naar het bos

Zondag 27 april

Na het eten 's morgens gaan we naar de muttens (jongvee voor niet Melselenaars) kijken. We hadden gisterenavond al gezien dat hun hoorns nog niet lang geleden afgedaan waren en dat de roef (kroet of hoe je het ook noemt. Ik ken het ABN woord niet) er niet echt gezond uit zag. Het voordeel is dat ze echt wel tam zijn en dat we ze eigenlijk zonder moeite konden pakken. En ze ook zonder problemen konden vastbinden (de zelen hadden we bij vanuit Belgie). Ondertussen konden de kindjes met gemak aan de muttens komen wat ze heel graag doen. Koen onderzoekt ondertussen de hoorns en krabt de roef wat weg. Zodat toch bij 3 van de 5 de etter eruit liep. Maar dat is eigenlijk alles wat wij kunnen doen aangezien we nog niets van ontsmetting hebben en ook kunnen we nonkel Adelin niet bellen om efkens af te komen.
Dan maar naar Dave Forgey bellen om iets van ontsmetting. Maar wij moeten ons dan heel dringend klaar maken voor de mis. Die begint om 9.30 uur, het is een gezinsviering en ze hadden weer vanuit school gevraagd wie wat wilde doen en of iedereen zeker aanwezig kan zijn. De kerk zit echt weer stampvol en wat ons opvalt is dat echt jonge mensen heel hard meedoen met de zang en het gebed. Dat zien wij al lang niet meer in Belgie. Na de mis spreken we nog wat met de juffrouw van Tim en met de direkteur. En dan vlug naar huis om onze muttens te verzorgen.
Dave Forgey is ondertussen al geweest en er staat een blauw ontsmettend poeder klaar. Terug de muttens pakken en er goed van dat produkt opdoen. En dan gaan we eten want na het eten gaan we naar een bos dischtbij Dave Forgey, ongeveer 10 mijl. En dat is een publiek bos waar er paden uitgestippeld zijn. Wat natuurlijk heel handig is voor met kindjes.
Het is mooi weer maar weer een wind. Dat is hier zo wisselvallig. Van de ene dag op de andere dag kan het meer dan 25 graden verschillen. En dan regen en dan echte zon. Onbeschrijfelijk.
We rijden op ons gemakske, ondertussen kijkend naar de akkers en de omgeving. Hier en daar beginnen ze toch wel met klaarleggen van de akkers maar nog geen zaaimachine te zien. Nog te nat. En we kijken ook natuurlijk naar de natuur. We zien heel veel eekhoorntjes en valken en hoe dichter we bij de rivier komen zien we ook arenden. Dave Forgey heeft ons 'smorgens uitgelegd hoe we dat kunnen zien. Anders zouden wij dat echt niet kennen. Op een gegeven moment komen we ook vleesvee tegen. Geen witblauwen gelijk in Belgie maar zwarte dieren. En daar lopen ezels bij. Wij hebben ons laten vertellen dat die ezels er bij lopen om op de koyota's (wilde honden) te jagen. Blijkbaar als er een kalfke geboren is komen die koyota's erop af in een meute om dat kalf te vangen. En daar zijn die ezels dus voor die lopen naar die koyota's en die trappelen er naar. Ze lopen er gewoon bij om de kudde te beschermen. Dat showspel kunnen we helaas niet meemaken.
Dat bos waar we naartoe gaan is een deel van een natuurreservaat en ligt tegen een river, De Wabasch.
Maar aan de Wabasch gekomen wacht ons een andere verrassing. Op de brug om de Wabasch over te steken lopen twee jonge gasten met pijl en boog. Natuurlijk alle remmen dicht en vragen op wat ze aan het schieten zijn. Die schieten gewoon naar beneden (en het is heel diep) op vissen. Zo helder is dat water. Heel machtig. En het zijn kanjers van vissen. Na een paar fotookes genomen te hebben gaan we verder richting het bos. Aan het bos aangekomen staat er nog een auto en zien we niemand. Maar voor de rest is het er ongelooflijk stil. Zelfs als je totaal geen natuurmens bent zal dit indruk op je maken. We slagen dan maar een padje in wat perfekt is aangelegd en we spelen en rennen in het bos. We komen in het bos niemand tegen. Terug aangekomen aan onze auto is de andere auto weg en komen er vanuit het niets 3 mountainbikers die ons zwaaiend passeren.
Daar hebben we honger van gekregen en dan gaan we naar de pizza in Camden. Ik denk dat het sinds de laatste keer dat we er geweest zijn niet veel opgekuisd is. Kan ook niet anders, matten zijn nogal moeilijk te kuisen in een pizzabar. We bestellen frieten (niet te veel bij voorstellen) met mayonnaisse (kennen ze niet) en een salade. En iedereen eet er veel van. Dan richting huis. Op het moment dat wij bij ons huis komen draait juist onze gebuur (De Penn's) op onze oprit. Hij heeft een hele zak frans brood bij. Dat zijn broden die ze uitgedeeld hebben in zijn kerk (de presbytirian kerk) voor de armen en die broden waren nog over. En aangezien de Amerikanen weinig of geen brood eten dacht hij aan ons. Hij had gisteren ook gevraagd aan Koen naar welke kerk we gingen. Maar het doet er niet toe welke kerk. Als we maar gaan. We zijn allemaal Christenen. Dus goede mensen. Dit zijn de woorden van mijnheer De Penn.
En dan kunnen we onder de dekens kruipen.