters eten, een echt mannenrestaurant maar wel goed eten.
In de namiddag kan ik en de kindjes na school toch nog buiten, de wind is gaan liggen en dan is dat direkt veel warmer. En natuurlijk moet ik de quad boven halen, met minder willen ze niet meer sleeen en ik kan ze eigenlijk geen ongelijk geven. Dus de quad en de twee sleeen achter elkaar. Natuurlijk kan ik wel geen vol gas geven. Maar ze vinden het heel snel gelijk bij cars, gelijk echte racekarren.
Als we goed aan tafel zitten heeft Bart nog een paar kadootjes voor de kindjes en dat vinden ze natuurlijk niet erg. Het eten is onmiddellijk gedaan. En ze gaan hen bezig houden met de playmobil.
Het heeft vanacht nog meer gesneeuwd maar het is wel koud dus buiten spelen zit er niet echt in vandaag. Te veel wind. Hopelijks vanmiddag. Koen en Bart gaan eerst naar Dave Fourgay, het bedrijf met 300 koeien en vervolgens naar Van de Laar, een bedrijf dat nu aan het melken is en ook met Van Bakel gebouwd heeft. En die zijn nu een jaar bezig en die zijn echt heel goed bezig. Dus nog eens een vaststelling dat we een jaar te laat gekomen zijn. Daar zijn ze hartelijk ontvangen en vervolgens gaan ze bij Hooters eten, een echt mannenrestaurant maar wel goed eten.
In de namiddag kan ik en de kindjes na school toch nog buiten, de wind is gaan liggen en dan is dat direkt veel warmer. En natuurlijk moet ik de quad boven halen, met minder willen ze niet meer sleeen en ik kan ze eigenlijk geen ongelijk geven. Dus de quad en de twee sleeen achter elkaar. Natuurlijk kan ik wel geen vol gas geven. Maar ze vinden het heel snel gelijk bij cars, gelijk echte racekarren.
zaterdag 21 februari 2009
bart komt ons bezoeken
Zondag 30 november
De kindjes hebben helemaal geen goesting om op te staan en nog veel minder goesting om naar de mis te gaan. Maar het moet. Het is in Logansport in de katholieke kerk. En daar doen ze op het einde van de mis de evaluatie van wat ze de voorbije maanden hebben opgehaald en over hoeveel geld ze kunnen beschikken. Ze hebben dus van de mensen 940 000 dollar gekregen. Er zijn 700 gezinnen in de kerk en wij hebben al niets gegeven. Dat geld hebben ze beginnen ophalen in mei om een nieuwe parochiezaal te bouwen en ook de nodige parkings en speelplaats voor de school. In totaal kunnen ze over 2 100 000 $ beschikken. Het is echt wel een rijke gemeenschap. Maar spijtig genoeg doen ze op dit ogenblik nog niets voor ons. Wat natuurlijk wel normaal is. Maar toch, ne mens begint toch al eens te dromen als die zulke bedragen hoort.
De kindjes hebben helemaal geen goesting om op te staan en nog veel minder goesting om naar de mis te gaan. Maar het moet. Het is in Logansport in de katholieke kerk. En daar doen ze op het einde van de mis de evaluatie van wat ze de voorbije maanden hebben opgehaald en over hoeveel geld ze kunnen beschikken. Ze hebben dus van de mensen 940 000 dollar gekregen. Er zijn 700 gezinnen in de kerk en wij hebben al niets gegeven. Dat geld hebben ze beginnen ophalen in mei om een nieuwe parochiezaal te bouwen en ook de nodige parkings en speelplaats voor de school. In totaal kunnen ze over 2 100 000 $ beschikken. Het is echt wel een rijke gemeenschap. Maar spijtig genoeg doen ze op dit ogenblik nog niets voor ons. Wat natuurlijk wel normaal is. Maar toch, ne mens begint toch al eens te dromen als die zulke bedragen hoort.
Het is hier ook goed beginnen sneeuwen en na de mis gaan we naar de rural king om twee plastieken sleekes (houten zijn niet te vinden). De kerstversiering is ook al heel goed aanwezig.
En nadat ze hun dutje hebben gedaan kunnen we naar buiten. Eerst gewoon trekken maar daar worden ik en Koen te moe van en dat gaat ook niet snel genoeg. Dan maar de quad uit de stal halen en dan begint de fun echt. Ze lachen en ze vinden het heel leutig. Maar ik en Koen krijgen natuurlijk ook goesting en de kindjes worden discreet aan de kant gezet en dan is het aan ons om ons volledig te laten gaan. Het kan niet hard genoeg gaan en we zwiepen over en weer. Af en toe moeten we uitkijken dat we onze bocht niet te scherp pakken want die bomen dat moet zeer doen als ge daar tegen vliegt met een slee. Dan maken we nog een hele mooie sneeuwman en zo kunnen ze heel moe in hun bedje kruipen.
Wij wachten ondertussen op Bart want die kan alle momenten aankomen. Die is op weg naar California. Bart is een topprogrammeur www.bacom.be en die maakt de site voor de leukemieliga en daarvoor moet die af en toe naar California komen. En dat is natuurlijk een uitstekende gelegenheid om ons te bezoeken. En daar is hij dan. En zo wordt het nog een hele lange avond want als Koen en Bart beginnen klappen daar hebben vrouwen niets aan.
woensdag 18 februari 2009
Naar Bart en Els
Vrijdag 28 november
Met Thanksgiving hebben de kinderen twee dagen vrij. En dat wordt overal wel heel hard gevierd.
We zijn uitgenodigd bij Bart en Els in Michigan aan hun lakehuis. Het is een hele lange rit en hoe noorderlijker dat we rijden, hoe meer sneeuw we tegenkomen. Hier in Michigan heeft het al redelijk veel gesneeuwd. Bij ons nog niet. Na een vermoeide rit van een paar uur komen we aan aan een prachtig huis aan een "lake". Het is echt de moeite waard. De kindjes vinden onmiddellijk het speelgoed. Dus die zijn zich al goed aan het amuseren. En Bart en Els trakteren ons op een duvel en een goed wijntje. Het doet goed nog eens gewoon vlaams te spreken en er wordt wat bijgebabbeld.
Els heeft een heerlijke gourmet klaar gemaakt (dat kennen de amerikanen niet). Eerst gaan de kinderen eten zodat wij erachter op ons gemak kunnen eten. En het smaakt ons ongelooflijk. Gewoon dat vlees met verse groentjes. Puur genieten. Dan krijgen we een rondleiding door het huis en ga ik de kindjes in bed steken. Ze zijn moe en het duurt eventjes voor ze stil zijn.
Nadat die in bed liggen doen we een gezelschapsspel met de oudste kinderen van Bart en Els. "Apples to apples" is een zeer gekend gezelschapsspel hier in Amerika en het is wel eens leutig.
Dan is het gedaan en gaan de kinderen slapen zodat wij ons vieren nog heel lang op ons gemak kunnen nababbelen.
Na een korte nacht en na een lekker ontbijt halen ze de slee boven en gaan ze met de slee spelen. En de kindjes vinden het zalig. Wij wandelen nog wat aan het meer en kijken naar het prachtig uitzicht en dan is het tijd om te gaan. Het is een lange rit.
Bedankt Bart en Els we vonden het echt lekker en plezant.
Op de terugweg gaan we een bedrijf bezoeken van Bart en Els. Het is een melkveebedrijf dat echt de moeite waard is. We zijn blij dat we het gezien hebben. Als we in Ohio aankomen besluiten we om door de amisch gemeenschap te rijden. En niet het toeristisch deel maar het deel waar de ene amisch naast de andere woont. We komen heel veel boerderijen tegen en paarden, en karresporen. Maar het is gewoon machtig om te zien. Varkens, geiten, koeien (alle soorten), schapen en alles wordt nog met paard en kar gedaan. Hier gaan we nog naar toe komen met vlaamse bezoekers. Heel anders dan het toeristische gedeelte. Dat zijn een paar straten alleen amisch en rij je dan het hoekje om kom je terug bij de amerikanen. Met grote trucks en jeeps. Heel raar.
En zo komen we terug heel laat thuis maar het was wel leutig.
En nu kunnen we aan ons ander plan gaan beginnen.
Met Thanksgiving hebben de kinderen twee dagen vrij. En dat wordt overal wel heel hard gevierd.
We zijn uitgenodigd bij Bart en Els in Michigan aan hun lakehuis. Het is een hele lange rit en hoe noorderlijker dat we rijden, hoe meer sneeuw we tegenkomen. Hier in Michigan heeft het al redelijk veel gesneeuwd. Bij ons nog niet. Na een vermoeide rit van een paar uur komen we aan aan een prachtig huis aan een "lake". Het is echt de moeite waard. De kindjes vinden onmiddellijk het speelgoed. Dus die zijn zich al goed aan het amuseren. En Bart en Els trakteren ons op een duvel en een goed wijntje. Het doet goed nog eens gewoon vlaams te spreken en er wordt wat bijgebabbeld.
Els heeft een heerlijke gourmet klaar gemaakt (dat kennen de amerikanen niet). Eerst gaan de kinderen eten zodat wij erachter op ons gemak kunnen eten. En het smaakt ons ongelooflijk. Gewoon dat vlees met verse groentjes. Puur genieten. Dan krijgen we een rondleiding door het huis en ga ik de kindjes in bed steken. Ze zijn moe en het duurt eventjes voor ze stil zijn.
Nadat die in bed liggen doen we een gezelschapsspel met de oudste kinderen van Bart en Els. "Apples to apples" is een zeer gekend gezelschapsspel hier in Amerika en het is wel eens leutig.
Dan is het gedaan en gaan de kinderen slapen zodat wij ons vieren nog heel lang op ons gemak kunnen nababbelen.
Na een korte nacht en na een lekker ontbijt halen ze de slee boven en gaan ze met de slee spelen. En de kindjes vinden het zalig. Wij wandelen nog wat aan het meer en kijken naar het prachtig uitzicht en dan is het tijd om te gaan. Het is een lange rit.
Bedankt Bart en Els we vonden het echt lekker en plezant.
Op de terugweg gaan we een bedrijf bezoeken van Bart en Els. Het is een melkveebedrijf dat echt de moeite waard is. We zijn blij dat we het gezien hebben. Als we in Ohio aankomen besluiten we om door de amisch gemeenschap te rijden. En niet het toeristisch deel maar het deel waar de ene amisch naast de andere woont. We komen heel veel boerderijen tegen en paarden, en karresporen. Maar het is gewoon machtig om te zien. Varkens, geiten, koeien (alle soorten), schapen en alles wordt nog met paard en kar gedaan. Hier gaan we nog naar toe komen met vlaamse bezoekers. Heel anders dan het toeristische gedeelte. Dat zijn een paar straten alleen amisch en rij je dan het hoekje om kom je terug bij de amerikanen. Met grote trucks en jeeps. Heel raar.
En zo komen we terug heel laat thuis maar het was wel leutig.
En nu kunnen we aan ons ander plan gaan beginnen.
