Na dat kort nachtje heb ik nog steeds een ouderwetse sneuvering (na vijf jaar in Deurle heb ik er de juiste vertaling nooit van gevonden). De kindjes stuur ik naar buiten en ze mogen mij niet komen storen. Want ik ben echt aan het uitzieken.
Na een karig middagmaal moeten we om 1.00 pm weer in het spencer park zijn voor een verjaardagsfeestje. Ik neem mijn voorraad dafalgannekes (allemaal nog van Belgie) mee zodat ik er toch een beetje menselijk voorkom.
Het is een verjaardagsfeestje van iemand van de zwemles. In het park zijn verschillende tafels met een dak op voor de schaduw. Een van die tafels is kleurrijk versiert met een plastiek tafellaken en plastiek bestek en dan niet te vergeten hun kleurrijke taart. Nu is het een witte met oranje en blauw.
Er zijn in totaal 8 kindjes en de mama's zijn er ook bij. En die blijven er bij. Vind ik heel spijtig, ik had er op gehoopt dat ik terug naar huis mocht. De middag wordt gevuld met op de speeltuin te spelen, met een verjaardagsliedje te zingen en met de taart aan te snijden. Terug thuis brengen we verslag uit bij Koen door de telefoon.
En die zijn vandaag naar Van Dijck geweest. Dat is een vlaming die al een paar jaar in Wisconsin woont en die in de winter reparaties verricht en in het seizoen bij een loonwerker werkt. En daar zijn ze heel goed ontvangen en hebben leut gehad. Dan zijn ze verder gereden naar het TMF bedrijf op de grens van Wisconsin en Minnesota. Dat is een bedrijf met een paar duizend koeien en wordt heel goed opgevolgd door de universiteit. En nu zijn ze dus aan het rijden richting Lippens in South Dakota. Familie Van Dijck nog eens bedankt voor de ontvangst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten