creme glace uitdelen

Zondag 28 september

Vandaag is er een "open House" in Delfi bij een rusthuis. Het gaat hier over een gebouw van de county maar omdat de county geld nodig heeft willen ze buiten de parken ook hun gebouwen verkopen. En dat laten de inwoners van de Carroll County niet toe. Zo iets dat typeert de Amerikanen wel. Verschillende inwoners hebben een benefietmaaltijd georganiseerd voor elke bewoner. De slachthuizen zorgen voor de catering, de farmers zorgen voor het vlees en aan de melkveehouders is gevraagd of we voor het nagerecht willen zorgen. Dat willen we natuurlijk doen. Dus na de Katholieke mis rijden we richting Delfi. We eten zelf eerst heel lekker en vervolgens delen we creme glace uit. En dat is een ideaal werkje voor Tim, Stef en Dieter. Zelfs mensen die niets moeten hebben duwen ze toch eentje in de handen. Maar de volwassenen apprecieren het wel.
Er is heel veel volk op afgekomen maar om twee uur is het volledig gedaan. Niemand blijft nog napraten, dat is eten en terug naar huis. En dat mis ik wel. De gewone gezelligheid na feestjes in Belgie. Belgen kunnen echt niet naar huis.
George Mears dat is een akkerbouwer en ook een commissioner van Carroll County (hetzelfde dan Loren) dus een belangrijke persoon. Die had dat ons gevraagd of we dat zeker wilden doen die creme glace uitdelen. Nadat het gedaan is nodigt hij ons wel uit om bij hem thuis nog een koffieke te komen drinken. We krijgen een rondleiding rond zijn akkers. We zitten in een karretje en hij rijdt met de quad. Hij heeft ook akkers aan een heel mooi riviertje daar gaan we wat platte stenen op het water gooien waar Koen trouwens heel goed in is. De kindjes proberen dat ook maar dat lukt nog niet goed. We zien ook heel veel vissen en we genieten gewoon van de natuur. Het is er heel stil en heel schoon. Nadat we zijn omgeving gezien hebben rijdt hij met ons naar zijn kozijn, ook een akkerbouwer.
Daar babbelen we nog wat met een varkenskweker die er ook toevallig loopt en dan moeten wij overstappen in een soort golfwagentje waar de vrouw van zijn kozijn met rijdt. Ze gaat ons iets bijzonders laten zien. We zijn kurieus. Ze rijdt met ons door een pad tegen dat rivierke dat vroeger gediend heeft voor de paarden. Dat pad is nu prive domein en we komen aan een oude spoorweg brug over de rivier. Het is heel hoog en de rails zijn weg zodat we alleen maar kunnen lopen op die balken. Nu moeten we de kindjes heel goed vasthouden. Maar ze zijn heel rustig, ze zijn blijkbaar ook onder de indruk. Ik heb misschien nog niet veel gezien maar dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Een ongelooflijke stilte, een diepte waar we de vissen in kunnen zien zwemmen en dan bomen. Schoon. Ook de kindjes zijn heel stil maar dan moeten we verder, de mevrouw zegt ons dat we nu naar beneden gaan met dat golfkarretje onder de brug. Ik zit van voor bij die mevrouw en de kindjes en Koen en George zitten vanachter in de bak. Een eerlijke verdeling. We rijden naar beneden door een dichtbegroeide weg maar we rijden overal door, dan komen we aan aan de rivier. In het water zijn er een paar zandheuvels en zij zegt dat we nu van heuvel naar heuvel gaan rijden door het water tot we onder de spoorwegbrug komen. Echt op mijn gemak voel ik mij niet, en zeker niet als we na de tweede heuvel een scherpe bocht maken en het water tot aan mijn voeten komt. Ik maak een hele grote gil en ik zit bijna op de schoot van die mevrouw. De kindjes liggen plat van het lachen.
Tot onder de brug geraken we spijtig genoeg niet maar het kan ons niet schelen. Het enige waar ik nu heel veel spijt van heb is dat ik geen kodak bij heb. We genieten weer van de omgeving, het is echt zalig. De terugweg verloopt gelukkig zonder natte voeten.
De kindjes babbelen honderduit over de vissen die ze gezien hebben en dat ze in het water gereden hebben.
Als we bij George thuis komen heeft zijn vrouw voor ons al lekkere broodjes klaargezet, de kindjes spelen nog wat met speelgoed dat er ligt en ik krijg nog een rondleiding in hun huis. Het is een stenen huis, een beetje belgische stijl.
Dit was zonder meer een van onze mooiste momenten hier in Amerika. En daardoor zijn we toch nog heel laat thuis.