Thanksgiving
Donderdag 27 november
Na de middag zijn we uitgenodigd bij de familie Aerendsen om thanksgiving te vieren samen met de familie Pasmans. We gaan elk een deel van de maaltijd meebrengen. Ik ga voor de soep zorgen en voor de desserten.
Soep is een gemkkellijke preisoep en als dessert heb ik wafelkes, tiramissu, cakes en een verjaardagstaart voor Dieter. We gaan daar dan ineens zijn verjaardag vieren. Maar omdat klaar te maken is mijn voormiddag gevuld.
Op de middag zijn we uitgenodigd door het restaurantje in Camden om daar op de middag te eten. De eigenaars trakteren de "beste" klanten voor een gratis lunch. Maar de "free donations" box staat wel klaar.
We mogen daar toe komen vanaf 10 uur en het is open tot 1 uur. Als wij daar tegen de middag toekomen is er aardig veel volk. Tim wilde perse zijn indianenkleren aanhouden en hij krijgt daardoor heel veel reaktie van de restaurantgangers. Hij is zelfs niet beschaamd en hij is zo trots of iets. Hij gaat zelfs tot mijn grote verbazing iedereen een handje geven en natuurlijk Stef en Dieter er achter. Maar van Stef en Dieter verwacht ik niet anders.
Het restaurant is mooi aangekleed en er zijn zelfs echte glazen voorzien. en mooiere borden uitgehaald en ook liggen er tafelkleedjes op de tafels. Als eten kunnen we kiezen tussen barbeque of chicken noudles. We besluiten om op zeker te spelen en het wordt barbecue. Dat is gemalen vlees dat geserveerd wordt met een broodje en boontjes en heel veel witte saus. Ze noemen dat grevi saus. En ook nog een potteke appelspijs.
Het is niet echt een feestmenu en echt dik ga je je ook niet in eten maar de sfeer is er wel en dat is het bijzonderste. Als we bijna gedaan hebben komt er een grote man binnen volledig uitgedost in cowboykleren. Een hoed, boots, een riem, een hemd. Hij heeft er zelfs de allure voor. Onmiddellijk roepen de gasten Tim om naar de cowboy te gaan. En ook de "cowboy" speelt het spelletje mee. En het is echt wel leutig. Maar dan wordt Tim heel beschaamd, hij doet zo vlug als hij kan zijn indianenkleren uit en hij gaat verder in zijn boekje kleuren. (in elk restaurant liggen er kleurboeken met wasco's).
Na de middag gaan we dan naar de familie Aerendsen en daar krijgen we heerlijke kalkoen. Ze is echt lekker. En dat wordt een hele gezellige avond. En ook Dieter is blij want hij mag de kaarsjes uitblazen. En die kunnen naar een dvd kijken. Dat is echt feest voor die mannekes.
Na de middag zijn we uitgenodigd bij de familie Aerendsen om thanksgiving te vieren samen met de familie Pasmans. We gaan elk een deel van de maaltijd meebrengen. Ik ga voor de soep zorgen en voor de desserten.
Soep is een gemkkellijke preisoep en als dessert heb ik wafelkes, tiramissu, cakes en een verjaardagstaart voor Dieter. We gaan daar dan ineens zijn verjaardag vieren. Maar omdat klaar te maken is mijn voormiddag gevuld.
Op de middag zijn we uitgenodigd door het restaurantje in Camden om daar op de middag te eten. De eigenaars trakteren de "beste" klanten voor een gratis lunch. Maar de "free donations" box staat wel klaar.
We mogen daar toe komen vanaf 10 uur en het is open tot 1 uur. Als wij daar tegen de middag toekomen is er aardig veel volk. Tim wilde perse zijn indianenkleren aanhouden en hij krijgt daardoor heel veel reaktie van de restaurantgangers. Hij is zelfs niet beschaamd en hij is zo trots of iets. Hij gaat zelfs tot mijn grote verbazing iedereen een handje geven en natuurlijk Stef en Dieter er achter. Maar van Stef en Dieter verwacht ik niet anders.
Het restaurant is mooi aangekleed en er zijn zelfs echte glazen voorzien. en mooiere borden uitgehaald en ook liggen er tafelkleedjes op de tafels. Als eten kunnen we kiezen tussen barbeque of chicken noudles. We besluiten om op zeker te spelen en het wordt barbecue. Dat is gemalen vlees dat geserveerd wordt met een broodje en boontjes en heel veel witte saus. Ze noemen dat grevi saus. En ook nog een potteke appelspijs.
Het is niet echt een feestmenu en echt dik ga je je ook niet in eten maar de sfeer is er wel en dat is het bijzonderste. Als we bijna gedaan hebben komt er een grote man binnen volledig uitgedost in cowboykleren. Een hoed, boots, een riem, een hemd. Hij heeft er zelfs de allure voor. Onmiddellijk roepen de gasten Tim om naar de cowboy te gaan. En ook de "cowboy" speelt het spelletje mee. En het is echt wel leutig. Maar dan wordt Tim heel beschaamd, hij doet zo vlug als hij kan zijn indianenkleren uit en hij gaat verder in zijn boekje kleuren. (in elk restaurant liggen er kleurboeken met wasco's).
Na de middag gaan we dan naar de familie Aerendsen en daar krijgen we heerlijke kalkoen. Ze is echt lekker. En dat wordt een hele gezellige avond. En ook Dieter is blij want hij mag de kaarsjes uitblazen. En die kunnen naar een dvd kijken. Dat is echt feest voor die mannekes.
vrijdag 13 februari 2009
Dieter verjaart
Woensdag 26 november
Vandaag wordt er Thanksgiving gevierd op school. Dat is het belangrijkste feest van de Amerikanen. Thanksgiving is een historisch gebeuren. Nadat de spanjaarden Amerika ontdekt hadden had Engeland ook een oog laten vallen op het nieuwe land. En Engeland was specialist om in andere landen hun mensen weg te brengen dat ze zelf niet konden gebruiken, denk maar aan de gevangenen die naar Australie verscheept zijn geweest. En naar het nieuwe land (Amerika) hebben ze hun pelgrims gestuurd. In Engeland waren ze verandert van geloof dus pelgrims waren er te veel. De pelgrims zijn toegekomen juist voor de winter. Dat is de datum van thanksgiving. Maar vele pelgrims zijn gestorven van de koude en van de honger. Als de winter bijna gedaan was hebben de indianen de overig pelgrims ter hulp gekomen. De indianen hebben hen geleerd hoe ze wilde kalkoenen (daarom wordt er nog altijd kalkoen geserveerd) moesten vangen en hoe ze mais moesten planten (dat was toen al aanwezig). En dat is het verhaal van thanksgiving. Grote dankbaarheid voor het de indianen die de pelgrims geholpen helpen.
Op school staat alles in het teken van de indianen en de pelgrims. In de high school krijgen ze een pluim mee van de kalkoen en in de katholieke school is Tim verkleed in een indiaan.
En vandaag wordt Dieter drie jaar maar die trekt hem van niets iets aan en die huppelt door het leven.
Vandaag wordt er Thanksgiving gevierd op school. Dat is het belangrijkste feest van de Amerikanen. Thanksgiving is een historisch gebeuren. Nadat de spanjaarden Amerika ontdekt hadden had Engeland ook een oog laten vallen op het nieuwe land. En Engeland was specialist om in andere landen hun mensen weg te brengen dat ze zelf niet konden gebruiken, denk maar aan de gevangenen die naar Australie verscheept zijn geweest. En naar het nieuwe land (Amerika) hebben ze hun pelgrims gestuurd. In Engeland waren ze verandert van geloof dus pelgrims waren er te veel. De pelgrims zijn toegekomen juist voor de winter. Dat is de datum van thanksgiving. Maar vele pelgrims zijn gestorven van de koude en van de honger. Als de winter bijna gedaan was hebben de indianen de overig pelgrims ter hulp gekomen. De indianen hebben hen geleerd hoe ze wilde kalkoenen (daarom wordt er nog altijd kalkoen geserveerd) moesten vangen en hoe ze mais moesten planten (dat was toen al aanwezig). En dat is het verhaal van thanksgiving. Grote dankbaarheid voor het de indianen die de pelgrims geholpen helpen.
Op school staat alles in het teken van de indianen en de pelgrims. In de high school krijgen ze een pluim mee van de kalkoen en in de katholieke school is Tim verkleed in een indiaan.
En vandaag wordt Dieter drie jaar maar die trekt hem van niets iets aan en die huppelt door het leven.
kopzorgen
Dinsdag 25 november
Gelukkig zijn de kinderen er en zorgen die voor voldoende afwisseling. Want een mens begint toch eens na te denken wat hij nu moet doen. Het is ook niet makkellijk. Koen gaat nog eens naar de spaanse les. En belt nog maar eens naar een bank en naar het bureau van Van Bakel. Maar het brengt allemaal niet op en we zijn stilaan aan een nieuw plan aan het werken. Maar dat moeten we nu weer helemaal uitwerken.
Als Koen terugkomt van de brievenbus heeft hij al de eerste cheques (het meeste gebeurt hier nog met cheques) in zijn handen van onze eerste mais in Amerika.
En van blijdschap smijten we de cheques de lucht in en maken een heuse rondedans op ons eerste verdiende Amerikaanse geld. Tim vraagt heel argwanend wat we aan het doen zijn en waarom. Maar daar geven we geen antwoord op, dat zal hij later wel zelf ondervinden. En al bij al hebben we het nog niet zo slecht. We hebben nog geen spijt van onze beslissing. We hebben al heel veel mensen leren kennen. Het is een echt boerenland met mogelijkheden. We zijn alle dagen met de kindjes en ik en Koen maken nog altijd leut samen. Maar we zouden het liefst van al koeien melken. Ooit.
Maar we moeten verder, de kindjes moeten naar de laatste zwemles.
Gelukkig zijn de kinderen er en zorgen die voor voldoende afwisseling. Want een mens begint toch eens na te denken wat hij nu moet doen. Het is ook niet makkellijk. Koen gaat nog eens naar de spaanse les. En belt nog maar eens naar een bank en naar het bureau van Van Bakel. Maar het brengt allemaal niet op en we zijn stilaan aan een nieuw plan aan het werken. Maar dat moeten we nu weer helemaal uitwerken.
Als Koen terugkomt van de brievenbus heeft hij al de eerste cheques (het meeste gebeurt hier nog met cheques) in zijn handen van onze eerste mais in Amerika.
En van blijdschap smijten we de cheques de lucht in en maken een heuse rondedans op ons eerste verdiende Amerikaanse geld. Tim vraagt heel argwanend wat we aan het doen zijn en waarom. Maar daar geven we geen antwoord op, dat zal hij later wel zelf ondervinden. En al bij al hebben we het nog niet zo slecht. We hebben nog geen spijt van onze beslissing. We hebben al heel veel mensen leren kennen. Het is een echt boerenland met mogelijkheden. We zijn alle dagen met de kindjes en ik en Koen maken nog altijd leut samen. Maar we zouden het liefst van al koeien melken. Ooit.
Maar we moeten verder, de kindjes moeten naar de laatste zwemles.
Myron komt zijn schulden betalen
Maandag 24 november
Wij hebben dan wel vorige week die reis gedaan naar Wisconsin en dat was vooral om kalverstallen te zien. Maar heel dat idee gaat niet door. De kostprijs is veel te hoog. Wij hadden aan dat plan gedacht omdat hier dankzij de bankcrisis geen vooruitzicht is in het bouwen van een stal voor 2000 koeien. Het is voor dat projekt dat we naar hier gekomen zijn en nu valt dat allemaal een beetje in duigen. Als we dit twee jaar vroeger beslist hadden waren we nu aan het melken. Want er zijn effektief 65 bedrijven van die grootte van Van Bakel aan het melken. En de meesten van hen die zijn echt goed bezig. Maar we mogen niet blijven stil staan en we moeten verder kijken.
Aan die kalfkes hadden we gedacht omdat ik met mijn visum niet bij derden mag gaan werken. En als Koen dan werk gaat zoeken wilde ik zelf iets te doen hebben. Van daar uit hadden we gedacht aan kalfkes omdat dat goed te kombineren zou geweest zijn met het huishouden en de kindjes. Maar niet dus. We moeten weer verder kijken en toch maar hopen dat Van Bakel vlug kan beginnen bouwen aan onze stal.
Myron komt in de voormiddag alles afrekenen. Voor het loonwerk en voor het huren van een binn. Ook worden de prijzen van de meststoffen (furtilizer) besproken. Die zijn ontzettend duur maar andere jaren worden die nu wel al gekocht. Dus dat is weer iets om over na te denken. We hadden een ventilator die kapot was en die komen ze vanmiddag vervangen. Zodat Koen ze niet meer moet verplaatsen telkens en nu is er aan elke silo een ventilator. En ze blijven nog altijd vollen bak draaien. Vanaf dat het regent of sneeuwt moeten we ze afzetten en dan is het voldoende.
Wij hebben dan wel vorige week die reis gedaan naar Wisconsin en dat was vooral om kalverstallen te zien. Maar heel dat idee gaat niet door. De kostprijs is veel te hoog. Wij hadden aan dat plan gedacht omdat hier dankzij de bankcrisis geen vooruitzicht is in het bouwen van een stal voor 2000 koeien. Het is voor dat projekt dat we naar hier gekomen zijn en nu valt dat allemaal een beetje in duigen. Als we dit twee jaar vroeger beslist hadden waren we nu aan het melken. Want er zijn effektief 65 bedrijven van die grootte van Van Bakel aan het melken. En de meesten van hen die zijn echt goed bezig. Maar we mogen niet blijven stil staan en we moeten verder kijken.
Aan die kalfkes hadden we gedacht omdat ik met mijn visum niet bij derden mag gaan werken. En als Koen dan werk gaat zoeken wilde ik zelf iets te doen hebben. Van daar uit hadden we gedacht aan kalfkes omdat dat goed te kombineren zou geweest zijn met het huishouden en de kindjes. Maar niet dus. We moeten weer verder kijken en toch maar hopen dat Van Bakel vlug kan beginnen bouwen aan onze stal.
Myron komt in de voormiddag alles afrekenen. Voor het loonwerk en voor het huren van een binn. Ook worden de prijzen van de meststoffen (furtilizer) besproken. Die zijn ontzettend duur maar andere jaren worden die nu wel al gekocht. Dus dat is weer iets om over na te denken. We hadden een ventilator die kapot was en die komen ze vanmiddag vervangen. Zodat Koen ze niet meer moet verplaatsen telkens en nu is er aan elke silo een ventilator. En ze blijven nog altijd vollen bak draaien. Vanaf dat het regent of sneeuwt moeten we ze afzetten en dan is het voldoende.
naar de boekhouder
Zaterdag 22 november
Wij hebben een afspraak met een boekhouder. Lindy, de dochter van Karen werkt erbij en dat boekhoudkantoor doet heel veel de boekhouding van de "crobfarmers". Die is er eigenlijk wel in gespecialiseerd. De kindjes kunnen mee want er is blijkbaar een kinderhoekje met uiteraard een tv. Het kantoor is in Flora en het is een vrij groot gebouw. De eigenaars van het boekhoudkantoor zijn German Baptisten, dat is een soort amisch maar zij mogen wel met de auto rijden en zij hebben wel elektriciteit. Maar ze zijn wel hetzelfde gekleed. En Lindy mag nooit een lange broek aan doen of geen korte mouwen. het moet een lange rok zijn en een blouse of een truitje.
Maar ook hier is er heel veel volk aanwezig. Aan de balie tellen we 3 mevrouwen, allen german baptist. We moeten efkens wachten in een hele sjieke wachtruimte. En dan komen ze ons roepen en mogen we binnengaan in een nog sjieker kantoor. De kindjes hebben hun tv en blokken al gevonden. Nieuwe klanten ze maken er hun tijd van. In Belgie gebeurt dit tijdstip de aangifte voor 2007, hier is dat al voor 2008, zelfs al is het jaar nog niet om.
Ze geven ons toch weer wat tips met wat we nog kunnen doen en wat we best niet kunnen doen. Want het is toch allemaal anders. En als het gedaan is hebben de kindjes spijt dat ze naar huis moeten.
In de late namiddag komt er een koppel binnen met een zoontje van 6 jaar. Ze komen kennis maken want ze hadden al veel van ons gehoord en ze wilden ons leren kennen. Het is een hele vlotte mevrouw waar ik echt goed met kan babbelen. Het zijn ook boeren en ze wonen ongeveer 10 mijl van ons. Ze hebben mais en ook nog wat beef (vleesvee). Dat zijn van die zwarte koeien die je absoluut niet kunt vergelijken met het belgisch wit-blauw. Ze proeven van belgische jenever en van de belgische koekjes en chocolade. Dan eten ze nog een zelfgemaakte boterham mee en ze vinden het overheerlijk. Zeggen ze toch. Maar ze kunnen wel heel overdreven doen. Maar dat speelt geen rol, het is altijd leutiger zo dan dat ze niets zouden zeggen. En dat zijn weer mensen die we leren kennen hebben. Maar als ze weg zijn kennen we wel hun namen niet meer en zowel ik als Koen hadden het niet meer durven vragen omdat we het in begin al een paar keer hadden moeten vragen. Maar dat komt wel. We gaan redelijk vroeg naar bed en kijken in ons bed nog naar een dvd'ke (seabiscuit). Gebaseerd op een echt verhaal. En het gaat over de jaren dertig, de grote crisis. En hier zeggen ze toch dat het nog erger gaat zijn dan toen. Daarom wilde we dat filmke wel eens zien. Maar hopelijk komt dat niet uit wat ze hier zeggen.
Wij hebben een afspraak met een boekhouder. Lindy, de dochter van Karen werkt erbij en dat boekhoudkantoor doet heel veel de boekhouding van de "crobfarmers". Die is er eigenlijk wel in gespecialiseerd. De kindjes kunnen mee want er is blijkbaar een kinderhoekje met uiteraard een tv. Het kantoor is in Flora en het is een vrij groot gebouw. De eigenaars van het boekhoudkantoor zijn German Baptisten, dat is een soort amisch maar zij mogen wel met de auto rijden en zij hebben wel elektriciteit. Maar ze zijn wel hetzelfde gekleed. En Lindy mag nooit een lange broek aan doen of geen korte mouwen. het moet een lange rok zijn en een blouse of een truitje.
Maar ook hier is er heel veel volk aanwezig. Aan de balie tellen we 3 mevrouwen, allen german baptist. We moeten efkens wachten in een hele sjieke wachtruimte. En dan komen ze ons roepen en mogen we binnengaan in een nog sjieker kantoor. De kindjes hebben hun tv en blokken al gevonden. Nieuwe klanten ze maken er hun tijd van. In Belgie gebeurt dit tijdstip de aangifte voor 2007, hier is dat al voor 2008, zelfs al is het jaar nog niet om.
Ze geven ons toch weer wat tips met wat we nog kunnen doen en wat we best niet kunnen doen. Want het is toch allemaal anders. En als het gedaan is hebben de kindjes spijt dat ze naar huis moeten.
In de late namiddag komt er een koppel binnen met een zoontje van 6 jaar. Ze komen kennis maken want ze hadden al veel van ons gehoord en ze wilden ons leren kennen. Het is een hele vlotte mevrouw waar ik echt goed met kan babbelen. Het zijn ook boeren en ze wonen ongeveer 10 mijl van ons. Ze hebben mais en ook nog wat beef (vleesvee). Dat zijn van die zwarte koeien die je absoluut niet kunt vergelijken met het belgisch wit-blauw. Ze proeven van belgische jenever en van de belgische koekjes en chocolade. Dan eten ze nog een zelfgemaakte boterham mee en ze vinden het overheerlijk. Zeggen ze toch. Maar ze kunnen wel heel overdreven doen. Maar dat speelt geen rol, het is altijd leutiger zo dan dat ze niets zouden zeggen. En dat zijn weer mensen die we leren kennen hebben. Maar als ze weg zijn kennen we wel hun namen niet meer en zowel ik als Koen hadden het niet meer durven vragen omdat we het in begin al een paar keer hadden moeten vragen. Maar dat komt wel. We gaan redelijk vroeg naar bed en kijken in ons bed nog naar een dvd'ke (seabiscuit). Gebaseerd op een echt verhaal. En het gaat over de jaren dertig, de grote crisis. En hier zeggen ze toch dat het nog erger gaat zijn dan toen. Daarom wilde we dat filmke wel eens zien. Maar hopelijk komt dat niet uit wat ze hier zeggen.
grote kuis aan de silo's
Vrijdag 21 november
Het is mooi weer als we opstaan en de kindjes gaan heel kontent terug naar school. Ondertussen hebben ze al veel verteld wat ze allemaal met Karen hebben gedaan. Frietjes gaan eten, gaan winkelen en veel kadootjes gekregen, veel naar de tv mogen kijken en heel veel films gekeken en ze hebben in de living mogen slapen. Als ik dat hoor dan denk ik dat is beter dan op reis gaan. Ze zijn echt verwend geweest.
Koen brengt de kindjes naar school en gaat dan weer naar de spaanse les. Als hij thuiskomt zegt hij toch wel dat het niet gemakkellijk is. In de namiddag gaan we met zijn allen weer grote kuis doen aan de silo's. Er wordt geveegd, mais opgeschept, met een bladblazer wordt het meeste weggeblazen, dat is werk voor de kindjes. En dat gebeurt natuurlijk met het nodige geruziemaak. Tegen de avond ligt alles terug proper en nu kunnen we afwachten wanneer we de mais vanuit de silo's kunnen verkopen. Nu is het wachten tot de prijzen weer stijgen want op het ogenblik zijn de prijzen niet denderend.
Het is mooi weer als we opstaan en de kindjes gaan heel kontent terug naar school. Ondertussen hebben ze al veel verteld wat ze allemaal met Karen hebben gedaan. Frietjes gaan eten, gaan winkelen en veel kadootjes gekregen, veel naar de tv mogen kijken en heel veel films gekeken en ze hebben in de living mogen slapen. Als ik dat hoor dan denk ik dat is beter dan op reis gaan. Ze zijn echt verwend geweest.
Koen brengt de kindjes naar school en gaat dan weer naar de spaanse les. Als hij thuiskomt zegt hij toch wel dat het niet gemakkellijk is. In de namiddag gaan we met zijn allen weer grote kuis doen aan de silo's. Er wordt geveegd, mais opgeschept, met een bladblazer wordt het meeste weggeblazen, dat is werk voor de kindjes. En dat gebeurt natuurlijk met het nodige geruziemaak. Tegen de avond ligt alles terug proper en nu kunnen we afwachten wanneer we de mais vanuit de silo's kunnen verkopen. Nu is het wachten tot de prijzen weer stijgen want op het ogenblik zijn de prijzen niet denderend.
alles uitpakken
Donderdag 20 november
De kindjes slapen onvoorstelbaar lang. Toch tot halfnegen, maar ze mogen daarom thuis blijven van de high school (de kleuterschool in de voormiddag). Die school is niet zo erg want die moet ik per dag betalen maar de katholieke school in de namiddag mogen ze niet missen dat is een beetje te kostelijk.
Koen gaat vandaag aan de silo een beetje opruimen zoals al het gereedschap dat gebruikt geweest is en de elevator een beetje invetten en ook alle motors die nodig waren om de mais naar de elevator te brengen. Ondertussen staan de ventilators wel volop te draaien. Die ventilators moeten toch een paar dagen of zelfs een week goed draaien dat de mais goed verlucht is. En dat hij zeker niet aaneenkoekt. En ondertussen amuseren de kindjes want die kunnen hun papa nu "helpen". En kan ik ongestoord al de valiesjes leeg maken en wassen en eten koken.
Nadat ik Tim naar school gebracht heb en Stef en Dieter in hun bedje liggen gaat Koen zijn spaans nog eens herhalen en horen wij ook via de computer dat Alex en Dirk goed thuisgekomen zijn. En als de kindjes wakker zijn is het weer tijd om naar de zwemles te gaan en dan kunnen ze heel vroeg in hun bed.
De kindjes slapen onvoorstelbaar lang. Toch tot halfnegen, maar ze mogen daarom thuis blijven van de high school (de kleuterschool in de voormiddag). Die school is niet zo erg want die moet ik per dag betalen maar de katholieke school in de namiddag mogen ze niet missen dat is een beetje te kostelijk.
Koen gaat vandaag aan de silo een beetje opruimen zoals al het gereedschap dat gebruikt geweest is en de elevator een beetje invetten en ook alle motors die nodig waren om de mais naar de elevator te brengen. Ondertussen staan de ventilators wel volop te draaien. Die ventilators moeten toch een paar dagen of zelfs een week goed draaien dat de mais goed verlucht is. En dat hij zeker niet aaneenkoekt. En ondertussen amuseren de kindjes want die kunnen hun papa nu "helpen". En kan ik ongestoord al de valiesjes leeg maken en wassen en eten koken.
Nadat ik Tim naar school gebracht heb en Stef en Dieter in hun bedje liggen gaat Koen zijn spaans nog eens herhalen en horen wij ook via de computer dat Alex en Dirk goed thuisgekomen zijn. En als de kindjes wakker zijn is het weer tijd om naar de zwemles te gaan en dan kunnen ze heel vroeg in hun bed.
afscheid van Dirk en Alex
Woensdag 19 november
Het is weer bitterkoud als we opstaan. Onze mutsen hebben we echt wel nodig.
Wij hebben vanmorgen een afspraak met de fabrikant van die kalverstallekes. Het is een klein fabriekske waar ze zulke stallen aan de lopende band maken. Ze maken ook biggenstallen, zeugenstallen, maar vooral op vraag van labo's en onderzoekscentra's. Om stipt 8 uur zijn we ter plaatse. Ze komen ons met twee mensen verwelkomen, potentiele kopers, kunnen ze wel al eens moeite voor doen. Het valt ons op dat ze echt allemaal tijd hebben. Maar wij zelf hebben geen tijd. We moeten ten laatst om 4 uur in Chicago zijn en dan mag er niets gebeuren. Terwijl Koen nog aan het babbelen is ga ik en Dirk al naar de subway om een lekker smoske dat we zeker in de auto kunnen op eten, we mogen echt geen tijd meer verliezen. Onze gps zegt dat het nog vier uur rijden is en het is ondertussen al bijna 11 uur. We moeten weg. En dan rijden we in een stuk door naar Chicago. Tijdens het rijden genieten we nog een laatste keer van het prachtige landschap van Wisconsin en babbelen we veel na over wat we gezien hebben. Wij hebben goed doorgereden (veel te hard) en geen files tegengekomen zodat we nog goed op tijd zijn op de luchthaven. Alex is er ook al, die heeft krokodillen gezien in Florida en het was er heel warm. Bij starbucks drinken we onze laatste koffieke met een stukske cake en dan is het weer tijd voor het afscheid. Alex en Dirk moeten hun vliegtuig halen.
En dan kunnen wij naar huis, naar de kindjes. Maar het verkeer in Chicago denkt er anders over. En zo wordt het weer een hele lange rit. Maar we kunnen veel babbelen en dan nog zonder kinderen. Wat moet een mens nog meer hebben. Het is halftien dat we eindelijk bij Karen zijn. En beslissen toch maar om de kindjes wakker te maken en mee te doen naar huis. En al dommelend leggen we ze in hun eigen bedje onder de dekens.
Het is weer bitterkoud als we opstaan. Onze mutsen hebben we echt wel nodig.
Wij hebben vanmorgen een afspraak met de fabrikant van die kalverstallekes. Het is een klein fabriekske waar ze zulke stallen aan de lopende band maken. Ze maken ook biggenstallen, zeugenstallen, maar vooral op vraag van labo's en onderzoekscentra's. Om stipt 8 uur zijn we ter plaatse. Ze komen ons met twee mensen verwelkomen, potentiele kopers, kunnen ze wel al eens moeite voor doen. Het valt ons op dat ze echt allemaal tijd hebben. Maar wij zelf hebben geen tijd. We moeten ten laatst om 4 uur in Chicago zijn en dan mag er niets gebeuren. Terwijl Koen nog aan het babbelen is ga ik en Dirk al naar de subway om een lekker smoske dat we zeker in de auto kunnen op eten, we mogen echt geen tijd meer verliezen. Onze gps zegt dat het nog vier uur rijden is en het is ondertussen al bijna 11 uur. We moeten weg. En dan rijden we in een stuk door naar Chicago. Tijdens het rijden genieten we nog een laatste keer van het prachtige landschap van Wisconsin en babbelen we veel na over wat we gezien hebben. Wij hebben goed doorgereden (veel te hard) en geen files tegengekomen zodat we nog goed op tijd zijn op de luchthaven. Alex is er ook al, die heeft krokodillen gezien in Florida en het was er heel warm. Bij starbucks drinken we onze laatste koffieke met een stukske cake en dan is het weer tijd voor het afscheid. Alex en Dirk moeten hun vliegtuig halen.
En dan kunnen wij naar huis, naar de kindjes. Maar het verkeer in Chicago denkt er anders over. En zo wordt het weer een hele lange rit. Maar we kunnen veel babbelen en dan nog zonder kinderen. Wat moet een mens nog meer hebben. Het is halftien dat we eindelijk bij Karen zijn. En beslissen toch maar om de kindjes wakker te maken en mee te doen naar huis. En al dommelend leggen we ze in hun eigen bedje onder de dekens.
nog meer bedrijven
Dinsdag 18 november
We worden verwacht op een bedrijf die echt vanalles doet. We komen op een hof waar het vol staat met traktors, machines en heel veel stallen. Maar de kalverstallen zijn niet op deze lokatie. De boer neemt ons mee in een hele grote truck tien mijl verder. Hij zegt dat het maar efkens rijden is. Die afstanden dat is echt enorm. En na meer dan een half uur rijden komen we aan op zijn melkveebedrijf. Hij melkt 600 koeien en hij heeft ook zo een kalverstal staan waar hij heel kontent van is.
We krijgen een hele uitgebreide rondleiding en het is heel interessant. Vervolgens gaan we terug naar zijn thuis bedrijf en hij stelt ons voor om eens naar zijn akkers te gaan kijken. Dat moeten ze ons geen twee keer vragen natuurlijk. Hij is melkveehouder maar dat bedrijf wordt volledig gerund door knechten. Hij verkoopt ook mais en soyabonen zaad. En daarnaast heeft hij een loonwerkbedrijf en bewerkt hij zelf ongeveer 1ooo ha. Eigenlijk iemand die nooit geen tijd heeft. Maar hij maakt voor ons efkens tijd om rond te rijden. En dat is wel heel typisch hier in Amerika. Ze maken tijd voor zelfs wildvreemden.
Op een van zijn akkers is zijn zoon een nieuw machine aan het uitproberen. Een volledig gps gestuurde traktor en die is met een machine alleen de rijen aan het bemesten waar er volgend jaar mais gaat gezaaid worden. Heel raar om te zien. Maar een ongelooflijk groot machien met een nog grotere traktor. Dirk mag eens meerijden met de grote john deere, en die straalt gewoon. En als we terug op zijn hof komen krijgen we ook daar nog eens een grote rondleiding.
Het was heel boeiend. Als we er weggaan is het al middag en hebben we grote honger we komen weer een echt amerikaans restaurantje tegen en vullen onze buiken met zelfgemaakte pizza.
Na de middag worden we verwacht op het TMF bedrijf waar Koen van de zomer 8 dagen gewerkt heeft. Het is het bedrijf dat samenwerkt met de universiteiten en met twee andere melkveebedrijven. Het TMF houdt zich alleen bezig met het afkalven van de koeien dus ook daar zijn er heel wat kalfkes te zien. Koen wordt heel hartelijk begroet door zowel de bazen als de knechten en ik geniet er volop van. Nadat we het bedrijf volledig bezocht hebben gaan we naar het melkveebedrijf ernaast en daar maken we kennis met een nederlander die er aan het werken is. Die neemt ons mee uit eten en het is altijd leutig als je in je eigen taal kunt babbelen zelfs is het hollands. Het is een leerrijk dagske geweest. Vanavond gaan we een vlaming bezoeken, Eddy Van Dijck. Dat is een man van de kempen en die woont hier al verschillende jaren. In het seizoen werkt hij bij een loonwerker en daarnaast heeft hij zijn eigen bedrijfje, een bedrijf dat alles kan. We ontmoeten hem in een cafeeke in de plaatselijke bowling. En dan luisteren we met een glas bier en een glaasje wijn naar zijn enthousiaste verhalen. Want vertellen dat kan hij als de beste. Het gaat over combinen, mais, amerikanen, boeren, Belgie, klusjes, koeien en natuurlijk worden er ook de nodige moppen getapt.
En dan rijden we nog heel lang door in de nacht want we moeten morgen op tijd zijn. Dirk moet zijn vliegtuig halen. Maar in de auto heb ik tijd om naar de kindjes te bellen. Maar die liggen al in bed en Karen zegt dat ze het fantastisch doen. Dus dan kan ik gerust gaan slapen.
We worden verwacht op een bedrijf die echt vanalles doet. We komen op een hof waar het vol staat met traktors, machines en heel veel stallen. Maar de kalverstallen zijn niet op deze lokatie. De boer neemt ons mee in een hele grote truck tien mijl verder. Hij zegt dat het maar efkens rijden is. Die afstanden dat is echt enorm. En na meer dan een half uur rijden komen we aan op zijn melkveebedrijf. Hij melkt 600 koeien en hij heeft ook zo een kalverstal staan waar hij heel kontent van is.
We krijgen een hele uitgebreide rondleiding en het is heel interessant. Vervolgens gaan we terug naar zijn thuis bedrijf en hij stelt ons voor om eens naar zijn akkers te gaan kijken. Dat moeten ze ons geen twee keer vragen natuurlijk. Hij is melkveehouder maar dat bedrijf wordt volledig gerund door knechten. Hij verkoopt ook mais en soyabonen zaad. En daarnaast heeft hij een loonwerkbedrijf en bewerkt hij zelf ongeveer 1ooo ha. Eigenlijk iemand die nooit geen tijd heeft. Maar hij maakt voor ons efkens tijd om rond te rijden. En dat is wel heel typisch hier in Amerika. Ze maken tijd voor zelfs wildvreemden.
Op een van zijn akkers is zijn zoon een nieuw machine aan het uitproberen. Een volledig gps gestuurde traktor en die is met een machine alleen de rijen aan het bemesten waar er volgend jaar mais gaat gezaaid worden. Heel raar om te zien. Maar een ongelooflijk groot machien met een nog grotere traktor. Dirk mag eens meerijden met de grote john deere, en die straalt gewoon. En als we terug op zijn hof komen krijgen we ook daar nog eens een grote rondleiding.
Het was heel boeiend. Als we er weggaan is het al middag en hebben we grote honger we komen weer een echt amerikaans restaurantje tegen en vullen onze buiken met zelfgemaakte pizza.
Na de middag worden we verwacht op het TMF bedrijf waar Koen van de zomer 8 dagen gewerkt heeft. Het is het bedrijf dat samenwerkt met de universiteiten en met twee andere melkveebedrijven. Het TMF houdt zich alleen bezig met het afkalven van de koeien dus ook daar zijn er heel wat kalfkes te zien. Koen wordt heel hartelijk begroet door zowel de bazen als de knechten en ik geniet er volop van. Nadat we het bedrijf volledig bezocht hebben gaan we naar het melkveebedrijf ernaast en daar maken we kennis met een nederlander die er aan het werken is. Die neemt ons mee uit eten en het is altijd leutig als je in je eigen taal kunt babbelen zelfs is het hollands. Het is een leerrijk dagske geweest. Vanavond gaan we een vlaming bezoeken, Eddy Van Dijck. Dat is een man van de kempen en die woont hier al verschillende jaren. In het seizoen werkt hij bij een loonwerker en daarnaast heeft hij zijn eigen bedrijfje, een bedrijf dat alles kan. We ontmoeten hem in een cafeeke in de plaatselijke bowling. En dan luisteren we met een glas bier en een glaasje wijn naar zijn enthousiaste verhalen. Want vertellen dat kan hij als de beste. Het gaat over combinen, mais, amerikanen, boeren, Belgie, klusjes, koeien en natuurlijk worden er ook de nodige moppen getapt.
En dan rijden we nog heel lang door in de nacht want we moeten morgen op tijd zijn. Dirk moet zijn vliegtuig halen. Maar in de auto heb ik tijd om naar de kindjes te bellen. Maar die liggen al in bed en Karen zegt dat ze het fantastisch doen. Dus dan kan ik gerust gaan slapen.
donderdag 5 februari 2009
kalverstallen bezocht
Maandag 17 november
Die stallen die wij op het oog hebben zijn stallen gelijk de huizen die je hier overal ziet. En is van de firma "Arts-Way", van die firma hebben we verschillende adressen gekregen waar we de stallen mogen gaan bezoeken. In Wisconsin is het een heel andere omgeving dan in Indiana. Het is ook de staat waar de meeste melkveebedrijven zijn. Niet met het grootste aantal koeien want die vind je in California. Maar hier zie je heel veel van die boerderijen die je op postkaarten ziet. Met een rechtopstaande silo erbij. En het landschap is heuvelachtig. Min of meer te vergelijken met de Vlaamse Ardennen maar dan veel meer uitgestrekter. Als je bij ons, in Indiana in de buurt rijdt kom je nooit geen stal tegen en hier overal waar je kijkt zie je een boerderij. Dit is echt de moeite om te zien. Eerst gaan we naar een boerderij met 600 koeien en die hebben vier van die kalverstallen staan. Ongelooflijk. Het is te vergelijken met biggenbatterijs. Heel knap. We trekken zoveel mogelijk foto's. Na twee uur rijden komen we op de volgende boerderij. Hier hebben ze 300 koeien maar ze hebben nog een loonbedrijf en een akkerbedrijf. Die kalfkes zijn echt gezond. We hebben ze nu toch van verschillende leeftijden gezien. Op dit bedrijf is er ook een cover-all stal maar daar is die boer niet van te spreken. Te veel condens en de kalfkes worden ziek. Ik ben blij dat ik meegekomen ben.
Vanmiddag hebben we in een echt typisch amerikaans restaurantje gegeten. En dat is toch iets speciaal. Dat is de moeite om eens te zien. En nu komen we een pizza king tegen en eten we een spaghetti. We vinden een klein uitziend motelleke en genieten van een korte nacht.
Die stallen die wij op het oog hebben zijn stallen gelijk de huizen die je hier overal ziet. En is van de firma "Arts-Way", van die firma hebben we verschillende adressen gekregen waar we de stallen mogen gaan bezoeken. In Wisconsin is het een heel andere omgeving dan in Indiana. Het is ook de staat waar de meeste melkveebedrijven zijn. Niet met het grootste aantal koeien want die vind je in California. Maar hier zie je heel veel van die boerderijen die je op postkaarten ziet. Met een rechtopstaande silo erbij. En het landschap is heuvelachtig. Min of meer te vergelijken met de Vlaamse Ardennen maar dan veel meer uitgestrekter. Als je bij ons, in Indiana in de buurt rijdt kom je nooit geen stal tegen en hier overal waar je kijkt zie je een boerderij. Dit is echt de moeite om te zien. Eerst gaan we naar een boerderij met 600 koeien en die hebben vier van die kalverstallen staan. Ongelooflijk. Het is te vergelijken met biggenbatterijs. Heel knap. We trekken zoveel mogelijk foto's. Na twee uur rijden komen we op de volgende boerderij. Hier hebben ze 300 koeien maar ze hebben nog een loonbedrijf en een akkerbedrijf. Die kalfkes zijn echt gezond. We hebben ze nu toch van verschillende leeftijden gezien. Op dit bedrijf is er ook een cover-all stal maar daar is die boer niet van te spreken. Te veel condens en de kalfkes worden ziek. Ik ben blij dat ik meegekomen ben.
Vanmiddag hebben we in een echt typisch amerikaans restaurantje gegeten. En dat is toch iets speciaal. Dat is de moeite om eens te zien. En nu komen we een pizza king tegen en eten we een spaghetti. We vinden een klein uitziend motelleke en genieten van een korte nacht.
naar Chicago
Zondag 16 november
Alex is ons komen bezoeken omdat die naar een congres moet van lely in Florida. Die moet vandaag zijn vliegtuig hebben om door te vliegen naar Florida. Dus die zijn gisterenavond na Moline direkt doorgereden naar Chicago.
Ik en Koen brengen de kindjes naar Karen want die blijven daar een paar dagen slapen. Ik en Koen gaan Dirk oppikken in Chicago om dan door te rijden naar Wisconsin om kalverstallen te gaan bekijken. De kindjes vinden dat heel leutig want ze weten maar al te goed dat ze bij Karen verwend worden. Ze mogen in de living blijven slapen en ondertussen blijft de tv altijd maar aan staan. Dus als ik salu zeg tegen Tim, Stef en Dieter is er niemand meer die opkijkt. Juist Tim zegt nog eens salu en Stef ligt al lang voor de tv en Dieter is al op de zetels aan het kruipen. Tis feest voor die mannekes. Als ge zelf geen tv hebt apprecieren ze die ongelooflijk bij iemand anders. Alles is gezegd en alle kleertjes liggen klaar zodat wij kunnen vertrekken naar Chicago. Eens een lang ritje alleen wij tweeen. Puur genieten. In Chicago in de luchthaven vinden we gauw Alex en Dirk. We wensen Alex nog een goeie vlucht en wij gaan op weg naar de "sears town". Dat is de hoogste toren van het westen.
Het is een hele imposante toren in het hartje van Chicago. We geraken onze auto kwijt in een ondergrondse parking. En voor zo een grote stad te zijn zien we bijna geen mensen maar het is wel weer bitter koud. Die wind is weer niet te doen. We wandelen van de parking naar de toren en in de straten dat we wandelen zijn allemaal hoge wolkenkrabbers waar overal burelen gevestigd zijn. Heel imposant. Aan de toren zelf moeten we een paar keer rond het gebouw lopen voor we de ingang vinden en dan gaan we met de lift naar boven. Heeeeel snel. Heel de geschiedenis van de toren wordt er goed uitgelegd en boven is er natuurlijk een overweldigend zicht. Zelfs al is het geen mooi weer. Ook is er een klein tentoonstellingske van de mensen die van Chicago komen. Ook de moeite waard. Wij hebben geen spijt dat we de toren bezocht hebben. Een aanrader voor iedereen. En om ons dag te eindigen gaan we ook in "hooters" eten. We reden dat voorbij en ik wilde nu wel eens zien wat daar zo speciaal aan is. Typisch voor mannen maar wel heel lekker eten. En dan kunnen we op weg naar Wisconis het dairyland.
Alex is ons komen bezoeken omdat die naar een congres moet van lely in Florida. Die moet vandaag zijn vliegtuig hebben om door te vliegen naar Florida. Dus die zijn gisterenavond na Moline direkt doorgereden naar Chicago.
Ik en Koen brengen de kindjes naar Karen want die blijven daar een paar dagen slapen. Ik en Koen gaan Dirk oppikken in Chicago om dan door te rijden naar Wisconsin om kalverstallen te gaan bekijken. De kindjes vinden dat heel leutig want ze weten maar al te goed dat ze bij Karen verwend worden. Ze mogen in de living blijven slapen en ondertussen blijft de tv altijd maar aan staan. Dus als ik salu zeg tegen Tim, Stef en Dieter is er niemand meer die opkijkt. Juist Tim zegt nog eens salu en Stef ligt al lang voor de tv en Dieter is al op de zetels aan het kruipen. Tis feest voor die mannekes. Als ge zelf geen tv hebt apprecieren ze die ongelooflijk bij iemand anders. Alles is gezegd en alle kleertjes liggen klaar zodat wij kunnen vertrekken naar Chicago. Eens een lang ritje alleen wij tweeen. Puur genieten. In Chicago in de luchthaven vinden we gauw Alex en Dirk. We wensen Alex nog een goeie vlucht en wij gaan op weg naar de "sears town". Dat is de hoogste toren van het westen.
Het is een hele imposante toren in het hartje van Chicago. We geraken onze auto kwijt in een ondergrondse parking. En voor zo een grote stad te zijn zien we bijna geen mensen maar het is wel weer bitter koud. Die wind is weer niet te doen. We wandelen van de parking naar de toren en in de straten dat we wandelen zijn allemaal hoge wolkenkrabbers waar overal burelen gevestigd zijn. Heel imposant. Aan de toren zelf moeten we een paar keer rond het gebouw lopen voor we de ingang vinden en dan gaan we met de lift naar boven. Heeeeel snel. Heel de geschiedenis van de toren wordt er goed uitgelegd en boven is er natuurlijk een overweldigend zicht. Zelfs al is het geen mooi weer. Ook is er een klein tentoonstellingske van de mensen die van Chicago komen. Ook de moeite waard. Wij hebben geen spijt dat we de toren bezocht hebben. Een aanrader voor iedereen. En om ons dag te eindigen gaan we ook in "hooters" eten. We reden dat voorbij en ik wilde nu wel eens zien wat daar zo speciaal aan is. Typisch voor mannen maar wel heel lekker eten. En dan kunnen we op weg naar Wisconis het dairyland.
Dirk en Alex naar Moline
Zaterdag 15 november
Alex en Dirk worden vandaag in Moline verwacht. Daar woont nog familie van Koen, Alex en Dirk (Dirk is een kozijn van Koen en Alex), Hun grootmoeder is daar geboren en die is als wees terug naar Belgie gekomen. Maar er woont nog wel familie. Dat is een ideale gelegenheid om er naar toe te gaan. Wel moet er afscheid genomen worden van Alex en Dirk en de kindjes want dit is de laatst keer dat ze elkaar weer zien.
Koen gaat naar de spaanse les om 10 uur. En in de namiddag gaat hij met de kindjes de silo's wat opkuisen maar het is zo koud dat ze er eigenlijk niet veel kunnen doen en dan gaan ze maar eens naar alle akkers kijken hoe die erbij liggen.
Ik kan mijn hele dag gebruiken om mijn huis op te kuisen.
Alex en Dirk worden vandaag in Moline verwacht. Daar woont nog familie van Koen, Alex en Dirk (Dirk is een kozijn van Koen en Alex), Hun grootmoeder is daar geboren en die is als wees terug naar Belgie gekomen. Maar er woont nog wel familie. Dat is een ideale gelegenheid om er naar toe te gaan. Wel moet er afscheid genomen worden van Alex en Dirk en de kindjes want dit is de laatst keer dat ze elkaar weer zien.
Koen gaat naar de spaanse les om 10 uur. En in de namiddag gaat hij met de kindjes de silo's wat opkuisen maar het is zo koud dat ze er eigenlijk niet veel kunnen doen en dan gaan ze maar eens naar alle akkers kijken hoe die erbij liggen.
Ik kan mijn hele dag gebruiken om mijn huis op te kuisen.
verjaardagsfeestje voor Stefke
Vrijdag 14 november
Koen gaat vandaag nog wat spaans leren en ook moet hij nog te veel telefoontjes doen en ook is het de laatste dag dat ze gaan dorsen. Joepi. Onze eerste oogst in Amerika en hij is geslaagd. Het is een hele opluchting dat dat goed gelukt is.
Ondertussen zijn Alex en Dirk naar Fair Oaks vertrokken en nog naar wat bezienswaardigheden. Ik zet alles klaar voor het verjaardagsfeestje van vanmiddag voor Stefke. Ik bak wat wafelkes en een taart en pannenkoeken. Als ik Tim van school ga halen moet ik mij haasten om thuis te zijn. Want het feestje begint om 3 uur en is gedaan om 5 uur. Er zijn 9 kindjes en 4 mama's en ook is Karen erbij. Koen is bij Myron buiten de laatste regelingen aan het treffen.
De kindjes zetten heel het huis op kop en ze smullen van de pannenkoeken. Het gespreksonderwerp van de mama's is Obama en daar zijn verdeelde meningen over. Maar ze zijn het alle vijf (ook Karen) eens dat het schandalig is dat hij abortus gaat verplichten in alle ziekenhuizen, ook in de katholieke ziekenhuizen.
Mijn huis is een puinhoop maar de kindjes hebben zich rot geamuseerd. Alex en Dirk zijn ook terug toegekomen en ook Koen is binnen en Karen en iedereen is naar huis. Onze thuiswacht, Damen, is ook gearriveerd want we zijn uitgenodigd door Karen en Loren om te gaan eten samen met hun kinderen maar gelukkig geen kleine kindjes. Het is in een restaurant in Logansport en ondertussen moeten we nog een kindje naar huis voeren die in Logansport woont. Het restaurant is een opgeknapte boerderij. Wel heel sjiek langs de buitenkant. Maar aan de binnenkant is het tegen het kitserige af. We zijn de enige gasten. En voor ons is er een zangeres en een pianist ingehuurd. De accomadatie is in ieder geval in orde. Dat belooft. De sfeer zit er in ieder geval al goed in. We hebben er allemaal wel goesting in. Maar het eten is zo tegengevallen dat karen haar echt schaamt dat ze ons naar daar gevraagd heeft. Daar kan zij natuurlijk niet aan doen en we laten onze avond daar niet door vergallen. Als we gegeten hebben nodigen ze ons uit naar een cafeeke en dat aanbod slaan wij natuurlijk niet af. Dit is de eerste keer dat ik nu in een echt cafee zit. Het is een typisch cafe. Goeie muziek, veel drank, veel lachen, veel mensen en ook dansen. Het is een zeer geslaagde avond. En als we thuiskomen is mijn huis nog altijd een grote puinhoop maar liggen de kindjes heerlijk te slapen.
Koen gaat vandaag nog wat spaans leren en ook moet hij nog te veel telefoontjes doen en ook is het de laatste dag dat ze gaan dorsen. Joepi. Onze eerste oogst in Amerika en hij is geslaagd. Het is een hele opluchting dat dat goed gelukt is.
Ondertussen zijn Alex en Dirk naar Fair Oaks vertrokken en nog naar wat bezienswaardigheden. Ik zet alles klaar voor het verjaardagsfeestje van vanmiddag voor Stefke. Ik bak wat wafelkes en een taart en pannenkoeken. Als ik Tim van school ga halen moet ik mij haasten om thuis te zijn. Want het feestje begint om 3 uur en is gedaan om 5 uur. Er zijn 9 kindjes en 4 mama's en ook is Karen erbij. Koen is bij Myron buiten de laatste regelingen aan het treffen.
De kindjes zetten heel het huis op kop en ze smullen van de pannenkoeken. Het gespreksonderwerp van de mama's is Obama en daar zijn verdeelde meningen over. Maar ze zijn het alle vijf (ook Karen) eens dat het schandalig is dat hij abortus gaat verplichten in alle ziekenhuizen, ook in de katholieke ziekenhuizen.
Mijn huis is een puinhoop maar de kindjes hebben zich rot geamuseerd. Alex en Dirk zijn ook terug toegekomen en ook Koen is binnen en Karen en iedereen is naar huis. Onze thuiswacht, Damen, is ook gearriveerd want we zijn uitgenodigd door Karen en Loren om te gaan eten samen met hun kinderen maar gelukkig geen kleine kindjes. Het is in een restaurant in Logansport en ondertussen moeten we nog een kindje naar huis voeren die in Logansport woont. Het restaurant is een opgeknapte boerderij. Wel heel sjiek langs de buitenkant. Maar aan de binnenkant is het tegen het kitserige af. We zijn de enige gasten. En voor ons is er een zangeres en een pianist ingehuurd. De accomadatie is in ieder geval in orde. Dat belooft. De sfeer zit er in ieder geval al goed in. We hebben er allemaal wel goesting in. Maar het eten is zo tegengevallen dat karen haar echt schaamt dat ze ons naar daar gevraagd heeft. Daar kan zij natuurlijk niet aan doen en we laten onze avond daar niet door vergallen. Als we gegeten hebben nodigen ze ons uit naar een cafeeke en dat aanbod slaan wij natuurlijk niet af. Dit is de eerste keer dat ik nu in een echt cafee zit. Het is een typisch cafe. Goeie muziek, veel drank, veel lachen, veel mensen en ook dansen. Het is een zeer geslaagde avond. En als we thuiskomen is mijn huis nog altijd een grote puinhoop maar liggen de kindjes heerlijk te slapen.
naar melkveebedrijven
Donderdag 13 november
De mannen gaan naar twee bedrijven gaan kijken van Van Bakel. Een bedrijf met 15oo koeien dat al een paar jaar bezig is en dan een bedrijf met 2000 koeien dat juist is opgestart. Ik breng de kindjes weer naar de verschillende scholen en in de namiddag gaan we naar de zwemles. We zetten ook ook al wat tafelkes klaar want morgen is het verjaardagsfeestje van Stefke. En dan steek ik ze heel vroeg in bed. Het zijn al drukke dagen geweest voor de kindjes. Die moeten nu gaan slapen.
Koen heeft ondertussen al gebeld dat ze bij Hooters zitten om te eten. Dat is een echt mannenrestaurant.
De mannen gaan naar twee bedrijven gaan kijken van Van Bakel. Een bedrijf met 15oo koeien dat al een paar jaar bezig is en dan een bedrijf met 2000 koeien dat juist is opgestart. Ik breng de kindjes weer naar de verschillende scholen en in de namiddag gaan we naar de zwemles. We zetten ook ook al wat tafelkes klaar want morgen is het verjaardagsfeestje van Stefke. En dan steek ik ze heel vroeg in bed. Het zijn al drukke dagen geweest voor de kindjes. Die moeten nu gaan slapen.
Koen heeft ondertussen al gebeld dat ze bij Hooters zitten om te eten. Dat is een echt mannenrestaurant.
er is veel te zien
Woensdag 12 november
Stef en Dieter komen vroeg uit hun bed om te kijken of ze er al zijn. Dan springt Tim ook uit zijn bed en worden de valiezen opengedaan. Voor de kindjes zitten er allerlei schatten in. En ook heel veel schatten voor mij en Koen. Dankuwel Christel en Greet en ook de rest natuurlijk. De mannen brengen de kindjes naar school en verkennen Logansport. En na de middag gaan ze Tim naar school brengen en ze krijgen daar een hele rondleiding in de katholieke school.
Er wordt weer wat gedorsen maar Koen moet er niet meer helpen. Wel worden onze silo's gevuld. Dus dat is echt het laatste. Dus nu moeten we het wat in het oog houden voor het drogen. Maar al zeggen we het zelf. het lukt ons al heel goed. Straks worden we nog experten in graan drogen. En morgen nog een dag en onze mais is af. En dan kunnen ze beginnen aan de akkers te diepwoelen.
De kindjes vinden het heel leutig dat nonkel Alex hier is, ze laten hem alles zien. En ik geniet. En de dag wordt weer afgesloten aan de keukentafel met een paar bierkes en weer wordt het heel laat.
Stef en Dieter komen vroeg uit hun bed om te kijken of ze er al zijn. Dan springt Tim ook uit zijn bed en worden de valiezen opengedaan. Voor de kindjes zitten er allerlei schatten in. En ook heel veel schatten voor mij en Koen. Dankuwel Christel en Greet en ook de rest natuurlijk. De mannen brengen de kindjes naar school en verkennen Logansport. En na de middag gaan ze Tim naar school brengen en ze krijgen daar een hele rondleiding in de katholieke school.
Er wordt weer wat gedorsen maar Koen moet er niet meer helpen. Wel worden onze silo's gevuld. Dus dat is echt het laatste. Dus nu moeten we het wat in het oog houden voor het drogen. Maar al zeggen we het zelf. het lukt ons al heel goed. Straks worden we nog experten in graan drogen. En morgen nog een dag en onze mais is af. En dan kunnen ze beginnen aan de akkers te diepwoelen.
De kindjes vinden het heel leutig dat nonkel Alex hier is, ze laten hem alles zien. En ik geniet. En de dag wordt weer afgesloten aan de keukentafel met een paar bierkes en weer wordt het heel laat.
Wapenstilstand of Veterens day
Dinsdag 11 november
Om 8 uur zetten ik en Koen de kindjes af in de Highschool en dan gaan we naar een cafe-eethuis (pub-taverne). Het is een echt Amerikaans eethuis en het behoort aan de beestenveiling van Logansport. Het is tien na acht en er heerst een heel gezellige drukte. Er zit ongelooflijk veel volk. Ik heb zo eens rap geteld en ik kom al aan 62 mensen. De mensen die er zitten zijn blijkbaar vaste klanten want iedereen babbelt met iedereen. Maar ze begroeten ook iedereen die binnenkomen, ook ons. En ondertussen worden er grote borden eieren opgediend. En dit samen met spek, ham, veel brood, konfituur, hamburgers, groentjes. Ook is er een opdienster die konstant met koffie rondgaat. Want dat is hier in Amerika wel heel goed. Als je hier drinken besteld moet je dat maar een keer betalen. Ze vullen bij zoveel dat je zelf wilt. Het volk dat hier zit bestaat uit alle maten en gewichten maar wat ze wel bijna allemaal gemeen hebben. Ze hebben allen een jeans met een riem aan, echte boots of sportschoenen en dan een sweater of een jeanshemd en natuurlijk mogen we de klakken niet vergeten. Daar boven hebben dan de meeste een dikke frak aan van het merk "carhatt".
Wij zijn hier op uitnodiging van een firma die ventilators verkoop. Het is iemand die gehoord heeft dat we misschien iets gaan doen met kalfkes en die heeft ons eergisteren gekontakteerd.
Wij hebben dat plan bedacht omdat we er zeker van zijn dat we in de toekomst iets moeten gaan doen. Maar dan moet Koen gaan werken en ik kan niet bij derden gaan werken wegens mijn visum. En ik wil ook niet gewoon thuis zitten. Zo zijn we dus op dat plan gekomen.
We zijn een beetje te vroeg en zo kunnen we ons verder bezighouden met naar de mensen te kijken en het is genieten.
Na een tiental minuten die voorbij gevlogen zijn komt die verkoper met nog iemand en kunnen we gaan eten. Wij bestellen een "egg of the boss". Het is een ei met tomaat, met spek en met champignons. En het is ongelooflijk lekker. Maar veel te veel. Ik krijg het niet op. En ook Koen niet. Maar het is echt lekker en dat is het enigste wat telt. Ondertussen wordt er vanalles gezegd over wind, lucht en windstromen.
De tijd vliegt voorbij en dan is het kwart na tien. We moeten ons haasten naar de high school. Want school is bijna gedaan.
Thuis eten de kindjes boterhammen en beginnen te vragen wanneer nonkel Alex en Dirk nu komen. Maar ze zijn nog niet geland. Dieter en Tim vliegen in hun bed en Stef gaat naar school.
Jeanette, de vrouw van het nederlandse koppel dat hier ook een melkveebedrijf wil opstarten, komt in de namiddag een koffieke drinken maar we hebben eigenlijk geen tijd. Het is de eerste keer zwemles dus gaan we maar naar de YMCA kijken hoe ze gaan zwemmen.
Nu beginnen de kindjes en ook wij heel zenuwachtig te worden. Wanneer komt nonkel Alex en Dirk nu. Koen heeft al een paar keer proberen bellen maar ze nemen niet op. Loren en Karen komen toe want ze willen Alex en Dirk ook een goeiedag komen zeggen. Het wordt alsmaar later en ik moet de kindjes in hun bed steken alleen Tim komt er terug uit die wilt nonkel Alex zien. En dan eindelijk wordt er aan de voordeur gebeld (niemand belt aan de voordeur). Ze zijn aangekomen. Het is een heel blij weerzien vooral met Koen en Alex. Er wordt veel bijgebabbeld en dan vertrekken ook Karen en Loren terug naar huis. Tim vliegt in zijn bed. En dan wordt er nog meer bijgepraat met chips en een paar bierkes. Ze zijn niet moe te krijgen.
Om 8 uur zetten ik en Koen de kindjes af in de Highschool en dan gaan we naar een cafe-eethuis (pub-taverne). Het is een echt Amerikaans eethuis en het behoort aan de beestenveiling van Logansport. Het is tien na acht en er heerst een heel gezellige drukte. Er zit ongelooflijk veel volk. Ik heb zo eens rap geteld en ik kom al aan 62 mensen. De mensen die er zitten zijn blijkbaar vaste klanten want iedereen babbelt met iedereen. Maar ze begroeten ook iedereen die binnenkomen, ook ons. En ondertussen worden er grote borden eieren opgediend. En dit samen met spek, ham, veel brood, konfituur, hamburgers, groentjes. Ook is er een opdienster die konstant met koffie rondgaat. Want dat is hier in Amerika wel heel goed. Als je hier drinken besteld moet je dat maar een keer betalen. Ze vullen bij zoveel dat je zelf wilt. Het volk dat hier zit bestaat uit alle maten en gewichten maar wat ze wel bijna allemaal gemeen hebben. Ze hebben allen een jeans met een riem aan, echte boots of sportschoenen en dan een sweater of een jeanshemd en natuurlijk mogen we de klakken niet vergeten. Daar boven hebben dan de meeste een dikke frak aan van het merk "carhatt".
Wij zijn hier op uitnodiging van een firma die ventilators verkoop. Het is iemand die gehoord heeft dat we misschien iets gaan doen met kalfkes en die heeft ons eergisteren gekontakteerd.
Wij hebben dat plan bedacht omdat we er zeker van zijn dat we in de toekomst iets moeten gaan doen. Maar dan moet Koen gaan werken en ik kan niet bij derden gaan werken wegens mijn visum. En ik wil ook niet gewoon thuis zitten. Zo zijn we dus op dat plan gekomen.
We zijn een beetje te vroeg en zo kunnen we ons verder bezighouden met naar de mensen te kijken en het is genieten.
Na een tiental minuten die voorbij gevlogen zijn komt die verkoper met nog iemand en kunnen we gaan eten. Wij bestellen een "egg of the boss". Het is een ei met tomaat, met spek en met champignons. En het is ongelooflijk lekker. Maar veel te veel. Ik krijg het niet op. En ook Koen niet. Maar het is echt lekker en dat is het enigste wat telt. Ondertussen wordt er vanalles gezegd over wind, lucht en windstromen.
De tijd vliegt voorbij en dan is het kwart na tien. We moeten ons haasten naar de high school. Want school is bijna gedaan.
Thuis eten de kindjes boterhammen en beginnen te vragen wanneer nonkel Alex en Dirk nu komen. Maar ze zijn nog niet geland. Dieter en Tim vliegen in hun bed en Stef gaat naar school.
Jeanette, de vrouw van het nederlandse koppel dat hier ook een melkveebedrijf wil opstarten, komt in de namiddag een koffieke drinken maar we hebben eigenlijk geen tijd. Het is de eerste keer zwemles dus gaan we maar naar de YMCA kijken hoe ze gaan zwemmen.
Nu beginnen de kindjes en ook wij heel zenuwachtig te worden. Wanneer komt nonkel Alex en Dirk nu. Koen heeft al een paar keer proberen bellen maar ze nemen niet op. Loren en Karen komen toe want ze willen Alex en Dirk ook een goeiedag komen zeggen. Het wordt alsmaar later en ik moet de kindjes in hun bed steken alleen Tim komt er terug uit die wilt nonkel Alex zien. En dan eindelijk wordt er aan de voordeur gebeld (niemand belt aan de voordeur). Ze zijn aangekomen. Het is een heel blij weerzien vooral met Koen en Alex. Er wordt veel bijgebabbeld en dan vertrekken ook Karen en Loren terug naar huis. Tim vliegt in zijn bed. En dan wordt er nog meer bijgepraat met chips en een paar bierkes. Ze zijn niet moe te krijgen.
woensdag 4 februari 2009
naar Lafayette om truien
Maandag 10 november
Een hele gelukkige verjaardag Stefke, vier jaar.
Vandaag gaan ze weer dorsen en het is bijna gedaan. Het weer valt goed mee. Dus we denken nog een dag of twee, misschien drie. Koen gaat vandaag Myron weer helpen. Ik amuseer mij een beetje want ik ben blij dat ik eens niet naar de kindjes moet kijken. Daar Isabel er is, vinden de kindjes dat ook wel heel plezant. Samen met Isabel breng ik Tim naar school want die moet om kwart voor twaalf op school zijn. Als de school gedaan is om vijf voor halfdrie staan we Tim op te wachten met Isabel, ik, Stef en Dieter om naar het schoolke in de bibliotheek te gaan. We kunnen niet lang blijven want we hebben afgesproken met Karen en haar dochter, Lindy om samen Isabel naar huis te brengen en om truien te gaan in het shoppingscenter.
Onze auto zit goed vol. Drie kindjes, Isabel, Karen, Lindy en ik. Morgen komt Alex en Dirk ons bezoeken en de nichtjes hebben ons een lijstje bezorgd met verschillende soorten van truien van het merk "aber crombie". Dat is blijkbaar een rage in Belgie onder de tieners. We vinden de winkel en ik doe mijn inkopen en ondertussen is Karen de kindjes aan het verwennen met cola en nog allerlei zoetigheid. Ik ga buiten met twee hele grote zakken en nu maar hopen dat ik voor iedereen de juiste trui heb gekocht.
We zetten Isabel af en dan is het veel te laat dat we thuis zijn. Het is bijna 10 uur. Niet verantwoord tijdens school. Maar ze zullen in de namiddag wel bij kunnen slapen.
Een hele gelukkige verjaardag Stefke, vier jaar.
Vandaag gaan ze weer dorsen en het is bijna gedaan. Het weer valt goed mee. Dus we denken nog een dag of twee, misschien drie. Koen gaat vandaag Myron weer helpen. Ik amuseer mij een beetje want ik ben blij dat ik eens niet naar de kindjes moet kijken. Daar Isabel er is, vinden de kindjes dat ook wel heel plezant. Samen met Isabel breng ik Tim naar school want die moet om kwart voor twaalf op school zijn. Als de school gedaan is om vijf voor halfdrie staan we Tim op te wachten met Isabel, ik, Stef en Dieter om naar het schoolke in de bibliotheek te gaan. We kunnen niet lang blijven want we hebben afgesproken met Karen en haar dochter, Lindy om samen Isabel naar huis te brengen en om truien te gaan in het shoppingscenter.
Onze auto zit goed vol. Drie kindjes, Isabel, Karen, Lindy en ik. Morgen komt Alex en Dirk ons bezoeken en de nichtjes hebben ons een lijstje bezorgd met verschillende soorten van truien van het merk "aber crombie". Dat is blijkbaar een rage in Belgie onder de tieners. We vinden de winkel en ik doe mijn inkopen en ondertussen is Karen de kindjes aan het verwennen met cola en nog allerlei zoetigheid. Ik ga buiten met twee hele grote zakken en nu maar hopen dat ik voor iedereen de juiste trui heb gekocht.
We zetten Isabel af en dan is het veel te laat dat we thuis zijn. Het is bijna 10 uur. Niet verantwoord tijdens school. Maar ze zullen in de namiddag wel bij kunnen slapen.
Isabel komt ons bezoeken
Zondag 9 november
Vandaag zijn we zes jaar getrouwd en kennen we elkaar 7 jaar. We hebben al gezegd dat dat de zeven vette jaren zijn en dat nu de zeven magere jaren komen.
Het is ijs ijs ijs ijs koud. De wind is niet te doen. En nu valt er een ventilator kapot. Dat is een ventilator voor het graan te verluchten. Voor het graan kan het nu nog geen kwaad met deze koude temperaturen.
Zelfs in de katholieke kerk zit er met dit weer heel veel volk. Na de mis blijven we nog wat hangen in de kerk. Zodat wij wat kunneb babbelen en de kindjes profiteren ervan om tussen de stoelen door te lopen samen met andere kinderen.
Voor we naar Camden gaan om te gaan eten gaan we eerst binnen bij de Rural King om gerief te halen voor de ventilator. Het is een hele leutige winkel om er te komen. Bij het binnenkomen kan je al zoveel popcorn nemen als je wil. En dan is het natuurlijk een gevecht tussen Tim, Stef en Dieter wie er eerst mag nemen. Verder zijn de gangen zo groot en zo oneindig dat ze er echt wel kunnen lopen. Koen gaat naar de afdeling elektrisch materiaal en ik met mijn gevolg ga ondertussen naar de kleding afdeling. Daar staan ook quads, kleine traktors, quads met een bak en nog vanalles met een motor. Dat is beter dan een speeltuin voor drie kleine jongens. En wat nog het leutigst van al is, die mensen die er werken die zijn er helemaal niet boos om. Er loopt zoveel volk rond dat er zelfs iemand bij komt die de kindjes in de gaten houdt. Toch fantastisch.
Ik koop een salopetje van john deere en dan ga ik nog eens naar de kerstdekoratie kijken. Je vindt hier kerststallen in alle groottes en maten. En dat weet ik van ondervinding dat is toch al serieus moeilijk te vinden in Belgie. Spijtig genoeg. Koen komt mij vergezellen en die heeft ondertussen ook de jongens van hun speeltuig gehaald. Koen heeft alles gevonden, hoopt hij toch. En zo kunnen we op stap naar Camden, naar het fantastisch eethuis.
Koen heeft een gebuur gebeld, die elektrieker is om hem te komen helpen en zo bijten ze samen de ijskoude wind af om de ventilator te maken. Ze kunnen het niet maken maar ze hebben wel het probleem gevonden. Maar we moeten een nieuwe ventilator kopen. Als ge iets ouds overneemt blijven er toch altijd kosten aan zijn.
Isabel van Purdue had gebeld of ze eens kon afkomen, wat natuurlijk geen probleem is en ze vroeg of ze kon blijven slapen omdat ze morgen toch geen les heeft.
Haar vriend, iemand uit Indiana brengt haar en de kindjes klampen hen onmiddellijk vast om samen met hen met duplo te spelen. Om natuurlijk een grote boerderij te maken.
Zowel Isabel als haar vriend zijn studenten in Purdue en allebei studeren ze iets in de informatica. Maar die uitleg dat ze daarvoor geven is een beetje te ingewikkeld voor mij.
Vandaag zijn we zes jaar getrouwd en kennen we elkaar 7 jaar. We hebben al gezegd dat dat de zeven vette jaren zijn en dat nu de zeven magere jaren komen.
Het is ijs ijs ijs ijs koud. De wind is niet te doen. En nu valt er een ventilator kapot. Dat is een ventilator voor het graan te verluchten. Voor het graan kan het nu nog geen kwaad met deze koude temperaturen.
Zelfs in de katholieke kerk zit er met dit weer heel veel volk. Na de mis blijven we nog wat hangen in de kerk. Zodat wij wat kunneb babbelen en de kindjes profiteren ervan om tussen de stoelen door te lopen samen met andere kinderen.
Voor we naar Camden gaan om te gaan eten gaan we eerst binnen bij de Rural King om gerief te halen voor de ventilator. Het is een hele leutige winkel om er te komen. Bij het binnenkomen kan je al zoveel popcorn nemen als je wil. En dan is het natuurlijk een gevecht tussen Tim, Stef en Dieter wie er eerst mag nemen. Verder zijn de gangen zo groot en zo oneindig dat ze er echt wel kunnen lopen. Koen gaat naar de afdeling elektrisch materiaal en ik met mijn gevolg ga ondertussen naar de kleding afdeling. Daar staan ook quads, kleine traktors, quads met een bak en nog vanalles met een motor. Dat is beter dan een speeltuin voor drie kleine jongens. En wat nog het leutigst van al is, die mensen die er werken die zijn er helemaal niet boos om. Er loopt zoveel volk rond dat er zelfs iemand bij komt die de kindjes in de gaten houdt. Toch fantastisch.
Ik koop een salopetje van john deere en dan ga ik nog eens naar de kerstdekoratie kijken. Je vindt hier kerststallen in alle groottes en maten. En dat weet ik van ondervinding dat is toch al serieus moeilijk te vinden in Belgie. Spijtig genoeg. Koen komt mij vergezellen en die heeft ondertussen ook de jongens van hun speeltuig gehaald. Koen heeft alles gevonden, hoopt hij toch. En zo kunnen we op stap naar Camden, naar het fantastisch eethuis.
Koen heeft een gebuur gebeld, die elektrieker is om hem te komen helpen en zo bijten ze samen de ijskoude wind af om de ventilator te maken. Ze kunnen het niet maken maar ze hebben wel het probleem gevonden. Maar we moeten een nieuwe ventilator kopen. Als ge iets ouds overneemt blijven er toch altijd kosten aan zijn.
Isabel van Purdue had gebeld of ze eens kon afkomen, wat natuurlijk geen probleem is en ze vroeg of ze kon blijven slapen omdat ze morgen toch geen les heeft.
Haar vriend, iemand uit Indiana brengt haar en de kindjes klampen hen onmiddellijk vast om samen met hen met duplo te spelen. Om natuurlijk een grote boerderij te maken.
Zowel Isabel als haar vriend zijn studenten in Purdue en allebei studeren ze iets in de informatica. Maar die uitleg dat ze daarvoor geven is een beetje te ingewikkeld voor mij.
boer komt kontrakt bespreken
Zaterdag 8 november
Het is weer ongelooflijk. Gisteren was het berekoud en nu is de wind gaan liggen. En dan valt het heel goed mee. De kindjes gaan weer met de mais spelen die overal gevallen is. Met hun traktors en hun kruiwagentjes. Ze spelen boer. En ze verscheppen de mais van de ene kant van de silo's naar de andere kant. Koen gaat bij ADM onderhoren hoeveel mais we nog moeten leveren om ons kontrakt vol te leveren. En dan nog het een en ander.
Kort na de middag komt de boer zijn schuld betalen die hier ook "corn" gestockeerd heeft.
Hij heeft een meisje en een jongen van 5 en 7 jaar oud. Het valt ons op dat hier eigenlijk nog heel veel jonge boeren zijn met jonge kindjes. Die boer is ook van niets begonnen. Hij en een compagnon hadden vijf jaar geleden 50 acres. Hoeveel ze nu samen bewerken dat weten we niet maar wel is hij aan het vertellen dat ze volgend seizoen 600 acres kwijt zijn. Dat is efkens 300 ha van het ene jaar op het andere gewoon maar kwijt. Die boer van wie hij pachtte, zijn zoon gaat zelf boeren. De prijzen zijn goed geweest dit jaar en daarmee.
Maar normaal gaat het volgend jaar helemaal anders zijn. De meststofprijzen zijn nu al heel duur, dat hebben ze nog niet meegemaakt zeggen de boeren ons hier toch. Dus de inputkost is enorm.
Maar eerst moeten wij nog verder oogsten. Dat is onze eerste zorg nu.
Het is weer ongelooflijk. Gisteren was het berekoud en nu is de wind gaan liggen. En dan valt het heel goed mee. De kindjes gaan weer met de mais spelen die overal gevallen is. Met hun traktors en hun kruiwagentjes. Ze spelen boer. En ze verscheppen de mais van de ene kant van de silo's naar de andere kant. Koen gaat bij ADM onderhoren hoeveel mais we nog moeten leveren om ons kontrakt vol te leveren. En dan nog het een en ander.
Kort na de middag komt de boer zijn schuld betalen die hier ook "corn" gestockeerd heeft.
Hij heeft een meisje en een jongen van 5 en 7 jaar oud. Het valt ons op dat hier eigenlijk nog heel veel jonge boeren zijn met jonge kindjes. Die boer is ook van niets begonnen. Hij en een compagnon hadden vijf jaar geleden 50 acres. Hoeveel ze nu samen bewerken dat weten we niet maar wel is hij aan het vertellen dat ze volgend seizoen 600 acres kwijt zijn. Dat is efkens 300 ha van het ene jaar op het andere gewoon maar kwijt. Die boer van wie hij pachtte, zijn zoon gaat zelf boeren. De prijzen zijn goed geweest dit jaar en daarmee.
Maar normaal gaat het volgend jaar helemaal anders zijn. De meststofprijzen zijn nu al heel duur, dat hebben ze nog niet meegemaakt zeggen de boeren ons hier toch. Dus de inputkost is enorm.
Maar eerst moeten wij nog verder oogsten. Dat is onze eerste zorg nu.
Abonneren op:
Posts (Atom)